Tag Archives: geesten

over leven en slapen

Ik wil niet opscheppen of zo, maar ik ben dus best wel goed in in slaap vallen. Nee, echt. Ik hoef maar het licht uit te doen en ik ben weg tot mijn wekker gaat, zo’n acht uur later.

Goed, dit gebeurt niet altijd-altijd, ik heb ook nachten die minder geslaagd zijn, bijvoorbeeld als ik tot laat heb doorgewerkt (dan sta ik in bed nog steeds in powerwoman-stand) of als ik weet dat ik de volgende ochtend op moet schieten (dan word ik steeds wakker omdat ik denk dat ik me verslapen heb). Toen er een tijdje veel inbraken waren in mijn flat in Noord sliep ik niet goed, en toen ik in mijn nieuwe woning Insidious 2 had gekeken werd ik ook constant tussendoor wakker (een vriendin van me heeft me laten beloven dat ik NOOIT meer films met geesten ga kijken want ik kan er gewoon niet tegen).

Maar inmiddels hoef ik me ‘s nachts geen zorgen meer te maken en slaap ik meestal als een roos. Desondanks denk ik iedere ochtend: nounou, vanavond moet ik weer eens wat vroeger naar bed, want ik ben nu veel te moe. En dat terwijl ik toch wel iedere nacht bijna acht uur slaap. Ik ben namelijk een beetje snel moe. Of beter gezegd: ik denk dat ik snel moe ben. Of nog beter gezegd: ik denk dat ik denk dat ik snel moe ben.

Kijk, het zit zo: een andere vriendin van me sliep vroeger 10 uur per nacht. Ze dacht dat ze het nodig had en verspilde sowieso minder tijd dan ik, dus zij kon wel vroeg naar bed. Ze was ook altijd best wel vroeg moe. Op een gegeven moment besloot ze echter te kijken wat er gebeurde als ze minder zou slapen.
Wat bleek: ze was ineens veel energieker!
Ze had zichzelf gewoon moe geslapen.

En ja, soms ben ik een beetje bang dat ik dat ook doe. Sleep is for the weak, zeggen alle coole en productieve mensen, en slapen kun je ook als je dood bent. Goed, nu ga je eerder dood als je te weinig slaapt en daardoor zo moe bent dat je niet ziet dat je onder een bus loopt, maar dat gebeurt nou ook weer niet zo snel, en de voordelen lijken alleen maar groter dan de nadelen: weinig slaap betekent meer tijd voor feestjes, meer tijd om je eigen bedrijf op te zetten, meer tijd voor Netflix. Meer tijd om te leven, dus. Hoewel acht uur slaap per nacht zo’n beetje overal wordt aangeraden, ben ik zo’n beetje de enige sukkel die zich hier ook echt aan houdt.

Ik heb het wel eens geprobeerd, bewust minder slapen. Ik hoopte dat ik vanzelf zou wennen aan nachten van slechts zeven uur. Na drie dagen viel ik echter bijna in slaap in de bus (beter dan voor de bus, maar alsnog is het niet echt een succesverhaal). Die drie uur die ik ermee had gewonnen, zorgden dus niet bepaald voor meer leven in de tent.

Dat experiment is echter inmiddels ook alweer van een paar jaar terug, inmiddels ben ik weer wat ouder en wijzer en ben ik aan een nieuwe poging toe (eentje die misschien net wat minder ambitieus is, zoals… 7,5 uur slaap). Of ik zeg gewoon doei tegen de prestatiemaatschappij en ga vanavond eens écht vroeg naar bed. Met genoeg slaap hoef ik in ieder geval niet bang te zijn om vroegtijdig rimpels te krijgen. Dat is voor mij bijna net zo’n grote angst als geesten, dus kun je nagaan hoeveel beter ik slaap als ik me daar in ieder geval geen zorgen over hoef te maken.

 photo koffie slapen.jpg

Vijf koffie graag omdat ik niet zo gevoelig ben voor cafeïne

18 Comments

Filed under de ongemakken des levens, tijdmanagement

enge wijven, domme wijven, dode paarden: the ring voor iedereen die hem niet durft te kijken

