Het is gebeurd.
Ik heb mijn grote idool ontmoet.
Ik gebruik expres het woord ‘idool’ omdat het zo belachelijk klinkt. Kinderachtig en ouderwets tegelijkertijd. Maar ik heb niet echt een beter woord. ‘Favoriete drag queen’ voldoet niet echt. ‘Iemand die ik echt ontzettend bewonder’ ook niet. ‘Mijn grote heldin’ is ook zo flauw. Dus we houden het maar gewoon op idool. Ik ben tenslotte ook een beetje belachelijk.
Mocht je je afvragen hoe ik dit voor elkaar heb gekregen: geld opent deuren, jongens. Dat klinkt crimineler dan dat het is, want ik had gewoon een meet & greet-kaartje gekocht voor haar show in de Melkweg. Ik vind betalen om iemand te ontmoeten ongelofelijk awkward, maar ja, ik ben dus zo’n crazy Alaska fangirl dat ik de kans om haar aan te raken niet voorbij kon laten gaan.
Nu is dit niet de eerste keer dat ik een van mijn Grote Idolen heb ontmoet. Twee keer Patrick Wolf (keertje een gratis M&G en een keertje toen hij gewoon naar buiten kwam na een show) en The Ark (die kwamen na een show gewoon tot 4 uur ‘s ochtends met hun fans partyen). Dit is inmiddels al flink wat jaren geleden dus ik weet niet meer precies hoe het ging, maar ik weet wel dat ik niet ZO ONTIEGELIJK ZENUWACHTIG was als voor het ontmoeten van Alaska Thunderfuck 5000.
Echt jongens, jullie hadden erbij moeten zijn. Jullie hadden je helemaal rotgelachen. In de rij voor de Melkweg ging het nog wel, maar toen de deuren eenmaal open gingen, was ik het helemaal kwijt. Ik was in mijn eentje, maar had iemand ontmoet die voorstelde dat we omstebeurt iets om te signeren zouden kopen en omstebeurt onze plek in de rij bezet zouden houden. En nou, ik snapte er helemaal niks van, terwijl het toch echt niet zo ingewikkeld is.
Maar ik moest sowieso eerst mijn 1000 tassen in een kluisje doen (kwam direct uit mijn werk namelijk). Er zat nog een fruitsalade in mijn tas en ik wist dat die zou gaan lekken, maar het kon me niet eens schelen. Vervolgens stonden we in de rij en dacht ik: hè ben ik nou mijn kluissleutel kwijt? En eigenlijk kon het me weer niet schelen. (Hij zat gewoon in mijn 1001e tas trouwens). Zo erg van de kaart was ik. (En neen, ik was niet onder invloed)
Ik was gewoon aan het trillen als een rietje. Ik weet dat het een beetje overdreven is en ik ben hier ook niet trots op of zo. Ik bedoel, ik ben 27. En een half. Dat is al bijna dertig! Kijk, als je nou 15 bent … maar als verstandige volwassene met een baan, een creditcard en een wasmachine weet ik dat het niet nodig is om zo zenuwachtig te zijn voor zoiets. Waar was ik bang voor, in godsnaam? Dat ze me uit zou lachen en zou zeggen dat mijn make-up verschrikkelijk was?
Achteraf gezien denk ik dat ik misschien vooral bang was dat het tegen zou vallen. Laat ik dit moment even aangrijpen om te vertellen wie Alaska precies is: een drag queen dus, die heeft meegedaan aan RuPaul’s Drag Race (een soort van America’s Next Top Model voor drag queens). Naast artiest is ze dus eigenlijk ook een soort realityster. En daardoor heb ik het idee dat ik haar ken. Wat natuurlijk niet echt waar is, maar zo voelt het wel.
Ik bedoel, ik hou van Alaska omdat ze een waanzinnig getalenteerde performer is, omdat ze grappig is en mooi en fantastisch kan zingen. Ik hou van wat ze maakt en van het feit dat ze helemaal uniek in haar soort is. Maar ik hou óók van Alaska omdat ik weet dat ze keer op keer niet werd geselecteerd om mee te doen aan RuPaul’s Drag Race (en moest aanzien hoe haar toenmalige geliefde bij de eerste auditie meteen mocht komen), en omdat ik weet dat ze koste wat kost wil winnen en niet tegen haar verlies kan, en omdat ze zo verschrikkelijk hard werkt (ze doet zo veel dat ik zeker weet dat ze een tijdverdrijver moet hebben, zodat ze op meerdere plaatsen tegelijk kan zijn).
