Tag Archives: instagram

hoe we de 10 year-challenge winnen

Mijn Instagram- en Facebookfeeds staan vol met foto’s van de 10 year-challenge. Hierbij plaats je twee foto’s van jezelf: een lelijke van 10 jaar terug, en een mooie van nu. Het doel is namelijk om iedereen te laten zien hoeveel knapper je wel niet geworden bent.

Dat is vrij makkelijk, want 10 jaar geleden had iedereen nog van die zielige kapotgeplukte wenkbrauwtjes. Bovendien hebben we inmiddels 10 jaar meer ervaring in het vinden van de juiste hoek voor selfies, en we hebben filters die onze vroeger-puisterige-en-nu-rimpelige huidjes gladmaken.

Niet dat ik die gebruik (mijn selfielens is van zichzelf al zo wazig dat het lijkt alsof ik geen neus heb) maar het schijnt dat ‘we’ dat anno 2019 massaal doen. Naast aan de filters zitten we ook allemaal aan de fillers, en de botox, en de avocado (of is dat inmiddels alweer passé?). Wel veel gedoe (vooral die avocado) maar dan heb je ook wat.

10 jaar geleden hadden we nog niet eens Instagram. Toen plaatsten we nog gewoon dansende bananen op elkaars Hyves. Het was een onschuldigere tijd, laten we maar zeggen.

Facebook bestond wel, maar daar had ik maar drie vrienden op. En van WhatsApp had ik nog nooit gehoord (weet nog wel dat ik toen ik een smartphone kreeg, 9 jaar geleden, ervan overtuigd was dat dit ontzettend illegaal moest zijn. Gratis sms’en? Alsof ze je een gratis studentenkamer in de grachtengordel aanbieden!)

Natuurlijk is Facetune niet de enige reden waarom we de laatste 10 jaar allemaal stukken knapper zijn geworden. Dankzij al die beautyvideo’s op YouTube zijn we ook een stuk beter geworden in make-up.

(De juiste skills hebben maakt echt uit. Tot een paar jaar terug knalde ik namelijk dagelijks een half flesje eyeliner op mijn gezicht. Niet erg als dat de look is waar je voor gaat, maar ik was iedere dag weer van plan om een ‘dun streepje eyeliner’ te zetten. En dan schoot ik weer uit, en dan werd hij weer dikker, en dan moest ik die op ‘n andere oog ook dikker maken, maar dan was die weer dikker dan de eerste, enzovoorts enzoverder, waardoor ik er uiteindelijk uitzag als een derderangsversie van Amy Winehouse)

Het is wel veel werk, make-uppen anno 2019 – alleen voor je huid heb je al primer, concealer, foundation, rouge, bronzer, hightlighter en weet ik wat niet nodig. Maar als je eenmaal hebt geleerd wat je ermee kan, en je het combineert met wat filters, fillers en een avocado op z’n tijd, is je #glowup wel meteen verwezenlijkt.

Dus met al die tools die we tegenwoordig in handen hebben, wordt het vrij makkelijk om de 10 years-challenge van jezelf te winnen.

Maar het is fijn dat er in deze tijd gewoon eens íets een keertje simpel is.

(Jullie denken nu dat ik de rechterhelft van deze foto expres tot in de vergetelheid gefilterd heb maar dat is dus ECHT niet zo? Het is gewoon mijn lens – of er stond een geest voor mijn haar???)

(Heb wel een beetje valsgespeeld want die linkerfoto van toen ik nog niet rechtop kon zitten was eigenlijk uit 2010 maar ik moest iets van Facebook plukken omdat ik mijn twee harde schijven weer eens kwijt ben)

7 Comments

Filed under internet

waarom mijn leven totaal niet instagramwaardig is

Het leven gaat misschien niet altijd over rozen, maar het instagramleven wel, en als het niet over rozen gaat, dan gaat het waarschijnlijk over een prachtige bos tulpen. Inmiddels zijn we allemaal oud en mediawijs genoeg om te weten dat naast die bloemenweelde misschien een gierput openstaat, je migraine opspeelt of ruzie wordt gemaakt door de doodenge buren, maar dat vergeten we vaak. Daarom vond ik het ook zo heerlijk om Anne-Fleurs blog over ‘Het perfecte leven‘ (wat dus niet bestaat) te lezen (die blog is ook nog eens heel grappig, dus zelfs al heb je geen complexen waarbij je denkt dat iedereen gelukkiger is dan jij, dan moet je ‘m alsnog lezen).

