Tag Archives: jesus take the wheel

by | July 12, 2016 · 16:53

over pokémon go, millennials en de quarterlifecrisis

pokemon quarterlifecrisis millennials

Toen we nog gewoon Pokémon vingen op onze gameboys

Mijn broertje (23) heeft me laten zien hoe Pokémon Go werkt. Hij heeft zijn Tentacruel inmiddels al zo goed getraind dat hij Gym Leader bij het ziekenhuis om de hoek is. Vandaag fietste hij na een sollicitatie om zodat hij een Haunter kon vangen. Hij vindt dat ik het ook moet installeren. Ik wil het wel maar ook weer niet, want ik heb Dingen Te Doen, en ik weet niet zo goed of ik het me kan veroorloven om me totaal te verliezen in een spelletje.

En dat terwijl ik me eigenlijk best wel zou willen verliezen, net als vroeger, toen ik altijd deed alsof ik een Growlithe aan mijn zijde had. Even weer geobsedeerd zijn met iets dat niet echt bestaat, even vergeten hoe verschrikkelijk volwassen ik al ben.

Want ja, hoewel ik lang in de veronderstelling verkeerde dat ik ‘begin twintig’ ben, kwam ik laatst tot de zeer schokkende ontdekking dat dat ‘begin’ niet helemaal waar is als je 25 bent. Ik ben eerder ‘midden twintig’. Ik zou niet willen zeggen ‘bijna dertig’, dat vind ik flauw en dat is ook niet waar, maar ik ben ook niet bepaald net geen tiener meer.

En dat voelt… heftig. De laatste paar jaren was mijn favoriete grapje wanneer ik moe of saai was (vaak) altijd “Hee, ik ben ook geen achttien meer”. Dat is lollig als je twintig bent, want twintig is eigenlijk een soort achttien. Als je 25 bent, ben je al zo ver verwijderd van achttien dat de grap eraf is. Inmiddels (nu komt het cliché-riedeltje dat alle millennials opratelen als ze klagen over dat hun leven niet meer alleen maar lang leve de lol is) wonen mijn meeste vrienden al samen, gaan sommigen zelfs trouwen, krijgen steeds meer vrienden een Serieuze Baan of proberen ze er in ieder geval eentje te krijgen.

Ik ben niet anders: ik woon nog niet samen maar hoop dit dit jaar wel te gaan doen, ben afgestudeerd en aan het solliciteren, kook iedere avond met verse producten en denk wel eens na over preventieve botox. (Ik ga het niet doen hoor, maar ik denk erover na, net als dat andere mensen nadenken over welke muziek gedraaid moet worden op hun begrafenis o.i.d., mag ik ook eens ergens over fantaseren?)

Gisteren zag ik een grappig plaatje met de volgende tekst: 21: “You’re so young” 22: “You’re so young” 23: “You’re so young” 24: “You’re so young” 25: “Are you married? How’s your career going?” Klinkt precies als mijn leven. Ik had de vorige jaren altijd het gevoel dat ik pas net kwam kijken omdat ik ‘rond de twintig’ was, maar nu heb ik ineens zoiets van: shit, ik ben al zeven jaar volwassen! Hoe is dat nou ineens gebeurd?

En vooral: wat heb ik de afgelopen jaren allemaal gedaan? Ja, een bachelor, twee masters, twee stages en een handvol (bij)banen. Ik ben verhuisd naar Zwanenburg (lang verhaal), Amsterdam-Noord, Parijs, Amsterdam-Noord (weer ja) en Amsterdam-Oost. Ik ontmoette de liefde van mijn leven en het grootste gedeelte van mijn vrienden. Ik ben een keer of zes naar Londen geweest en ongeveer net zo vaak naar Parijs. Ik heb 331 blogs gepubliceerd. Ik heb alle afleveringen van SATC, OITNB en GG gezien. Eigenlijk waren de afgelopen jaren best vol, als ik erover nadenk (mijn leven is dus toch geen soort 13 Going on 30), maar toch heb ik het gevoel alsof ik de afgelopen vijf jaar gewoon bij elkaar kan schrapen en in mijn zak kan stoppen. No big deal. Is alleen maar de bloei van je leven, joh.

En ja, net zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik ook een tijdje flink last gehad van angstige gedachten over de toekomst (wat wil ik doen? Heb ik wel de goede studie gedaan? Wil ik een carrière of toch liever in een commune in Roemenië wonen?), maar inmiddels heb ik wel helder voor ogen wat ik de komende jaren wil en het idee dat het ook haalbaar is. Dat geeft best wel veel rust, kan ik je vertellen.

