Tag Archives: ego’s en zo

een lesje nederigheid

Vandaag heb ik voor het eerst sinds zes dagen weer kunnen douchen. De problemen begonnen zaterdagochtend, toen ik merkte dat het water niet echt warm wilde worden. Daar maakte ik me toen niet weinig zorgen over; het gebeurt wel vaker en is meestal na een halve dag weer over.

Nadat ik bibberend uit de douche kwam, ging ik verder met mijn dag, zonder erbij stil te staan dat deze douche wel eens de laatste in een lange tijd zou kunnen worden. Toen ‘s avonds bleek dat het water inmiddels kouder was dan de melk in mijn koelkast, werd ik wel wat nerveus. Het was nog een heleboel uur weekend en in het weekend wordt nooit zoveel gemaakt (nu we het daarover hebben, ik heb twee keer kortsluiting gehad op VRIJDAGAVOND. Dat is dan mooi je eigen probleem. Dat heeft wel zijn voordelen, de meterkast heeft inmiddels geen geheimen meer voor me).

Zondagochtend en geen warm water te bekennen. En ik ging dus níet onder een ijskoude douche staan. Dat zal best gezond zijn enzo, maar niet als de verwarming óók niet werkt. Vijf minuten kou zou ik misschien nog wel aankunnen, maar daarna zou het alsnog  een dag kosten om weer warm te worden, dus nee. In plaats daarvan heb ik de waterkoker maar aangezet. Het is verbazend hoeveel je kunt doen met 1,5 liter gekookt plus wat koud water, als je tenminste niet probeert om je haar te wassen.

Het werd maandag en de beheerders vertelden ons dat ze ‘ermee bezig’ waren, maar geen resultaat. De Facebookgroep van onze residence stond vol met berichten als “Nog steeds geen warm water…” en in de lift werden boze briefjes en tekeningen van wanhopige gezichten gehangen, waar anderen dan weer goedkeurende opmerkingen bijschreven. Ik vond het wel iets hebben, al praatten we verder nog steeds niet met elkaar.

Na drie dagen met vet haar rondgelopen te hebben, kon ik het niet meer aan en ben op mijn knieën in de badkamer gaan zitten om mijn haar te wassen met 1,5L+. Hoewel mijn haar de volgende dag wel gefrituurd leek, was het niet meer vies.

Gisteren kwam er eindelijk weer warm water uit de kraan. Toen ik naar de administratie fietste om mijn huur te betalen, vroeg de medewerkster:
“En, doet alles het weer?”
“Volgens mij niet helemaal,” zei ik, “Het water wel, maar de verwarming werkte al niet zo goed voor dat gedoe met het water.”
“De verwarming doet het wel, alles is gecontroleerd,” besliste de vrouw.
“Okee,” antwoordde ik nederig.

23 Comments

Filed under de ongemakken des levens

boooooooooooooooos om bloemen

Mijn moeder kan zich intens ergeren aan vrij onschuldig lijkende zaken. Het is één van de weinige eigenschappen die ik van haar heb geërfd, maar wel één eigenschappen die zich het duidelijkst manifesteert (daarom ben ik ook feminist geworden). Mijn aangeboren ergernis kwam pas weer naar voren toen ik een Beau Monde las – ja, ik lees de Beau Monde – waarin een BN-er beweerde dat toeval onmogelijk was, omdat zij toevallig een Rode Draad in haar leven zag. Die rode draad heette ‘bloemen’. Ze was namelijk altijd gek op bloemen en nu had ze haar eigen bloemenlijn.

