Ik heb maar een paar afleveringen van realityserie Here comes Honey Boo Boo gezien. Ik vond deze serie ontzettend vermakelijk, maar ik hield er ook altijd een vies gevoel aan over. Niet alleen om de ranzige gewoontes die de familie er op nahield (gezinsspelletje: doe een blinddoek om en raad wiens adem in je gezicht wasemt), niet alleen om de sketti (hun favoriete gerecht; spaghetti met boter en ketchup. En dat vonden ze dan nog best gezond).
Mijn weerzin lag meer bij het feit dat ik het raar vond om ervoor te gaan zitten kijken hoe een arme familie de jongste telg voor ontzettend veel geld naar pageant-wedstrijden stuurt, verschrikkelijk onverantwoordelijk leeft en ook nog eens te lomp is voor woorden. Want dat is waar het om gaat: kijken naar lompe mensen en zelf ineens het gevoel hebben dat je ontzettend intelligent en gecultiveerd bent. Een beetje zoals met Oh oh Cherso, maar dan zonder geld voor cocktails, en met een wat jongere cast; vier van de zes (later vijf van de zeven) gezinsleden zijn minderjarig.
Er is ook nog ander verschil met Oh oh Cherso: ik vind deze mensen leuk. Echt. Ze lijken zoveel plezier met elkaar te hebben, zoveel van elkaar te houden en ze doen ook nog eens allemaal spelletjes met z’n allen. Maar ja, het is en blijft natuurlijk een realityserie, en aan mensen in een realityserie moet je niet al te gehecht raken, want je wordt van alle kanten bedrogen. Ik kan me er weinig bij voorstellen dat deze mensen iets acteren, maar goed, ik wil het liever niet al te serieus nemen. Dus kijk ik het maar niet meer.
Stiekem werd in vanochtend toch wel heel blij toen ik op internet las dat mama June en Sugar Bear (alleen de biologische vader van HBB, maar wel een ‘vaderfiguur’ voor al die meisjes, snik snik) hun liefde bezegeld hebben op hun karikaturale Redneck-trouwerij. Gefeliciteerd, jongens! Dat julie nog maar lang en gelukkig mogen leven en veel leuke spelletjes mogen spelen. Vanavond eet ik sketti ter ere van jullie.
