Tag Archives: genant

maart: wie ben ik in hemelsnaam

The old Lisa can’t come to the phone, she is … busy. Nee maar echt jongens, ik herken mezelf de laatste tijd niet meer terug. Ik doe ineens allemaal dingen die niet schrijven, werken of trollen op paleo-Facebookpagina’s zijn. En daar ga ik jullie over vertellen in 3, 2, 1 …

… even heeeel snel nog een keer over bodypump

Dat ik tegenwoordig Iemand Die Sport ben, is jullie bekend. Ik zal hier daarom vandaag niet te veel over uitweiden. Ik vermoei de mensen om me heen immers al genoeg met mijn geblaat over m’n gains en m’n macro’s en m’n eiwitpoeder en zo.

Maar oké, oké, één klein voortgangsupdate’tje dan: sinds een paar weken pump ik nog maar 1x per week in plaats van 2x. De andere keer volg ik een klasje dat lijkt op bodypump, maar dan met zwaardere gewichten en minder herhalingen. Dat doe ik eigenlijk vooral omdat de bodypumplessen in het weekend zo druk zijn dat je de kans loopt om per ongeluk iemand de hersens in te slaan met een barbell, maar het is ook gewoon goed om je spieren op verschillende manieren te belasten.

Moet wel zeggen dat het me zwaar valt om nog maar 1x per week te mogen pumpen want ik vind bodypump helemaal ‘t einde. Ik hoor jullie al zeggen, “nou Lisa, je kan toch wel 3x per week sporten,” maar ik probeer een beetje rustig aan te doen met m’n knieën. Na iedere les heb ik namelijk nét wat meer last dan de vorige keer. Ja, echt ontzettend balen. (Ik kijk het nog even aan, en anders ga ik toch maar naar een sportarts of zo)

Hashtag ‘hightea like a fitgirl’ met Julia

World’s worst voguer

Vorige week ging ik voor het eerst voguen. Voor wie geen idee heeft wat dat is: vogue is een dansstijl die is ontstaan in de jaren ’70 in de New Yorkse zwarte en latino gay community (hier een stukje uit Paris is Burning met meer uitleg – de hele documentaire staat trouwens op Netflix en die moet je eigenlijk wel een soort van verplicht kijken).

Voguen is iets wat ik al heel lang wilde doen (sorry als ik nu klink als Vanessa Hudgens), maar ik wist niet dat er plekken in Nederland waren waar mensen dat ook daadwerkelijk deden. (Ik ben niet echt bekend met de hedendaagse partyscène – ik heb het te druk met paleo-Facebookpagina’s trollen.) Eigenlijk kwam ik er onlangs bij toeval achter dat je gewoon voguelessen kan volgen in Amsterdam.

Dus vorige week stond ik in m’n sportlegging klaar voor een lesje vogue femme voor beginners. En eh … dat ging HEEL slecht. Maar echt. Ik heb totaal geen danservaring en kon de pasjes niet onthouden, ging de hele tijd uit de maat en stampte ook nog eens als een olifant door die ruimte als ik probeerde te doen alsof ik over een catwalk liep. En doordat het zo slecht ging, werd ik steeds stijver en droeviger en slechter.

Natuurlijk was het mijn eerste les, natuurlijk had ik niet verwacht dat ik een prijs voor Talent Van Het Decennium zou winnen, maar ik had ook niet verwacht dat het zo ontzettend hopeloos zou voelen. Ik wilde niets liever dan als een slak in mijn huisje kruipen (en dan met huis en al door de grond zakken).

Goeie reden om binnenkort weer te gaan.

– – – – – – – – – – – – – – – – naailes – – – – – – – – – – – – – – – – 

Leren naaien is ook iets wat ik al 500 jaar wil, maar ook hierbij kwam ik er niet op om gewoon zeg maar, ‘naailes Amsterdam’ te googelen en te gáán. Tot vorige week. Wat een daadkracht mensen, ik snap ook niet waar ik het ineens vandaan haal.

Omdat ik nog nooit een naaimachine van dichtbij had gezien, begon ik mijn eerste les met een simpel tasje, een totebag. Nou ja, simpel … ik vond het nog knap ingewikkeld. Er zijn behoorlijk veel stappen nodig om zo’n basic dingetje in elkaar te zetten. Bovendien zit zo’n naaimachine een stuk ingewikkelder in elkaar dan je zou denken. (Maar het ging me een stuk beter af dan voguen, dat wel.)

Ik ga in ieder geval nog wel een paar lessen volgen. Ik wil namelijk heel graag mijn eigen kleren kunnen maken. Denk wel dat ik ongeveer 70 uur bezig zal zijn met één jasje, maar dat houdt me weer van de straat, laten we maar zeggen.

