Het begon toen ik een jaar of dertien was en de Donald Duck verruilde voor de Fancy. Ik kwam erachter wat het inhield om een tienermeisje te zijn (heel simpel, je hoefde je alleen maar bezig te houden met h0tties, make-up en lol maken met vriendinnen – dat had ik achteraf gezien zelf wel kunnen verzinnen). Maar ik leerde ook iets interessanters, namelijk: in de decembermaand draag je feestkleding.
Ieder jaar stonden weer minstens tien pagina’s vol korte fluwelen jurkjes, glanzende vestjes en verenoorbellen, terwijl verschillende modellen (m/v) elkaar lachend sloegen met glitterkussens (t.w.v. € 59,95). Ze waren een beetje chique, een beetje casual, maar vooral heel feestelijk. Ik zag zoveel moois dat ik er helemaal in de war van raakte. Al die kledingstukken schreeuwden om feestjes, heel veel feestjes, zodat ik telkens kon shinen met een ander paillettentruitje. Alleen feest vieren met Kerstmis en Oud & Nieuw was niet genoeg: dan zouden er gewoon te veel kleren in de kast blijven hangen.
Niet alleen de Fancy deed dat, maar ook de Ellegirl en de Marie-Claire en al die andere bladen, en ieder najaar schrik ik weer wakker van het besef dat ik naar feestjes moet, heel veel feestjes, om al die kleren die ik moet kopen te kunnen dragen. Alleen mislukt dat altijd. Het grootste gedeelte van december is namelijk niet zo feestelijk. Goed, je hebt overal leuke lichtjes en mooi versierde winkels, maar geen feestjes, want iedereen is te druk met het maken van suprises, het inkopen van kerstcadeautjes, het uitrusten van alle waarmoetikdejaarwisseliningodsnaamvieren-stress en het halen van allerlei eindejaarsdeadlines. En als iemand eens een feestje geeft, kan ik zelf niet, omdat ik nog een of ander essay moet schrijven.
Zelfs al lees ik tegenwoordig nauwelijks kersttijdschriften (door een abonnement waarbij mijn moeder en ik oude tijdschriften ontvangen voor weinig geld zit ik qua magazines nog helemaal in nazomersfeer), het gevoel dat ik aankomende maand allemaal casual/chique/feestelijke feestjes moet aflopen blijft, zeker als ik tijdens het boodschappen doen langs de H&M kom:
Ik bedoel, KIJK DAT DAN! Voor zo’n outfit heb je toch een decemberfeestje nodig? Niet Kerstmis, want dit is echt te casual, maar je kunt hier ook moeilijk mee gaan werken. En je kunt hiermee ook niet wachten tot het maart is, want wie draagt nou zoiets in maart? (Oké, ik zou het doen.) Dit rokje is gewoon gemaakt voor zo’n feest, of misschien alleen maar om het verlangen ernaar aan te wakkeren, daar zie ik de mode-industrie best voor aan.
Ik zou jullie bijna willen smeken om mij uit te nodigen op al jullie decemberfeestjes, maar ik zou waarschijnlijk toch niet komen – iets met allemaal decemberdeadlines.
December is echt de meest verwarrende maand van het jaar.
