Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

Bronnnn

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
   Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.