Zoals jullie inmiddels wellicht wel weten, ben ik een beetje een bangerik. Ik hoef tijdens de lunch maar een urban legend te lezen over een babysitter die vergezeld wordt door een levensgroot clownsbeeld (man des huizes aan de telefoon: “Huh… we hebben helemaal geen clownsbeeld!”), en ik lig die avond naar het plafond te staren. Daarom had ik The Ring nog nooit gezien. Hoewel dit tijdens mijn middelbareschooltijd DE horrorfilm was (iedereen had wel vrienden die te pas en te onpas “Seven days…” lispelden), had ik hem nog nooit aangezet. Leek me te eng. Mijn neefje had hem wel gezien, en naar verluidt durfde hij daarna twee weken lang niet alleen thuis te blijven.

Het verhaal van The Ring kende ik trouwens toch wel, van Scary Movie 3. Deze horrorparodie keek ik destijds regelmatig en nog steeds moet ik hysterisch lachen als ik aan sommige scènes terugdenk. Misschien wilde ik daarom The Ring eigenlijk toch nog graag eens zien. Bovendien, mijn neefje was dertien toen die film hem slapeloze nachten bezorgde. Dan konden mijn vriend en ik hem inmiddels vast wel aan.

Spoiler 1: dit gebeurde niet bij ons Spoiler 2: de rest van deze blog staat vol spoilers

Dat werd gisteravond bevestigd. Hoewel ik de helft van de tijd met mijn ogen halfdicht gezeten heb (ik kan gewoon niet tegen schrikmomenten, oké?) was deze film te belachelijk om bang van te worden. Het begint met twee meisjes die het hebben over een of andere videoband waar je dood van gaat. Een van hen heeft hem gezien, maar in plaats haar bucket list af te werken, zit ze haar vriendin te trollen door te doen alsof ze stikt. Niet veel later legt ze inderdaad het loodje en haar vriendin belandt in het gekkenhuis. De moeder van de dode deerne vraagt haar journalistenzusje, Naomi Watts, om op onderzoek uit te gaan. Al snel komt die erachter dat haar nichtje de tape samen met drie vrienden heeft gekeken, en dat ook die drie inmiddels morsdood zijn.

Nu is het algemeen bekend dat horrorfilms zijn gebouwd op de domme keuzes van de hoofdpersonen, maar wat deze chick vervolgens doet, gaat echt te ver. Vier kinderen die op één avond sterven, exact een week na het kijken van een obscure film, dat is gewoon keihard bewijs dat je doodgaat van die video. Naomi Watts denkt daar anders over. In een verlaten hutje kijkt ze een soort matige Kunstacademie-film vol nietszeggende fragmenten, waaronder een vrouw in een spiegel die heur haar kamt. Hahahaha, dacht ik toen. Dat was ook zo in Scary Movie:

Scary Movie 3 The Ring

Dat ze de Tape des Doods zelf kijkt, is al erg genoeg, maar dan laat ze hem vervolgens ook nog eens aan haar ex zien! Oké, hij wil het en zij zegt “Euuh ik weet niet”, maar dat noem ik geen tegenhouden. En als je denkt dat het niet erger kan, laat ze de video ook nog eens slingeren, zodat hun zoontje hem te zien krijgt. Dat zoontje is trouwens een buitengewoon irritant ventje. Hij kijkt de hele tijd alsof hij water ziet branden, maakt lugubere tekeningen en zegt cryptische dingen zoals “She never sleeps!” Geen flauw idee waarom hij nou weer zo’n special snowflake is dat ‘she’ hem ziet als haar persoonlijke boodschapper, maar goed.