Ze inspireert me met wat ze maakt, maar ook met haar persoonlijkheid. Dan heb ik het voornamelijk over haar doorzettingsvermogen, maar ook over de slechte eigenschappen. Ik bedoel, ik kan zelf ook niet zo goed tegen mijn verlies, en daar heb ik me altijd best voor geschaamd. En ik wil niet beweren dat dit een ‘mooie’ eigenschap is, maar het is fijn om te zien dat het allebei kan: én jezelf volledig voor lul zetten omdat je op televisie een andere drag queen probeert om te kopen, én gewoon een fantastische artiest zijn.
Altijd als ik Alaska zie, denk ik: zo wil ik zijn. Iemand die zo veel vette dingen maakt en hierbij altijd hoge kwaliteit levert. Iemand die grappig en mooi is en op niemand anders lijkt. (Nu ben ik zelf geen performer, maar ik schrijf wel ‘s wat)
Met andere woorden, als het zou tegenvallen, zou het een enorme deceptie zijn. Maar ik wist: het is een massa-event, je gaat even hoi zeggen, en dan is de volgende aan de beurt. Dat is per definitie nogal lomp. (De AAA Girls, waar Alaska onderdeel van is, hebben zelfs een nummer gemaakt over hoe mechanisch M&G’s zijn).
Goed, ik stond dus in de rij, lekker te shaken. Het meisje dat ik had ontmoet stelde voor dat we elkaars momentjes met Alaska gingen filmen. Dat was echt nog geen moment in me opgekomen, maar ik vond het een topidee. Alleen jammer dat ik niet meer wist hoe een camera werkte. Heb een heel stuk lopen ‘filmen’ terwijl dat ding gewoon hartstikke uit stond. (Gelukkig kwam ik daar nog achter voordat het helemaal te laat was)
En daarna was ik dus.
Ik dacht dat ik niet goed werd.
Voor de duidelijkheid: ik ben hier NIET trots op. Ik vertel dit verhaal wel, maar op zich vind ik het niet nodig om zo hysterisch te doen over iemand die, nou ja, gewoon een mens is. Ik vind dit echt hartstikke gênant. Maar juist daarom vind ik het wel grappig.
Eenmaal voor haar neus stotterde ik een verhaal over hoe ze me inspireert. Dat zag er zo uit:
(Ik heb echt geen idee waarom ik zo’n rode neus had trouwens. Mijn neus wordt heel snel rood als het koud is, maar het was snikheet???)
Nou ja, toen zei ik allemaal dingen tegen haar, ik ga het niet allemaal letterlijk herhalen, en toen gingen we op de foto. Dat zag er dus zo uit:
De filter maakt het iets beter, maar ik had echt een enorm glimhoofd en onwijs rode konen. Ze waren bijna paars. Allemaal door de zenuwen.
Goed, nu willen jullie vast weten: viel het mee of viel het tegen??
HET WAS LEUK. Oké, het duurde echt een halve minuut, en ik had het nog aardig gerekt door mijn hele hart bij haar uit te storten. Maar ze was heel lief. ‘Lief’ is niet echt een woord dat ik zou gebruiken voor iemand die ik niet persoonlijk ken, maar ‘aardig’ dekt de lading niet – vooral niet omdat deze drag superstar tijdens het poseren de hele tijd over de rug van dit zielige trillende oude meisje heeft lopen wrijven. Dus ik ben blij. En voor niks zenuwachtig geweest. Maar ja, zenuwachtig zijn is altijd voor niks natuurlijk.
Wat er daarna gebeurde: we gingen op een strategisch plekje zitten, ik raakte bijna mijn telefoon kwijt, kwam Lianne tegen (and she bought me a drink, omg, wat een avond), ging naar Alaska’s muzikale partner Jeremy die bij de merch stond om te vragen of hij Patrick Wolf kende (zo ben ik) (nee maar dat kwam omdat hun album me aan hem deed denken) (hij kende hem trouwens niet), en om een selfie te vragen maar toen durfde ik niet (zo ben ik ook), luisterde naar de strategieën van mijn nieuwe vriendin om Ticketmaster te slim af te zijn, en keek ik naar het superleuke voorprogramma. Oh ja, en ging nog iets van vier keer naar de wc.