Persoonlijk vind ik niets naïever en egocentrischer dan ‘niet geloven in toeval’. Als je theologische redenen hebt: oké. Maar als je als ongelovige nog steeds durft te denken dat de kosmos een plan voor jou heeft, alleen maar omdat er steeds bloemen opduiken waar jij komt? Ten eerste: wat voor faking plan is dat nou weer, en ten tweede: waarom voor jou wel en voor de rest niet? Hoe zit het dan met jongeren die sterven voordat ze de middelbare school hebben afgemaakt, is hun plan soms al voltrokken? En kinderen die met zuurstofgebrek worden geboren en daarom hun hele leven afhankelijk blijven, dat is zeker ook geen toeval? Je leest wel eens in andere tijdschriften dat hun papa’s en mama’s er iets van leren, dat ze meer kunnen genieten van kleine dingen enzo. En al die mensen die opstaan en slapen gaan met honger of oorlog? Wat is het plan voor deze mensen – dat ze zien dat niet alles in het leven altijd maar meezit? Of beter gezegd: is dat dan de les die we er in het westen uit moeten trekken, een lesje dankbaarheid?
Dan zit er zeker ook een goede reden achter waarom wij die uitverkorenen zijn en niet zij. Als toeval dan toch niet bestaat.

Misschien trek ik het nu wat ver door; het was tenslotte een vrij onschuldige opmerking van een gezegend persoon. Zit ik me weer kwaad te maken omdat ze gewoon zin had om over bloemen te schrijven. De naïviteit van de opmerking blijft echter knagen – misschien omdat ik me juist zo goed kan ergeren. Maar hé, zo ben ik nu eenmaal geboren. Daar kan ik niets aan doen. Dat is toeval. En anders is het een plan.

15 Comments

Filed under mensen, rare wereld

snob de la musique

Af en toe heb ik last van een enigszins vertekend zelfbeeld. Zo dacht ik onlangs, terwijl ik potten olijven kapot liet kletteren in de glasbak: “Zo Lisa, jij bent ook echt geen muzikale snob zeg, wat goed dat je zo open-minded bent!”
Daarna liep ik door naar de supermarkt. Uit mijn Ipod klonk een nummer dat Sodom is free heette. Ja, dat is inderdaad niet echt een titel voor iemand met zo’n elitaire muzieksmaak dat-ie alle B-Sides van het vroege werk van Jeff Buckley uit elkaar kan houden. Desondanks heb ik eigenlijk best wel veel mening over allerlei muziek. Veel vind ik ongeloofwaardig. Irritant-hipperig. Irritant-stoer. Irritant-wannabe-zwoel. Commercieel-nep-rebels. Saai.
En oké, van veel dingen die ik leuk vind zou je nou ook niet echt zeggen OMG DE ARTIEST HEEFT HIER ZIJN ZIEL EN ZALIGHEID IN GELEGD NU BEGRIJP IK DE ZIN VAN HET LEVEN. Eén van mijn favoriete cd’s is nog altijd die van de Griezelbus Musical en ik trip ‘m echt op dit liedje (en bijbehorende dansje). En daar schaam ik me allerminst voor. Maar over het algemeen: ik oordeel, ik oordeel en ik oordeel non-stop.

Ik durf alleen niet zo goed te zeggen op welke muziek ik dan precies zo neerkijk, omdat ik bang ben dat er lezers zijn die wel met heel hun hart van deze liedjes houden. En dat wil ik nou ook weer niet. Niet alleen omdat ik jullie allemaal te vriend moet houden, maar ook omdat ik vind dat iedereen moet luisteren waar-ie gelukkig van wordt. There’s no guilty, only pleasure. Dat de één het veroordeelt, voelt de ander toch lekker niet zolang die ene gewoon z’n mond houdt. Of zo.

Nu ga ik weer naar One Direction luisteren. En dan spoel ik ‘t eens een keer niet weg met Bowie.

20 Comments

Filed under muziek

talent voor balken

Ik ben zo’n type dat echt, maar dan ook écht niet kan zingen. Hoe ik dat zo zeker weet? Doordat zelfs mijn moeder het toegeeft en er staan filmpjes van concerten op youtube waarop mijn meegezang het geluid verpest. Ik was dan ook enigszins huiverig toen ik op het punt stond om voor de eerste keer Singstar te spelen.