Nu hun schatje de film heeft gezien, moeten zijn ouders maar gauw uitvinden hoe ze kunnen voorkomen dat ze allemaal een gruwelijke dood sterven. Dus dat doen ze, met behulp van krantenarchieven, vertrouwelijke psychiatrische dossiers en zoekmachines zoals AltaVista en Ilse.nl. Ondertussen drijft de ten dode opgeschreven Naomi Watts een paard zo tot waanzin dat hij van een veerboot afspringt. De oplettende kijker weet dat dit niet het eerste paard is dat zelfmoord pleegde dankzij de Vloek van het Enge Meisje. Dit Enge Meisje blijkt een geadopteerd kind met kwade krachten te zijn dat bij leven iedereen (en vooral de paarden van haar ouders) het leven zuur maakte. Uiteindelijk gooide haar moeder haar maar in een put. Vervolgens sprong ma zelf in zee, want nu had ze én geen paarden én geen kind dus geen reden tot leven. Vaderlief woont nog altijd in hun oude huis en zegt dat z’n dochter hem maar niet met rust laat, maar ik vond dat hij er wel erg blakend uitzag voor iemand die al jaren door geesten wordt geterroriseerd.

Deze scène komt wederom niet uit The Ring

Vervolgens gebeuren er allemaal dingen die de moeite van het opschrijven niet waard zijn, en even lijkt het superzoetsappig te eindigen als Naomi Watts een schattig dood meisje in een put vindt. In haar armen verandert het schattige meisje/moordende spook in een skelet. Naomi en ex zijn trots dat het kind dankzij hen eindelijk rust gevonden heeft (ze bespreken nog even bloedserieus: “Hoe lang kun je eigenlijk overleven in zo’n put?” “Seven days…” Jezus wat een lulverhaal), maar als Naomi hun zoontje vertelt dat ze het meisje “hebben bevrijd”, zegt hij met nog uitpuilendere ogen dan normaal: “JE HAD HAAR NIET MOGEN HELPEN!”

Ondertussen zit haar ex met een probleem: de tv in zijn eigen huis springt steeds aan. Uiteindelijk klimt het enge meisje uit het beeldscherm en vermoordt hem alsnog. Even later vindt Naomi zijn lijk en rent dan snel weer weg (ondertussen arriveert de nieuwe vriendin van haar ex, maar Naomi zegt NIKS??? Niet eens: “Hee, ik zou maar niet naar binnen gaan als ik jou was” ???). Ze probeert te verzinnen waarom hij dood is en zij leeft. Ineens weet ze het: zij heeft de tape eerder gekopieerd, wat betekent dat ze de boodschap van het enge wijf heeft verspreid en haar daarmee een dienst heeft bewezen. Daarom laat ze haar zoon de tape ook kopiëren. Kan het meisje lekker anderen gaan vermoorden. Want dat is de clou van het verhaal: sommige doden willen helemaal geen rust, die willen gewoon mensen pijn doen.

Einde.

25 Comments

Filed under film en teevee

waarom ik gedoemd ben (om op 13m² te wonen)

Zal ik jullie een geheim verklappen? Ik ben bang in het donker. Of nou ja, eigenlijk ben ik ook wel bang als het gewoon licht is. Maar in het donker is het altijd nog net wat erger.

Waar ik bang voor ben? Om dingen te zien. Geesten, voornamelijk. Geesten van vrouwen met enge gezichten. Ik ben bang dat ze ineens naast mijn bed staan, bang om ze in de spiegel te ontdekken. Om ineens een koude hand op mijn schouder te voelen, bang ze voor mijn raam te zien – en dat terwijl ik op de vijftiende verdieping woon.

En ja, ik ben ook bang voor mannen, maar dan voor mannen van vlees en bloed met messen en bivakmutsen. Mijn angst komt in clichés, dat kan ik ook niet helpen. Dat krijg je hè, als je als kind teveel griezelboeken leest. Toen sliep ik ook al met knoflook voor mijn raam.  En kennen jullie dat verhaal uit de Griezelbus 3 nog, waarin dat meisje na een fietsongeluk in het ziekenhuis belandde, met die enge zuster die ‘s nachts bloed dronk? Daar kan ik nog steeds wakker van liggen. Toen ook al, trouwens, maar mínder. Er is ergens iets misgegaan, al heb ik geen idee wat.

