Ik moet jullie eerlijk bekennen: de laatste weken zat ik wat in een dip. Ik woonde nu al een tijdje in Parijs, maar ik had niet echt het gevoel dat mijn Frans met sprongen vooruit ging. Tijdens colleges kon ik met alle beste wil van de wereld maar de helft verstaan en wat ik ervan begreep stond me niet bijzonder aan. Hoewel ik al een flinke groep uitwisselingsstudenten kende en de Franse klasgenoten allemaal aardig en behulpzaam waren, was het geen goede vervanging voor mijn vrienden en familie. Mijn voorgemeubileerde kamer begon me de keel uit te hangen. Ik was nog steeds niet klaar met bureaucratisch geregel. Ik was continu ziek, zwak en misselijk en vooral: moe. Het ‘yes-ik-ben-in-Parijs’-gevoel van de eerste weken begon weg te ebben nu mijn arrondissement me net zo vertrouwd voorkwam als Amsterdam-Noord.
Dit bovenstaande klinkt allemaal deprimerender dan dat het is; écht rot voelde ik me hier namelijk niet door. Ik wilde niet per direct naar huis, ik lag niet in mijn bed te huilen en me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen was. Nee, ik voelde me gewoon mwah. Mwah. Mwah. Maar mwah is nooit goed, en zeker niet als je iets aan het doen bent wat megaspannend en onvergetelijk gaaf zou moeten zijn. Nu heb ik gehoord dat het wel bij meerdere mensen even duurde voordat ze gesetteld waren in hun uitwisselingsstad, maar leuk is het niet.
En eigenlijk ben ik na die weken ook wel klaar met dat mwah-gevoel. Daarom besloot ik een paar dagen geleden dat het anders gaat worden. Vanaf nu wordt mijn verblijf hier gewoon supermegavetawesome. Ik ga harder werken (want ja, mijn motivatie om beter Frans te spreken was al zo gedaald dat mijn skills zich ook niet echt kónden verbeteren). Mijn vitamine-inname, bewegingsfrequentie en slaapuren worden verhoogd, net zoals de hoeveelheid tijd die ik op nieuwe plaatsen door ga brengen.
Dit weekend was een goede start. Mijn vader kwam langs en samen bezochten we, naast de alom bekende toeristische attracties, het prachtige Parc des Buttes-Chaumont in het verrassend leuke 19e arrondissement. Dit soort dingen ga ik vaker doen, in plaats van me te verstoppen in mijn Twitterfeed en Bloglovin’, zoals ik de laatste weken heb gedaan. Het wordt weer leuk interessant vetcool.
Dat heb ik besloten.