Ja 2x dezelfde foto omdat ik bijna geen foto’s maak bij dit soort dingen ha ha
En toen begon Alaska. En het was alles wat ik ervan had gehoopt. Dit gebeurde er:
- Ze kwam op met I have nothing (je weet wel, die Whitney Houston-cover, van I don’t wanna huuuuuuuurt anymore) (linkje naar een andere keer dat ze dit zong want ik vind het dus echt heel mooi)
- Toen zong ze volgens mij The Gayest Thing You’ve Ever Seen, die zal ik hieronder nog ff linken
- Ondertussen trok ze de hele tijd dezelfde jurk in een andere kleur aan
- Toen ging ze requests van haar eigen nummer doen, maar dan als eighties powerballad. Vond vooral Puppet erg geslaagd, zelfs al kende ze de tekst die ze zelf geschreven had niet echt
- Op een gegeven moment konden we ook nog vragen stellen, maar ik wist geen vraag behalve a) Ben je vegan (dat heb ik namelijk 1 keer gelezen maar daarna nooit meer) (weet wel dat ze geen vlees eet dus extra liefde) (ja sorry dit soort dingen vind ik dus belangrijk) b) Ken je Patrick Wolf en c) Is dat je echte haar in de Aliens-clip of zijn het extensions, maar dat leken me niet zulke geschikte vragen
- Ook wilde ze per se een van haar onbekendste nummers zingen en toen deed ze The shade of it all en tussendoor schreeuwde ze nog wat lyrics uit de andere nummers die ze nooit zingt dus dat was huilen en lachen tegelijkertijd (linkje naar een andere keer dat ze dit zong)
- En ze zong Ru Girl met een hele leuke nieuwe tekst (ze zingt altijd Ru Girl met een hele leuke nieuwe tekst) (filmpje van een andere keer dat ze dit zong)
- En tussendoor maakte ze heel veel grappen
- En ze deed Aliens en toen sloot ik het nummer definitief in mijn hart (zie hieronder)
- Het eindige met een medley van wat van haar bekendste nummers, zoals The T en haar couplet uit Read it I wrote you
Het was echt heel goed. Het was een geweldige show. En daar kwam ik uiteindelijk voor. Het heette tenslotte An Evening With Alaska, niet 30 seconds with Alaska.
En nu ben ik wel een beetje aan het einde van mijn verhaal gekomen. Voor wie nog steeds aan het lezen is: #lekkerbezig! Wil het afsluiten met benadrukken dat ik niet echt zo’n hysterische fan ben als ik nu misschien lijk. Dat klinkt raar nadat ik 1.800 woorden heb besteed aan vertellen hoe ik bijna een toeval kreeg, maar goed hè, ik ben normaal best wel cool! En collected! En kritisch! Maar dan alleen als Alaska ten minste 200 meter uit mijn buurt is.
Goed, en nu ga ik deze blog afsluiten met een paar van mijn favo Alaska-dingen:
Dit filmpje is van een andere show van de An Evening With Alaska-tour, maar ik heb het intussen alweer 17 keer gekeken omdat er geen filmpjes van de avond in Amsterdam op YouTube staan. Ik kende het nummer wel maar nu pas viel het kwartje. Ik mag dan wel geen homoseksuele man zijn, maar ik vind het zo empowering en grappig en goed gezongen (nummer begint rond de 2 minuten, als je m’n moeder bent niet luisteren a.u.b. want dan vind je het heel ordinair)
Door dit nummer wil ik ook naar Brazilië.
Ik zou dit inmiddels bijna vintage Alaska noemen, want in vier jaar is ze echt zo veranderd. Maar dit blijft leuk. (Ik roep dus regelmatig ‘Are you ready? Are you ready? Are you ready?’ tegen mensen, maar ik geloof niet dat ze ooit doorhebben waarom (en ze vragen er ook nooit naar) (Ik roep ook altijd ‘But you are Blanche! You are!’ maar dat wordt ook nooit echt opgepikt))
Dit is trouwens geen nummer, maar een soort minidocu over Alaska. Zitten veel spoilers in mocht je RPDR nog willen kijken.
Wat zo leuk is aan Alaska is dat ze net zo’n grote RuPaul’s Drag Race-fan is als de kijkers. Daarom heeft ze in haar middelbareschoolspaans een nummer gemaakt (nou ja, een cover van Despacito) over een van de meest spraakmakende deelnemers van seizoen 9. Hilarisch als je dat seizoen hebt gezien (en de ondertiteling aanzet) maar als je het niet hebt gezien dan slaat het nergens op. Maar Alaska is wel echt heel erg mooi in deze clip en ze heeft ervoor gezorgd dat ik blij word als Despacito op de radio is in plaats van dat ik mijn hoofd tegen de muur wil bonken.
Dit is dus van het nieuwe album dat ze met Jeremy heeft gemaakt. Ik wist eerst niet zo goed wat ik ervan moest vinden, want ik vond de tekst een beetje flauw (zie je wel dat ik geen hysterische fan ben!!!! Ik ben een kritische fan!!!!) maar nu ik het live heb gehoord ben ik toch om. Het nummer is wel écht heel lekker. En ik vind het leuk dat Alaska in de clip voor een groot deel niet in drag is. Dus. (Maar zou dat lange haar nou haar echte haar zijn?? Ik denk dat ik toch een nieuwe meet and greet nodig heb om hierachter te komen …)
