Toen ik onlangs even een blogcrisis had, opperde ik gekscherend dat ik mijn blog misschien maar beter kon ombouwen tot fashionblog. Dat lijkt misschien een grapje, maar dat was het eigenlijk niet.
Niet dat ik nou echt bekend sta om mijn goede kledingsmaak. Ik bedoel, het is niet alsof ik altijd word weggehoond als ik ergens binnen loop, er zegt heus wel eens iemand dat ik leuke schoenen aan heb, maar ik heb bijvoorbeeld een vriendin die op straat wordt gestopt omdat mensen haar móeten vertellen dat ze zulke leuke kleren draagt. Dat heb ik niet echt. Wat ik wel heb: veel zelfvertrouwen. Ik vind mijn eigen kleren gewoon heel leuk, en ik vind het zonde dat ze vaak alleen worden gezien door Tim en mijn collega’s (vooral omdat ik maar 13 collega’s of zo heb, als ik nou op een groot kantoor werkte was het nog anders).
Daarom lijkt me wel tof om wat van mijn ~outfits~ te documenteren, ook zodat ik later terug kan kijken op wat ik allemaal gedragen heb. Plus, ik wil eigenlijk meer tweedehands en faire kleding (=fair zowel voor mens als milieu) kopen, maar op dit gebied mis ik vaak wat zelfdiscipline en duik ik weer River Island in. Misschien helpt deze rubriek als stok achter de deur om ‘goeie’ kleding te kopen. Kunnen jullie me meteen terechtwijzen als ik toch ineens een terugvalletje heb.
Want ja, dit experiment is dus bedoeld als rubriek (omg!!! Mijn eerste in zes jaar bloggen!!!), ik ga heus niet vanaf nu alleen nog maar over mijn outfits schrijven, daarvoor heb ik helemaal niet genoeg kleren, joh.
Ik heb lang nagedacht hoe ik die rubriek dan wel niet moet noemen- ik zat zelf te denken aan intelligente grapjes als ‘klerewijf’ (omdat iedereen me haat dat ik mijn blogafkomst verloochen) of ‘voor de draad’ (omdat de rubriek meer draait om mijn gewauwel dan om de kleding zelf), maar om een of andere reden sprak ‘badfashionblogger’ me meer aan, omdat het zo lekker de lading dekt: mijn foto’s zijn slecht, de helft van mijn kleding is al vijf jaar oud (dus nergens meer te koop), en …
Ik kan geen derde reden bedenken, maar hij is er vast wel. Anyway. Laten we maar van start gaan:
Zoals de titel van deze blog al verklapte: ik heb iets aan dat lekker wijd is.
Goed, deze foto laat wel weer meteen zien waar de naam van deze rubriek vandaan komt: niet alleen is deze foto vrij donker, je ziet ook nog eens dat het kaartje van mijn broek er nog aanhangt. (Voordat ik de foto had gemaakt, twijfelde ik namelijk nog of ik de broek wel moest houden, dus ik dacht, ik haal het kaartje er nog niet af). Ik kan wel liegen dat ik er nu ik dit schrijf pas achter kom, maar ik zag het meteen bij het bekijken van de foto al – ik heb alleen geen nieuwe gemaakt omdat ik verder best mooi op de foto stond, en dat ik er goed uit zie, is belangrijker dat mijn kleding er goed uitziet.
(Ik sta namelijk altijd best wel lelijk op foto’s. Dat is niet echt handig als je een fashionblogger wilt worden, maar goed, obstakels zijn er om overwonnen te worden, en als ik dat kan doen door lekker gemaakt&gedeprimeerd weg te kijken van de camera, dan moet dat maar)
(Ik moet wel zeggen dat ik nu pas zie dat mijn broek in mijn schoen zit. Oeps.)
Maar goed, die broek is dus nieuw en, zoals ze dat tegenwoordig zo mooi noemen, ‘eerlijk’. Hij is van het merk Komodo en ik kocht hem bij Het Faire Oosten. En ja, hij was tyfusduur in vergelijking met wat ik normaal uitgeef aan kleding, maar ik had die dag bespaard bij de kapper doordat de veganistische haarverf op was en ik mijn haren dus niet kon laten verven. Plus, je moet iets over hebben voor kleding die niet is gemaakt door kleine kindertjes.
Dit is trouwens niet de eerste broek die ik de laatste tijd gekocht heb. Tegenwoordig ben ik een beetje geobsedeerd door broeken, en in het bijzonder, wijde broeken. Hiervoor droeg ik standaard jurken of rokjes en dat was hartstikke leuk, maar ineens was ik er klaar mee en wil ik alleen nog maar broeken aan, en dan het liefst wijde zoals deze. Ik voel me namelijk zo cool als ik hem aan heb. (Mag ik dat over mezelf zeggen? Echt, ik voel me net David Bowie, of Brigitte Bardot. Niet dat ik Brigitte Bardot ooit in een broek zoals deze heb gezien, maar dat maakt verder niets uit.) Na het maken van de foto’s besloot ik dan ook dat ik ‘m zou houden. Sterker nog, ik ging er meteen in uit eten.
Mijn enkellaarsjes zijn trouwens ook redelijk nieuw, ik kocht ze twee maanden terug in de uitverkoop bij Sascha (jup, daar hebben ze ook schoenen die gewoon van Echt Plastic zijn gemaakt i.p.v. van dode dieren). Niet erg ecofabulous, ik geef het toe, maar nu ik de zonde eenmaal heb begaan ben ik er toch wel blij mee, want ik vind ze supermooi en ze passen overal bij. (Een beetje té goed, want het kost me nu heel veel zelfdiscipline om ooit nog eens andere schoenen aan te trekken). Ik ben dan ook bang dat bijna alle outfits die ik hierna ga posten, deze schoenen bevatten. Sorry, not sorry.
