Ik ben 25 en ik heb één beginnende voorhoofdsrimpel. Een halve, eigenlijk, want hij zit alleen aan de rechterkant van mijn gezicht. Ik snap niet zo goed hoe dat kan, maar toch is het zo.
Voor alle jonkies die meelezen en nu heel veel medelijden met me krijgen: helaas, hoe jeugdig 25 ook klinkt, het is echt geen verkeerde leeftijd om je eerste rimpel te hebben. Je hoofd wordt sneller oud dan je denkt. Desondanks vind ik het in mijn geval toch een beetje oneerlijk, aangezien ik tot mijn 24ste de huid van een jongen van 14 heb gehad: ik heb slechts één jaar mogen genieten van een meestal redelijk zuiver velletje (veganisme bleek het antwoord tegen alle puisten). En dat is best wel kort.
Daarom denk ik erover om botox te nemen. Niet dat ik het echt wil doen – ik fantaseer er alleen over. Ik ben namelijk veel te bang dat het misgaat en dat mijn hoofd dan tot helse proporties opzwelt en dat ik mezelf dan vervolgens iedere nacht in slaap moet huilen, het universum smekend om gewoon maar weer één voorhoofdsrimpel aan de rechterkant van mijn gezicht te hebben.
Heel lang dacht ik dat ik de enige in mijn omgeving was met stiekeme botoxwensen (het leek me uiteindelijk toch meer iets voor de Kardashians en de Balkjes van deze wereld), maar toen ik het erover had met mijn vriendinnen, zeiden twee dat ze het zó zouden laten doen. De derde was er principieel op tegen. Ik ben er eigenlijk ook principieel op tegen, maar toch wil ik het.
Weet je wat het is? Aan de ene kant kun je zeggen: accepteer jezelf zoals je bent, rimpels zijn karakteristiek, maar dat is nogal scheef. Op andere fronten accepteren we onszelf namelijk ook niet. Anders zouden sportscholen heel wat rustiger zijn en winkels massaal sluiten. We hebben bijna allemaal een beugel gehad, we zoeken continu naar dé shampoo die ons haar nou eindelijk eens voller gaat maken. Wat maakt zo’n botoxprikje dan nog uit?
Tegelijkertijd heb ik het idee dat je hiermee een grens over gaat. Een wazige grens, maar toch eens grens. Beugels zijn de norm – als ik er geen had gehad, stonden mijn tanden nog steeds over elkaar heen en ik denk niet dat ik me daarbij echt lekker zou voelen als jullie verder allemaal wél rechte tanden hadden. Maar nog niet iedereen gebruikt botox. Nog niet.
En daarom vind ik het dus eigenlijk niet feministisch verantwoord (want hoe je het ook wendt of keert, de strijd tegen rimpels is toch een vrouwending). Het is een beetje hetzelfde als het dragen van make-up en het scheren van je lichaamshaar. Ik weet het, zeggen dat make-up niet feministisch is, is tegenwoordig een nog onpopulairdere mening dan ‘melk is moord’ (het feministische credo van vandaag de dag is namelijk ‘Doe waar je je goed bij voelt’, en nou ja, ik voel me goed als ik voldoe aan het standaard vrouwelijk schoonheidsideaal, zelfs al weet ik dat dit me een weerloze slaaf van het patriarchaat maakt, dus hoe feministisch is dat?) (Toch blijf ik braaf mascara smeren. Dat is gewoon makkelijk. Ik ben al veganist, dat vind ik wel weer subversief genoeg.)
Maar goed, om nog even door te gaan op het bovenstaande: alles-kan-en-alles-magfeministen, ik wil jullie niet tegen het verkeerde been schoppen want ik ben ook niet tegen jullie, omdat ik weet dat het óók weer niet feministisch is om vrouwen te dwingen om rond te lopen met okselhaar tot op hun ellebogen. Het antwoord op dit soort vraagstukken bestaat niet, vrees ik.
Dus of ik nou botox ga nemen? Voorlopig niet, in ieder geval, want mijn vriend vindt het stom en op zich ga ik niet zoiets doodengs doen als mijn spieren laten lamleggen terwijl hij me niet eens emotionele support biedt. Toch weer dat patriarchaat, hè.
Zo glad moet mijn huid dus worden (sorry, ik weet dat jullie zaten te wachten op een foto van De Beginnende Rimpel, maar momenteel is hij nog zo beginnend dat m’n selfiecamera hem niet kan detecteren)
