Deze gastblog is – wederom – geschreven door Ellen. De vorige lees je hier.
Het gaat over discipline en beloning. Klinkt als oorlog en vrede en dat is het ook wel een beetje. De stelling is: discipline wordt niet altijd beloond, terwijl dat wel zou moeten. Want anders krijg je interne oorlog.
De oplettende lezer heeft hier al wat van mijn frustratie opgevangen. Ik beschouw mezelf als uitermate gedisciplineerd. Als je wat wil bereiken, dan moet je er wat voor doen. De meeste mensen zullen dit beamen en beginnen vol goede moed aan hun 80e taalcursus, hun 35e dieet en nemen voor de zoveelste keer een abonnement op de sportschool. De eerste maand gaat alles nog goed, maar dan slaat het toe: Het Grote Verzaken, ofwel: Geen Discipline. Beginnen is simpel, maar volhouden, tja, dat is een ander verhaal. Maar niet voor mij: miss discipline herself.
Toen bij mij 17 jaar geleden de ziekte van Parkinson werd vastgesteld, werd mij gezegd: het enige wat je kan doen is zo veel mogelijk bewegen. Dus ging ik fietsen naar mijn werk, pakte het hardlopen weer op en ging ik op streetdance. Tussen die lenige meisjes van 15 was ik steevast een oude stramme vrouw, maar desondanks had ik er veel lol in. Er was er een die altijd pal voor mijn neus ging staan, dat was wel irritant, af en toe moest ik echt mijn ruimte bevechten. Natuurlijk waren zij beter maar op 1 punt konden ze het niet winnen: doorzettingsvermogen. Altijd moe of onderweg, altijd klagen en zeuren, niet allemaal natuurlijk, maar veel wel. En af en toe was het wel gênant, als je met zijn 2-en iets moest doen en niemand met mij wilde dansen.
Toen het streetdancen echt niet meer ging, ging ik tennissen en zwemmen. En nu wordt het tijd om to the point te komen, want het ging over discipline en beloning. Bijvoorbeeld bij het hardlopen: ik heb jaren lang twee keer in de week hard gelopen. En eigenlijk kwam ik er geen stap verder mee. Iedereen loopt harder dan ik. Ik ben getrouwd met een man die drie maanden voor de marathon van Rotterdam zijn loopschoenen weer tevoorschijn haalt, even hard traint en fluitend die marathon loopt. Zelfs mijn a-sportieve zus, met wie ik op een loopclubje ging (ik met 100 jaar ervaring – zij haalde de hoek van de straat nog niet) liep uiteindelijk beter dan ik. En dan roept iedereen: ja maar zij zijn niet ziek! Nee dat klopt, maar toch voelt het als onrecht: ik gun het iedereen van harte, maar mezelf ook. Na al die inspanning en volharding moet toch een beloning volgen, of zie ik dat verkeerd?
Deze post ging 22 september 2013 online, maar verdween toen mijn blog crashte. Op 10 oktober 2014 heb ik hem ergens in de krochten van het web gevonden en opnieuw online gezet.
En als dat nou het enige voorbeeld was maar nee. Ik volg een dieet (met veel pijn en moeite) en 3 dagen lang kom ik aan in plaats van dat ik afval. Hallo, dat klopt toch niet, dat is toch niet eerlijk (het calimero-syndroom speelt hier op)? Ik heb er veel moeite mee dat inzet en discipline niet worden beloond en ik zoek medestanders. Dan kunnen we een klaag- en zeurclubje oprichten. Alleen weet ik niet of ik dat wel ga volhouden…