Deze blogpost inspireerde me bijna tot het delen van al mijn eigen issues (ja, ZELFS IK heb die), maar toch weer net niet, want ik ben nu eenmaal niet zo openhartig als Anne-Fleur. Maar het bracht me wel op het idee om een blog te schrijven over waarom mijn leven niet geschikt is voor Instagram. Goed, uiteindelijk is het dus een TOTAAL andere blog geworden dan die van haar, in plaats van een Serieus En Openhartig Verhaal is dit meer een Lollig En Licht Lijstje, maar hé, lollige lijstjes moeten er ook zijn, en misschien ga je je hier ook wel een beetje beter over jezelf door voelen. Dus bij dezen, tien redenen waarom mijn leven niet instagramwaardig is:

  1. Laten we maar beginnen met het belangrijkste in het leven van een echte instagrammer: mijn huis is niet insta-worthy. Dit komt voornamelijk doordat er een flat pal naast de mijne staat, waardoor zowel het uitzicht als de zon voor een groot deel geblokkeerd wordt. Het is daarom ook altijd een beetje donker in mijn kamer. Had ik natuurlijk rekening mee moeten houden toen ik wilde verhuizen, maar goed, we laten allemaal wel eens een steekje vallen.
  2. Tevens heb ik geen tuin en of balkon, waardoor ik ook buiten geen leuke zonnige foto van mijn kopje koffie kan maken. Ik heb dan wel een Coffeecompany in de buurt, maar daar mag ik nooit heen van mezelf, want als ik even een pauze neem van mijn werk/studie ga ik per ongeluk altijd eerst een half uur op Facebook, en als dat half uur dan voorbij is, vind ik dat ik te veel tijd heb verspild om er nu nog op uit te mogen.
  3. Over dingen niet mogen gesproken: ik mag ook nog steeds niet hardlopen, waardoor ik a) geen hardloopselfie kan nemen, b) niemand jaloers kan maken met mijn hardlooprecords en c) geen mooie plaatjes kan schieten van de stad/het park/het bos/het strand. (Met andere woorden: ik zit altijd maar binnen in mijn donkere kamer.)
  4. Ik ga dan weer wel naar de sportschool, maar ik kan daar ook geen sportschoolselfie maken, want jullie weten allemaal hoeveel ik trainen HAAT dus opbeurende foto’s waarop hoe ik intens gelukkig met een kettlebell loop te zwaaien plus een onderschrift waarin ik schrijf hoe #fijn het is dat ik genoeg #motivatie heb om mijn bed uit te komen, zouden een beetje ongeloofwaardig overkomen.
  5. Mijn eten kan ik ook niet fotograferen, want uit milieutechnische overwegingen luiheid gebruik ik het bord van de lunch ook vaak voor het diner. Dat ziet er best wel nasty uit (maar je proeft er niks van, hoor).
  6. Ook erg: eigenlijk ben ik te awkward om foto’s te maken. Ik ben altijd bang dat mensen me uitlachen omdat ik zo’n wannabe-instagrammer lijk. Soms maak ik daarom stiekem foto’s, maar voor het maken van foto’s geldt heel erg go big or go home: die stiekeme foto’s worden vaak zo lelijk dat ik achteraf wenste dat ik toch maar gewoon op een stoel was gaan staan en iedereen had gevraagd om op te rotten zodat ik die ene goede foto van een de supertoffe vloerschildering in een pasgeopende concept store had kunnen schieten (o.i.d.).
  7. Helaas kan ik dat niet niet over mijn hart verkrijgen, maar kan ik ook niet berusten in het feit dat ik dat niet kan, waardoor ik gevangen zit in een verdrietige cirkel van ontevredenheid, en we weten allemaal dat ontevredenheid een mens lelijk maakt, en lelijk staat al helemaal niet leuk op je selfie.
  8. Ik heb trouwens ook geen goede Instagram husband (even serieus kijk dit filmpje is hilarisch). Ik heb wel een geweldig knappe geliefde, maar hij heeft het niet zo op foto’s. Ooit liepen we door het Amsterdamse Bos, en er hing een prachtige nevel, en ik wilde net een supergoed en origineel kiekje schieten van koeien in de wei toen hij zei: “Sommige mensen moeten ook overal foto’s van maken hè.” Volgens mij doelde hij op een man vlakbij die een haast professionele photoshoot aan het houden was met de koeien (groot gelijk, want het was een prachtig beeld) maar mijn vriend zou ook gewoon door kunnen hebben wat ik van plan was. Tsja. Aangezien hij zelf nooit ook nooit op de foto wil, ga ik hem al helemaal niet vragen om foto’s van mij te maken. (Oké, dat heb ik één keer gedaan, MAAR TOEN HAD IK OOK WEL EEN HELE LEUKE OUTFIT AAN KIJK MAAR.) (M’n hoofd staat echt op standje ongemakkelijk maar ik durfde niet om een herkansing te vragen.)
  9. Maar goed, als ik mezelf in tweeën kon splitsen zodat er altijd iemand was om foto’s van mij te maken, zouden het alsnog niet zulke goede foto’s zijn, want ik heb niet echt een vaste hand. Mijn spiegelfoto’s zien er altijd uit alsof ik ze dansend heb gemaakt, terwijl ik heel erg mijn best deed om stil te staan. Mijn spiegelfoto’s zien er trouwens sowieso niet uit, want de spiegel staat in de keuken, en ik heb niet echt een pinterestwaardige keuken, ik heb gewoon zo’n vaste goedkope studentenwoningkeuken die al uit elkaar valt als je ernaar kijkt, en ohja die foto’s zijn dus ook nog eens heel donker (zie punt 1)
  10. Wat ik ook niet heb: een huisdier. Geen hond, geen kat, geen konijn en zelfs geen hamster om likes mee te scoren. Mijn zusje heeft wel een konijn, maar dat konijn is chronisch verkouden dus hij zit regelmatig onder het snot (aangezien konijnen zichzelf de hele tijd wassen. Wat gebruiken ze hiervoor? Hun eigen speeksel. Dit konijn wast zich dus met snot). Is ook niet echt insta-smaakvol. (Verder is het ondanks al die antibioticakuren trouwens een heel energiek en gelukkig konijn hoor, no worries).