Verder …

Een nieuwe vriendin

… heb ik voor de nationale vrijwilligersdag voor het eerst in mijn leven struiken gesnoeid, op het terrein waar Tims zus woont. Dat was een wonderbaarlijk verslavend klusje, ik kon gewoon niet stoppen met bijpunten. En ik heb de veegmachine bediend om alle met aarde bedekte paden schoon te maken. Dat was leuk, behalve toen ik hem verkeerd had ingesteld en allemaal mest in mijn eigen gezicht veegde.

… ging ik met Laura naar een housewarming van onze niet-bloggende blogvriendin Rosa. Dat was tevens een slaapfeest, want Rosa woont tegenwoordig in MIDDELBURG. Ja, probeer vanuit daar maar eens ‘s avonds nog thuis te komen. Maar het is wel een leuke stad. Niet dat we er veel van hadden gezien, want hoewel Laura en ik extra vroeg kwamen om het centrum te ontdekken, hadden we het zo koud dat we net zo lang in een café onderdoken tot we bij Rosa naar binnen mochten. En daar was had leuk (vooral omdat ik mijn jarenlange droom om Earth Girls Are Easy te kijken eindelijk verwezenlijkte).

… ging ik voor Internationale Vrouwendag naar een soort krakersfeest in Leiden, en van de week naar de Amsterdamse Nacht van de filosofie. Nu klink ik heel geëngageerd & geïnteresseerd, maar eigenlijk ging ik vooral naar dat feest in Leiden omdat een vriendin daar optrad met haar band, en naar de nacht van de filosofie omdat een vriend van mij daar verkleed stond als David Hume (maar het was allebei vet leuk).

… moest ik 974 keer bijna huilen om RuPaul’s Drag Race All Stars 3. Ik wil niet spoileren wat er allemaal gebeurde, dus nu ga ik maar gewoon allemaal kreten neerzetten die je alleen begrijpt als je het hebt gezien: Oh oh oh, arme Kennedy waarom heb je mijn hart gebroken? Ooh-la-la-la-la-la-la c’est bon, c’est bon! Aaaaaaaaaaaaarghhhhhh voor Shangela. (Arme Trixie)

… begon RPDR season 10! En ik vind het geweldig. Ik hou van Yuhua Hamasaka. Maar ik ben ook nog steeds voor Miz Cracker en The Vixen. En toch ook voor Monét X Change. Dit wordt gewoon de top 4, oké? (Al ben ik nog steeds boos dat Monique Heart de eerste aflevering niet had gewonnen want die had echt de beste outfit) (Aquaria bezorgt me trouwens een heuse crisis want HOE kun je al zo cool zijn op je 21ste??? Ik durfde op die leeftijd nog niet eens naar het postkantoor te bellen???)

… heb ik exact 0 afleveringen van Girls gezien. Gênant.

… ben ik begonnen aan seizoen 3 van Love! Love Love!

… gingen Tim en ik The end of the fucking world kijken, maar toen kwamen we er ineens achter dat we hier veel te oud voor waren.

… heb ik The Post-Birthday World van Lionel Shriver gelezen, zodat jullie het niet hoeven doen. Want jezus, wat een dik boek was dat, en zó goed was hij nou ook weer niet. (Het waren eigenlijk twee boeken: 1 over hoe het leven van de hoofdpersoon zou verlopen als ze vreemdging, en 1 over wat er zou gebeuren als ze niet vreemd zou gaan.) Het was best interessant, maar op een gegeven moment ben je er klaar mee. (Ben verder wel fan van Lionel Shriver, We need to talk about Kevin is een van mijn lievelingsboeken ooit en Big Brother is ook heel goed)

… lees ik nu Een klein leven van Hanya Yanagihara. (I know, ben echt de laatste ter wereld die aan dit boek begint, maar beter laat dan nooit.)

April

Ga ik weer Shea Coulée zien (omg) bij The Twisted Circus! En Violet Chachki nog een keertje, en nog wat andere drag queens van RPDR, en Amanda Lepore (!). Z. z. z. veel zin in. Diezelfde zaterdag ga ik bowlen met mijn schoonfamilie, wat wel echt een ramp gaat worden, want ik ben ongeveer net zo goed in bowlen als in voguen. Maar bowlen is minder gênant, want nadat je een bal in de goot hebt gegooid mag je namelijk gewoon weer gaan zitten.

En verder ga ik hopelijk een beetje genieten van het mooie weer want daar is het nu weleens tijd voor.

 

14 Comments

Filed under maandoverzicht

ik dacht vroeger altijd dat jij later schrijver zou worden

Een paar maanden geleden ging ik naar een reünie van mijn straat. Hier spraken we eigenlijk maar over twee dingen: a) wat we vroeger deden (vechten met de barbies, onder andere) en b) wat we nu deden (op kantoor zitten, voornamelijk). Een buurmeisje maakte toen een opmerking die ik niet pijnlijk zou moeten vinden, maar toch wel vind: “Ik dacht vroeger altijd dat jij later schrijver zou worden.”

