Deze blog is geschreven door Ellen. Lees haar vorige bijdragen hier en hier.
Ineens overviel het me weer: een gevoel van dankbaarheid dat ik hier geboren ben. Vroeger had ik dat gevoel heel vaak, maar nu verraste het mijzelf. Wat was de trigger? Ik deed de deur van de koelkast open!
Nou daar is dus niet al te veel voor nodig, zou je dan zeggen. Koelkast open U en dankbaarheid vloeit naar buiten. Maar zo simpel is het niet. Ik voelde blijdschap over het feit dat we hier in Nederland toch zo goed kunnen leven. Mijn huis is warm, de koelkast is min of meer gevuld, alles doet het. Voor ons (hopelijk) geen tsunami’s , orkanen of grote aardbevingen, waarbij de Erasmusbrug hier in Rotterdam als aan een touwtje heen en weer geslingerd zou worden. Verder zijn er ook geen al te enge dieren hier, hooguit in de dierentuin, maar je hoeft niet bang te zijn dat een tijger je pad kruist of dat er een schorpioen in je schoen is gekropen. En hoewel we (en dan vooral de NS – maar dat is een ander verhaal) al van slag zijn bij 5 dagen sneeuw of 5 dagen hitte, hebben we over het weer toch eigenlijk ook niks te klagen. Natuurlijk, het kan beter, maar ook zo veel slechter. En nog een laatste punt, ook heel belangrijk: er is geen directe oorlogsdreiging. We leven in vrede in het vredige Nederland. En dat stemt mij gelukkig en dankbaar.
Ik realiseerde me dat deze dankbaarheid waarschijnlijk het gevolg was van het feit dat ik een tijdje terug een paar keer zonder water heb gezeten en héél kort zonder stroom. Wat is de wereld dan anders, zo veel moeilijker en ingewikkelder. Dat water, dat ging nog wel, want het werd vooraf aangekondigd dus je vult wat flessen en emmers. Maar geen stroom, dat is pas erg! Geen stroom = geen computer = geen buitenwereld. Ik had het koud en wilde de waterkoker aanzetten voor een kopje thee…. Nee dus. Geen muziekje kon ik opzetten voor Pino de parkiet en mijzelf, en ook die koelkast met zijn dankbaarheid doet niks zonder stroom. Eén voordeel: de bel van de voordeur deed het ook niet, wat wel prettig kan zijn als er weer zo’n goed doel voor je deur staat (zie mijn eerdere gastblog)!
Vroeger dacht ik heel vaak over dit soort dingen na: ik ben hier geboren, dat is mijn geluk. Waarop ik dan onmiddellijk de volgende vraag had: kun je dit geluk claimen, heb ik hier meer recht op dan een ander? Als ik in de woestijn zou wonen MET aardbevingen en schorpioenen maar ZONDER koelkast en water, dan zou ik acuut naar Nederland willen vertrekken, zodra ik de kans kreeg. Maar dat mag niet van ons, want niet iedereen mag zo maar ons land in. Waar zijn we dan bang voor? Dat zij onze koelkasten inpikken, of dat het hele land uit opgestapelde koelkasten gaat bestaan omdat we met zo velen zijn? Hebben wij meer rechten op geluk, louter en alleen omdat wij HIER geboren zijn en zij DAAR?
Begrijp me goed, dit is geen pleidooi voor onbeperkte immigratie naar Nederland. We hebben met zijn allen hierover afspraken gemaakt – de democratie viert hoogtij. Alleen mochten ZIJ van DAAR niet meestemmen… En eigenlijk verwondert me dat nog steeds.