liftselfie

En maak ik eens een selfie in de lift (wel lekker veel licht), zit zowel mijn jas als mijn tas (!) raar

En, voelen jullie je al wat beter over jezelf?

19 Comments

Filed under internet

lisa vs instagram

Inmiddels ben ik weer gekapt met die 100happydays-onzin. Het voelde al vrij snel belachelijk (alleen die hashtag al!) en ik werd er een beetje chagrijnig van. Iedere dag een ‘leuke’ foto maken vereist constante alertheid. Vooral op de dagen waarop ik bij Tim (mon amour) was. Die dagen wilde ik eigenlijk allemaal close-upfoto’s van zijn prachtige gezicht maken en die voorzien van meerdere slijmerige hashtags, maar ik wist dat hij daar geen toestemming voor zou geven. Bovendien kan ik hem zelden betrappen op het maken van een foto, dus zelfs het fotograferen van zijn overheerlijke pasta puttanesca (vegaversie, uiteraard) voelde al een beetje gênant.

(Ik heb wel een keer stiekem een foto gemaakt van een zojuist bezorgde pizza toen hij net de kamer uit was. Helaas vergat ik mijn telefoon op stil te zetten, waardoor het ‘stiekeme’ effect enigszins weg was. Toen ik die foto online gooide, publiceerde hij trouwens meteen een oerlelijke foto van mij op Instagram (wat ik wel lef vind, want ik mag niet eens de allermooiste foto’s van hem online zetten. Oké, ik had toestemming gegeven – althans, hij zei “Zal ik dit online zetten” en ik zei: “Je doet maar”. Maar toch!))

