Toen mijn broertje een jaar of acht was, kreeg hij een dwerghamster, Japie. Het hamsterhok stond in mijn broertjes kamer. Binnen een week wist Japie zich door de spijlen van zijn verblijf te manoeuvreren en verdween. We zochten overal, niet alleen op zolder maar ook op lagere verdiepingen – misschien had de piepkleine Japie trapgelopen? – maar hij was nergens te vinden.
Een tijdje later had mijn moeder verdrietig nieuws: de hamster was gevonden, alleen niet levend. Mijn moeder had hem aangetroffen op de onderste plank van mijn boekenkast. Japie was plat. Ze had al eens eerder in de boekenkast gezocht, maar toen had ze hem over het hoofd gezien.
Een ander vies verhaal. Een jongen had last van een verschrikkelijke stank die van zijn koelkast vandaan kwam. De oorzaak kon hij niet in, onder of op de koelkast vinden. Uiteindelijk keek hij in het koelelement, waar hij een muizenkerkhof aantrof. Kennelijk hadden ze een lekker warm plekje gezocht om te sterven.
Aan deze verhalen moet ik regelmatig denken als ik een muis in mijn kamer zie. Ik schaam me een beetje om toe te geven dat er muizen in mijn kamer lopen, maar ja, het is wel zo. Ik woon nu eenmaal in een behoorlijk oude, niet al te schone flat, en mijn kamer zit dichtbij de keuken. Waarom ze die keuken verlaten is me een raadsel, maar bij vinden ze het kennelijk ook wel goed vertoeven. Hoe vaak ik ook stofzuig, er ligt altijd wel ergens een kruimeltje van een kruimeltje of iets anders semi-eetbaars. Ik bedoel, muizen kunnen ook overleven op zeep. Ik kan het niet helpen!
Laatst was ik op een feestje waarbij we allemaal muizenanekdotes aan elkaar vertelden. Ik sprak mijn angst uit om ooit, bij het verhuizen of zo, een dode muis te vinden. “Dat ruik je echt wel hoor”, werd me grimmig verzekerd.
Wellicht is dat nu moment aangebroken, want toen ik gisteren thuiskwam van het hardlopen moest ik constateren dat er een vreemde, vieze en totaal onbekende lucht in mijn kamer hing. Ik heb de hele ochtend met mijn raam open gezeten, maar toen ik later die dag opnieuw thuiskwam, was die geur er nog steeds even sterk. Ik durfde niet zo goed onder mijn bed te kijken. Ook niet in mijn wasmand, achter de koelkast en helemaal niet in mijn boekenkast.
Inmiddels heb ik het wel gedaan, maar ik heb nergens een muis aangetroffen. Ik zou willen juichen, maar ja, mijn ouders dachten immers ook dat mijn broertjes hamster niet in de boekenkast zat.