Dat was geen vreemde opmerking: als kind was ik altijd verhalen aan het schrijven. Over dienstmeisjes in een kasteel die avonturen beleefden. Over kinderen die het opnamen tegen een bende sumoworstelaars in een grot (?). Over een kapitein met een roze onderbroek (echt, ik was zo’n genderneutraal kind). Geen wonder dus dat mijn vriendin dacht dat ik al voor mijn 18e de nieuwe J.K. Rowling zou worden. Spoiler: dat gebeurde niet.

Natuurlijk, ik bleef wel schrijven. Ik ging in de redactie van een studententijdschrift, ik betaal mijn huur met mijn werk als copywriter, en ik heb al zeven jaar een blog die wordt gelezen door minstens acht trouwe volgers. Maar die boeken, die kwamen maar niet. Ik was wel met verhalen bezig, maar maakte niets af.

OF TOCH WEL?

Geloof het of niet, maar ik heb dus een manuscript geschreven. Je weet wel, eentje met een kop en een start en een midden en thema’s en personages en alles. Ik vind het doodeng om dit te vertellen, want zoals ik al eens heb gezegd: als je een boek wilt schrijven, praat je daar niet over. Dat is gênant. Een boek hoor je stiekem te schrijven, om daarna vriend en vijand te verbazen als je hoofd ineens in een bushokje hangt, met daaronder de tekst “Debuut van het jaar!”. En eh, tot dusver heb ik dat niet bereikt. Ik heb nog niet eens een uitgever, en misschien ga ik die niet eens krijgen ook (want misschien is het wel megaslecht en bovendien wil half Nederland schrijver worden). Het enige dat ik heb, is een Word-bestandje met 79.538 woorden.

Mijn schaamte is de enige reden waarom ik het tot dusver semi-geheim heb gehouden (semi ja – omdat ik wel heel onsubtiel gehint heb, maar niet in details ben getreden). Een geheime schrijver zijn is trouwens best wel een dingetje hoor, jongens. Tegen mijn collega’s moest ik steeds zeggen dat ik ‘niets’ had gedaan in het weekend, terwijl ik dus eigenlijk gewoon de hele tijd bezig was (afgelopen maand heb ik het trouwens toch maar opgebiecht, omdat ik het ook weer zo gênant vond dat ze dachten dat ik buiten werktijd alleen maar een beetje lag te vegeteren of zo).

Mijn stilzwijgen op sommige plekken heb ik trouwens ruimschoots gecompenseerd door tegen een aantal vrienden nergens anders over te praten. Zo ben ik dan ook wel weer.

Nu vragen jullie je misschien af: Lisa, waarom begin je er nu toch over? Heb je soms goed nieuws? Ga je nu een boek uitgeven? Het antwoord is: neen, ik vertel dit terwijl ik nog N-I-E-T-S bereikt heb. Nou ja, behalve dat ik bijna 80.000 samenhangende woorden heb geschreven. En dat ik daar na 20 keer reviseren wel een soort van tevreden over ben (ik ben nog steeds bezig, maar het einde nadert). Dat vind ik op zich een prestatie waar je over op mag scheppen op je blog. Ik bedoel, ik heb dat ding toch niet voor niks.

Bovendien heb ik me voorgenomen om me niet zoveel meer aan te trekken van mijn schaamte. Sterker nog: ik heb besloten dat ik mezelf maar wat vaker totaal voor schut moet zetten. Want in dat verhaal van mij staan pas écht gênante dingen (het gaat niet over mijn leven hoor, maar het komt wel uit MIJN HOOFD, en dat is minstens net zo erg). De enige manier waarop ik over die schaamte heen kan komen, is mezelf maar ruim voortijds in zoveel mogelijk gênante situaties te wurmen. Zoals deze blog schrijven terwijl ik absoluut geen garantie heb dat er ooit iets met dit boek gaat gebeuren.

Misschien helpt het me moed verzamelen om ‘m toch echt eens een keertje op te sturen.

Zodat er hopelijk bij de volgende reünie niemand “Ik dacht vroeger altijd dat jij schrijver zou worden” gaat zeggen.

Rimpels en grijze haren krijg ik ervan

PS Mochten jullie je afvragen waar het over gaat: het gaat over vriendschap. En ook wel over genderrollen. En het is extreem coming of age-achtig. Dat wilde ik eigenlijk niet, maar zoals Elizabeth Gilbert zou zeggen, soms dringt een verhaal zich gewoon op en dan kun je niets anders doen dan ‘m braaf gehoorzamen.

PPS Wat ik me trouwens afvraag: snappen jullie dat ik me zo schaam? Dit is echt geen pose, ik schaam mezelf echt helemaal helemaal kapot, geloof me maar. Maar als ik het nalees denk ik ook weer: damn Lisa stel je niet zo aan. Dus eh. Hoe kijken jullie daartegenaan?

33 Comments

Filed under de ongemakken des levens