Ga weg natuur
Ja, ik weet dat het al eind juli is. Ja, ik weet dat de lente al lang en breed voorbij is. Maar nee, ondanks het feit dat de blaadjes alweer bijna van de bomen vallen, is mijn hooikoorts nog altijd net zo nadrukkelijk aanwezig als een mug in je slaapkamer. Daarom bij dezen een lijstje over alles wat zo VERSCHRIKKELIJK irritant is aan allergisch zijn voor de natuur:
- DAT HET ZO LANG DUURT DUS. Voor de leken (a.k.a. niet-hooikoortslijers) onder ons: geen hooikoorts is hetzelfde, iedereen is weer allergisch voor andere pollen of grassen. Bij mij begint het gelukkig pas ‘laat’ (midden mei), want ik heb ook een collega die al in maart loopt te niezen – en die is nog steeds niet klaar. Op zich zijn we inmiddels al een derde van het jaar verder. Geeft verder niks hoor.
- Nou ja, dat je je er zo ziek door gaat voelen dus. Met hooikoorts lijkt het net alsof je extreem verkouden bent en tegelijkertijd ook nog eens zes muggenbulten op ieder oog hebt. Je kunt niet ademen en ook niet zien. Niet echt mijn idee van plezier maken, maar goed dat is mijn mening.
- Dat neusspray altijd zo prikt. En oogdruppels altijd op je wang vallen i.p.v. in je ogen.
- Dat je zonder pilletjes je ogen eruit wilt krabben van de pijn. Ik was tot vorig jaar een sukkel omdat ik weigerde pilletjes te slikken uit angst dat ik daar slaperig van zou worden (ik gebruikte wel neusspray en oogdruppels, maar da’s niet genoeg). Vervolgens zat ik met nat wc-papier op mijn ogen te huilen. Nee, daar heb je wat aan. De pilletjes zorgen ervoor dat ik tegenwoordig 12 uur per nacht slaap en tussendoor regelmatig een dutje doe, maar dat is alleen maar beter, want als ik slaap heb ik tenminste niet de neiging om mijn eigen neus te amputeren met een beitel.
(Grapje. Ik heb geen last van bijwerkingen.) - Dat naar buiten gaan gewoon niet leuk is. Dan is de pollenconcentratie in de lucht echt te hoog. Laatst was ik met mijn collega’s op uitje in de polder. ’s Ochtends had ik braaf mijn pilletjes genomen, en ik had nergens last van, tot ik rond een uur of twee ging slapen (‘s nachts dan hè, ik werd niet moe van de pillen). Toen zat mijn neus ineens zo verstopt dat ik er letterlijk niet meer door kon ademen, iets wat ik nooit eerder heb meegemaakt behalve toen ik eens in een bed sliep waar vaak een kat in lag te tukken (ik wist toen nog niet dat ik allergisch was voor katten).
- Ook bizar: het feit dat je gewoon allergisch bent voor de natuur. Ik bedoel, wat nou als we toch toch besluiten dat de moderne samenleving niet werkt en we teruggaan naar de jagers-verzamelaarscultuur? Dan ben ik echt ten dode opgeschreven aangezien ik drie maanden per jaar niet normaal kan functioneren.
- DAT HET ZO LANG DUURT. HEB IK AL GEZEGD DAT IK VIND DAT HET LANG DUURT? #ishetalherfst