Gelukkig bleek al snel dat dit spel niets te maken heeft met echt zingen. Je moet gewoon een minibeetje maat houden en goed kijken naar  balkjes die aangeven hoe hoog je zit en hoe hoog je zou moeten zitten. Zweeft jouw balkje boven de ideale toonhoogte dien je je stem verlagen, zit je eronder ga je een paar octaven omhoog. Enig om te doen, vooral bij lange uithalen – het is een soort puzzelen hoe je lucht door je keel moet verplaatsen.

Het is echter wel van belang dat je de nummers een béétje kent, zodat je al weet hoe je je stem ongeveer moet positioneren en wanneer er een snel stukje aankomt. Improviseren is, zelfs met die balkjes, behoorlijk moeilijk. Daarom kun je maar beter nummers doen die je kent. Al is dat geen garantie: bij Enjoy the silence van Depeche Mode, die ik toch vaak geluisterd heb, faalde ik legendarisch.

Gelukkig was dat een uitzondering, want bij nummers van Keane of bij Life on mars van David Bowie schitterde ik als een echte zingster (sorry, kon het niet laten) en haalde ik eindelijk eens wat punten. Omdat ik het laatste nummer praktisch uit mijn hoofd ken struikelde ik ook niet over de woorden. Het ging zo goed dat ik me bijna op een podium waagde en mijn ziel en zaligheid in het nummer durfde te leggen. De balkjes zeiden dat ik het goed deed.

Helaas werd het mij opnieuw duidelijk dat Singstar niets met muzikaliteit te maken heeft toen ik achter me de ene vriendin zacht tegen de andere hoorde zeggen: “Zo hè, Lisa kan ook echt niet zingen gewoon.”

8 Comments

Filed under de ongemakken des levens, muziek

eerstewereldpijn

Sinds kort volg ik op Twitter de account FirstWorldPains, waardoor ik nu dagelijks wordt bestookt wordt met herkenbare non-problemen als “My phone charger’s cable is too short so I have to bend to make a call when it is plugged in” en “Bought a can of coke and I’m not thirsty anymore“. Nooit gedacht dat zeiken zo relativerend kon zijn. Toen ik gisteren in bed lag en niet kon slapen omdat ik te hyperactief was doordat ik nieuwe interessante blogs had ontdekt (ook bijzonder problematisch) heb ik een paar van mijn eigen eerstewereldpijnen op een rijtje gezet:

– ik krijg regelmatig honger zodra ik mijn tanden sta te poetsen
– het lukt mij nooit op tijd naar bed te gaan, omdat ik altijd nog zo veel verplichtingen heb op Facebook
– ik kan geen boodschappen doen bij de Lidl omdat ik geen licht op mijn fiets heb en het te ver is om te lopen. Oh, en ik wil alleen maar ‘s avonds boodschappen doen, vandaar dat het niet zonder licht kan.
– mijn docent verwacht dat ik dat boek nog echt lees ook
– geen enkele van de honderden (duizenden?) liedjes op mijn Ipod kan mij op dit moment bekoren
– die kerstversiering staat helemaal niet sfeervol alleen maar lelijk en cheap
– mijn mascara is op en ik heb wel een andere die ik gratis bij een tijdschrift heb gekregen, maar die is heel slecht
– er komt altijd schimmel in mijn kaas voordat ik kans heb om het op te eten
– eigenlijk vind ik het maar niets dat mijn ouders helemaal in Rotterdam wonen terwijl ik tegenwoordig in Amsterdam vertoef, waarom zijn ze niet achter me aan gereisd?

Dat soort dingen.

Misschien klinkt dit allemaal maar luchtig, maar met sommige punten zit ik écht heel erg (zoals het Lidl-probleem). Ik denk dat ik maar een praatclubje moet beginnen. Iemand nog een probleem dat-ie in de groep wilt gooien?

16 Comments

Filed under de ongemakken des levens, internet