Ik prijs mezelf gelukkig met het feit dat ik momenteel op dertien vierkante meter woon en dat er dus bijna geen verstopplekjes voor enge mensen in mijn kamer zijn. Mijn angst-in-het-donker is op zich best wel een reden om niet te verhuizen naar een woning voor mij alleen, een woning met een aparte slaapkamer en een eigen keuken. Hoe graag ik dit overdag nog wil, ‘s avonds denk ik daar heel anders over.

Misschien denk je nu: god Lisa, hier groei je heus wel overheen, als je groot bent, maar jongens, ik ben al 23, en ik weet zeker dat het niet overgaat als ik het gewoon probeer. Het bewijs vond ik zojuist in een vergeten blogpost van drie jaar terug, toen ik dus wel een huis voor me alleen had en alleen maar bang was. Als iemand een tip heeft om toch wat stoerder te worden, hoor ik het graag. En kom niet met knoflook voor mijn raam, want vampiers zijn hartstikke onrealistisch, daar geloof ik echt niet meer in. Duuuh.

Griezelbus 3 - het ziekenhuis (Camila Fialkowski)

Het engste verhaal uit de Griezelbus OOIT

24 Comments

Filed under de ongemakken des levens

geestige goedgelovigheid

Nog niet zo lang geleden geloofde ik dat geesten best wel eens zouden kunnen bestaan. Hier was een gegronde reden voor: ik las in mijn tienerjaren heel veel meidenbladen, de ElleGirl en de Fancy en de CosmoGirl en zo, en daar stonden altijd verhalen in over rondzwervende zielen. ALTIJD. Naast de bladzijden over loverboys en bekentenissen als “Ik heb een schaamlipcorrectie gehad” en “Ik ben een nudist”, stond dan “Ik kan praten met de overleden kat van m’n tante” en dergelijke.

Deze belevenissen waren altijd heel verschillend van aard. Sommige mensen zagen op bepaalde plekken ineens gekke afdrukken op de muur of bleke meisjes aan hun bedrand, anderen kregen continu belangrijke boodschappen door, weer anderen werden gepest nadat ze zo onverstandig waren geweest glaasje te draaien. Dit werd immer met grote ernst gebracht. En zodoende dacht ik: misschien bestaan ze wel. Als er zoveel verhalen bekend zijn over mensen die die dingen zien, zal het toch wel niet verzonnen zijn? Toch? Net zoals loverboys en nudisten en schaamlipcorrecties. Die bestaan ook. Een wereld met geesten leek ineens de normaalste zaak ter wereld.

Maar met het verstrijken van de jaren en het te oud worden voor meidenbladen begon ik bijna te vergeten dat ik ooit in geesten had geloofd en inmiddels kon ik me haast niet meer voorstellen dat ik die Vet Heftige Verhalen ooit serieus nam, hoewel ik me af en toe nog wel afvroeg waar ze vandaan kwamen.
Tot ik een documentaire zag over een spookbar in Amerika. Honderd jaar geleden waren twee mensen op deze plek vermoord en de eigenaar van de bar was ervan overtuigd dat zij hier nog rondhingen. Hij hoorde regelmatig rare geluiden en meende zelfs een keer van de trap te zijn geduwd. Discovery Channel ging wel even onderzoeken hoe dat zat: met een koffer vol interessante apparaten onderzochten ze ieder hoekje en gaatje van het gebouw. Hun conclusie was dat de geluiden iets te maken hadden met tocht en balken (duh) en dat er sprake was van een vreemde luchtdruksituatie, waardoor er op sommige plaatsen te weinig zuurstof was en mensen bijna flauwvielen en dan het gevoel kregen dat ze werden geduwd.

Aha, dacht ik, vreemde natuurkundige omstandigheden, zo zat het dus ook bij al die mensen die hun verhalen aan de bladen vertelden (want ik ben dan ook wel weer zo dat ik weiger te geloven dat de verhalen totaaaal uit de duim gezogen waren). Paradoxaal genoeg werd ik direct weer bang een klein meisje met lang sluik haar en bloeddoorlopen ogen in mijn spiegel te zien. Mijn remedie: de Viva lezen. Lekker veel heftige verhalen, maar een wereld zonder geesten.

13 Comments

Filed under rare wereld