Anyway, terug naar die 100 happy days. Mijn cue om ermee te kappen kwam van mijn nichtje. Toen we vorige week in de Efteling waren, merkte die op dat het “best wel jammerlijk” van me was dat ik meedeed aan die 100happydays-ongein. Volgens haar plaatst iedereen hierbij toch alleen maar stomme dingen waarbij de hashtag volledig misplaatst is. Ik deed net alsof ik verontwaardigd was, maar uiteraard was ik het met haar eens. Dus plaatste ik nog één blije foto (van de Efteling natuurlijk) en hield het daarna voor gezien.

Eigenlijk was ik sowieso wel klaar met dat hele Instagram. Behalve het feit dat het speuren naar fotomomenten mijn leven BEHEERSTE, had ik nog een probleem: ik moest hiervoor mijn oude telefoon gebruiken. De oplaadfunctie van mijn nieuwe had namelijk het loodje gelegd. Dat was verschrikkelijk, want mijn oude telefoon is zo sloom als de pest en maakt alleen al het openen van WhatsApp een heuse klus. Tevens lukte het me niet om de laatste versie van Instagram te downloaden (waardoor ik allemaal leuke foefjes moest missen) en deed mijn mobiel internet het niet, waardoor ik zonder wifi geen leven had.

Toch wachtte ik nog behoorlijk lang met  het laten repareren van mijn nieuwe telefoon, gewoon, omdat er zoveel gedoe bij kwam kijken, en omdat ik een beetje bang was dat ze zouden zeggen dat ik mijn telefoon zodanig had mishandeld dat ik geen recht meer had op garantie. Toen ik hem eenmaal had verstuurd, sliep ik bovendien niet meer uit angst dat hij onderweg kwijt zou raken. Gelukkig zijn ze vet goed bij dat reparatiebureau, want exact een week nadat ik hem mee had gegeven, kreeg ik mijn telefoon terug. Er stond ook nog eens een vet schattige tekst op de envelop:

telefoon kapot gerepareerd teruggestuurd

Ik was er zo blij mee dat ik toch gewoon een foto van Tims prachtige ontbijt heb gemaakt en die ook nog eens online heb gezet. Bewerkt met die leuke foefjes van de laatste Instagram-versie, zonder de 100 happy days-tag. Jullie moeten er maar gewoon van uitgaan dat ik een leuk leven heb.

23 Comments

Filed under de ongemakken des levens, internet

vier blije dagen, een bachelordiploma en jan cremer

Afgelopen zondag ben ik maar eens begonnen aan de 100 happy days-challenge. Voor de niet-internetverslaafden onder ons: dat is een uitdaging waarbij je honderd dagen achter elkaar een foto online moet gooien van iets waar je blij van wordt. Eigenlijk voel ik me altijd te goed om mee te doen aan dit soort positivo-ongein, maar tegelijkertijd vind ik het een mooi excuus om mezelf te dwingen om meer foto’s te maken. Ik leg maar weinig coole dingen vast om omdat ik me altijd een beetje belachelijk voel als ik fotografeer in het openbaar, maar met deze challenge in mijn achterhoofd moet ik wel. Bovendien las ik op de officiële website van de challenge dat deelnemers aangaven daadwerkelijk gelukkiger te worden door het maken van blije instagramfoto’s. Een beetje gelukkiger worden is nooit verkeerd, dus besloot ik me aan te melden.

De eerste dag postte ik een foto van een aap, de tweede dag van mijn nieuwe schoenen, de derde dag van mijn niet-zo-nieuwe hardloopschoenen en de vierde dag… had ik een diploma-uitreiking. Hierbij mocht ik, samen met twee vriendinnen en een aantal andere studenten, het bachelordiploma Nederlandse taal & cultuur in ontvangst nemen. Hartstikke leuk en aardig, met allemaal trotse ouders, scriptiebegeleiders die een leuk praatje hielden en een borrel na afloop.
Daar zei Eva, die altijd veel beter is geweest in het vastleggen van haar leven dan ik, dat we dadelijk met z’n drieën op de foto moesten. Mij leek het ook wel een goed idee om dit heugelijke momentje op foto op te slaan. Niet alleen omdat het sowieso leuk is, maar vooral omdat ik dan iets had om op Instagram te zetten! Een foto van een groep vriendinnen is toch leuker dan een foto van een vrij matige cijferlijst.

