Een paar maanden terug zag ik Paris, je t’aime, een film die bestaat uit diverse korte filmpjes die zich allemaal afspelen in een ander deel van Parijs. Vaak was het proberen te ontdekken waar het fragment werd opgenomen interessanter dan de filmpjes zelf; met uitzondering van een paar kwamen die niet helemaal uit de verf. Dit wonderschone fragment over een Amerikaanse toeriste die besluit gelukkig te zijn, is wel heel geslaagd.
Het is eigenlijk tegen mijn principes om mijn blog te vullen met Youtubefilmpjes, maar echt, dit wil ik jullie niet onthouden. Het is een van de grappigste en ontroerendste personages die ik ooit heb gezien – iedere zin die ze uitspreekt, is een kunstwerkje. En dan heb ik het niet eens over het accent. Ben je niet zo’n sentimentele dweil als ik, dan kun je het natuurlijk wel gewoon kijken voor het accent, dat is ook leuk.
