Ja eh, hartstikke leuk en aardig, zo’n blogpost over dankbaarheid. Maar ik heb dus zelden zoveel moeite gehad met een verhaal. Heb hem 23 (!) keer opnieuw bewerkt. Dat is ongeveer vijf keer zo vaak als ik normaal doe. Krijg je ervan hè, als je je heel eventjes iets meer op ‘persoonlijk’ vlak begeeft dan gewoonlijk. Als je voor één keertje niet meer alles bij elkaar mag liegen. Want dat zou raar zijn, als je gaat schrijven over waar je dankbaar voor bent en dan allemaal dingen zou verzinnen.
Niet dat ik normaal nou zoveel lieg hoor, maar goed, ik pas wel eens iets aan voor het verhaal. Dat doen we allemaal. Nu dat eens niet ‘mocht’, raakte ik totaal van de leg. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dit keer dan ook volledig te moeten zijn. Maar dat gaat niet echt met zo’n tag. Toen ik die vrijdagavond in bed lag, werd ik ineens gegrepen door schrik omdat ik geen woord over mijn familie had gerept. Daar ben ik toch ook heel dankbaar voor? En mijn andere vrienden, die ik toevallig niet heb vermeld omdat het zo uitkwam met de vragen, zouden die nu meteen denken dat ik niets om ze geef? Niet dat ik zulke lichtgeraakte vrienden heb, maar je weet maar nooit.
(En dat allemaal om een blogpostje, maar ja, ik ben nogal paranoïde, en een dramaqueen, en semi-egocentrisch, als iemand op WhatsApp ‘ok’ tegen me zegt denk ik al dat dit komt doordat ik diegenes moeder per ongeluk heb beledigd oid)
Ik heb al eerder geschreven dat mijn blog nooit bedoeld is om ‘een kijkje in mijn leven te geven’. Niet dat iemand dat zou denken, iedere sukkel begrijpt dat een blog net zo min een afspiegeling is van de ziel als een instagramprofiel. Toch raak ik nog steeds een beetje in de war als ik even iets meer over mijn eh, gevoelens ga typen. Dan voelt het toch alsof ik dit keer wel eerlijk en volledig moet zijn. Nu is eerlijk zijn al lastig genoeg, maar volledig zijn is al helemaal onmogelijk.
Dus bij dezen, nogmaals een disclaimer: blijf maar gewoon lekker doorgaan met me niet geloven. En als je me kent en ooit denk dat ik iets belangrijks ben vergeten, dan komt dat waarschijnlijk doordat het niet goed is voor het verhaal.
(Voor iedereen die nu denkt ‘dom kind je had die post ook niet kunnen schrijven dan hoef je er ook niet van wakker te liggen’: nu is het al te laat. Weet je niet hoe vaak ik dat ding al heb aangepast?)