Nou, die foto werd gemaakt, met zeker vier verschillende camera’s. Nadat mijn vriend en ik nog even waren blijven hangen, zijn we uit eten gegaan bij Kantjil & de Tijger. Daar zat ik, als vers afgestudeerde neerlandicus, naast Jan Cremer, wat wel echt ziekelijk toevallig was, hoewel ik dit pas doorhad toen mijn vriend me erop wees. Toen was Jan inmiddels weer gevlogen. Geen grap. Ik had gewoon niet gekeken naar wie er naast me zat. Ik ben beleefd!
“Ik zei toch: kijk eens wie er naast je zit”, zei mijn
vriend. Persoonlijk kon ik me niets van die opmerking herinneren, maar goed.

Eenmaal thuis vroeg ik mijn vriend de minst mislukte foto naar me te whatsappen, zodat ik die op Instagram kon zetten. Niet dat ik daar nog zin in had, het was inmiddels al laat, maar op de site van 100 happy days staat immers: “71% van de mensen die deze uitdaging aangingen, maar hem niet haalden, gaven ‘gebrek aan tijd’ op als voornaamste reden. Deze mensen hadden stomweg niet de tijd om gelukkig te zijn. Jij wel?” En verdomme, zo iemand wilde ik dus niet zijn! Dus ging ik maar ongezellig met mijn telefoon zitten pielen. Het duurde even, want de eerste keer dat ik hem op Instagram wilde plaatsen, liep de app vast. De tweede keer ook. De derde keer weer en de vierde keer… ook!

Toen besloot ik het maar voor gezien te houden. Dit kan niet de bedoeling zijn van de challenge, toch? Gelukkig kon ik de foto vandaag wel uploaden. Maar ondanks alles heb ik toch een beetje het gevoel alsof ik nu al gefaald heb.


De minst erge foto in kwestie

21 Comments

Filed under internet, studie/werk

waarom ik een beetje weg ben

Eén van mijn decemberdoelen is dus grandioos in het water aan het vallen. Het gaat om punt 2, de Instagram-challenge van Dionne winnen. Het is me nog aardig lang gelukt om iedere dag een foto te maken van wat de opdracht die dag dan ook was, maar uiteindelijk begon de klad er toch in te komen. Niet omdat ik de opdrachten op zich niet leuk vind of omdat ik het te druk heb met kerstcadeautjes kopen, maar eh, omdat – ik durf het bijna niet te zeggen – iedere dag online present zijn mij iets teveel gevraagd is.

Dit klinkt lame, zeker voor iemand die zoveel op internet te vinden is als ik, maar het is wel zo. Meestal vind ik social media hartstikke leuk en aardig (vaak zelfs iets te leuk en aardig), maar… soms ook niet. Er zijn gewoon dagen waarop ik mijn telefoon onder mijn deken wil verstoppen zodat ik even kan vergeten dat dat ding bestaat. Dan wil ik dat al die vreemde mensen uit mijn huiskamer gaan, en dan wil ik al helemaal niet in de huiskamers van vreemden verschijnen.

Dit soort introverte gevoelens gaan altijd snel weer voorbij en dan kan ik weer vrolijk doorgaan met online leven. Maar dit neemt niet weg dat ik geloof dat een mens niet zou moeten instagrammen als diegene niet wil instagrammen, zelfs al had diegene het zich nog zo voorgenomen. Kijk, je kunt natuurlijk niet de hele dag een beetje in je tuin zitten en paprikachips vreten, er moet ook nog gewerkt worden, en dat is maar goed ook. Maar grapjes maken op Twitter is – hou je vast – geen verplichte bezigheid. En als dan blijkt dat je dagelijks foto’s maken maar een gedoe vindt, nou, dan moet je het niet doen. Zelfde geldt voor schilderen of breakdancen of leren jongleren met vier ballen (tenzij je circusartiest wilt worden). Er is immers al genoeg dat een mens wel moet doen. Zoals kerstcadeautjes kopen, dus.

Leave a Comment

Filed under de ongemakken des levens