Mijn grootste levensvraag van dit moment is nu: moet ik Pokémon Go nou installeren of niet?

Heb ik me sinds mijn achttiende verjaardag tóch flink ontwikkeld.

17 Comments

Filed under leven

Tagged as , , , , , , , ,

by | March 6, 2016 · 11:37

f0ll0w m€ 0n f@c€b00k

photo vijf koffie graag facebook 2.png

Jaja mensen, geloof het of geloof het niet: na een triljoen jaar bloggen heb ik dan toch eindelijk een Facebookpagina voor Vijf koffie graag aangemaakt. Ik heb me lang tegen dat hele gebeuren verzet, om meerdere redenen. Ten eerste was ik bang dat jullie zouden denken dat ik het hoog in m’n bol had gekregen als ik een Facebookpagina voor mezelf mijn blog aan zou maken (ik bedoel, kom op zeg, wie zit daar nou op te wachten!). Daarnaast zag ik al helemaal voor me dat de pagina alleen geliked zou worden door drie familieleden en dat ik dan totaal voor gek zou staan.

Maar goed, we weten allemaal dat een leven dat wordt geleid door angsten geen leven is, dus nu heb ik dat ding toch maar online gegooid. Omdat het eigenlijk best wel handig is als je me wilt volgen maar geen Bloglovin’ hebt. Omdat ik tot nu toe mijn blogs altijd op mijn persoonlijke profielpagina plugde en mijn vrienden misschien wel helemaal GESTOORD worden van al mijn zelfpromotie (want ik ben meer dan alleen mijn blog! Schijnt). Omdat, nou ja, weet ik veel, ik stiekem wel benieuwd ben naar wat deze pagina gaat brengen.

Op de Facebookpagina zal ik links plaatsen naar nieuwe blogs. Ook ben ik van plan om af en toe wat andere overpeinzingen te plaatsen die te kort zijn voor mijn blog (en wie weet wat nog meer…………….) (ik weet het zelf ook niet hoor) (wat een avontuur dit jemig).

Dus bij dezen: like mijn pagina op Facebook om op een makkelijke manier op de hoogte te blijven van nieuwe updates. Als je daar op zit te wachten tenminste, ik zou je niet iets aan willen smeren waar je ongelukkig van wordt.

7 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

Tagged as , ,

by | November 8, 2015 · 12:45

veganistische praktijken (ja ik ben dus om)

Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

BronnnnBron: vegansidekick.com

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

  1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
  2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
  3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
    Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.

35 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , , , ,

by | October 25, 2015 · 15:48

over oude liefdes (of: soulmates never die) (of: ode aan mijn placebo-dvd)

placebo

Snoezig

Toen ik zeventien was (dat was in 2008, voor het geval dat jullie het moeten weten) ging ik met mijn familie op vakantie naar Thailand. Daar kocht ik een heleboel troep. Een van deze dingen was een zeer goedkope dvd met allerlei videoclips van Placebo. Het was eigenlijk gewoon een illegale dvd, hij had niet eens een doosje en hij haperde regelmatig, maar dat maakte me niets uit – toen ik eenmaal thuis voor de tv zat en alle clips een voor en bekeek, voelde het alsof de hemel open ging en Liefde en Schoonheid en Waarheid zich voor het eerst aan mij openbaarden.

Dit klinkt misschien een beetje melodramatisch, maar dat ben ik nu eenmaal en Placebo is dat ook – we zitten op dezelfde golflengte, zullen we maar zeggen. Ik kan het ook niet helpen dat het allemaal zo heftig was. Alles aan deze band was nieuw voor me: de destructieve sfeer (zo romantisch!), dat rare gitaarspel, die fantastische nasale stem van Brian Molko, die jurken en make-up (en dan niet dat zwarte geweld rond de ogen, nee, Bri droeg gewoon lekker paarse lipgloss). Het was allemaal zo interessant en onbekend en spannend. Het was alsof ik dingen zag waarvan ik altijd al wist dat ze er waren, maar die ik nooit zelf had kunnen benoemen. Zoals ik al zei: Liefde en Schoonheid en Waarheid.

Natuurlijk kende ik deze band al en tijdje, anders had ik die dvd niet gekocht, maar door dit schijfje viel alles pas op z’n plaats. (Ik begon trouwens ooit naar hen te luisteren doordat iemand op YouTube een fanvideo had gemaakt van Interview with the Vampire met Every you every me op de achtergrond. Ik heb PJ Harvey trouwens op exact dezelfde manier leren kennen. Met andere woorden: ik heb mijn muziekleven te danken aan Interview with the vampire. Ik wilde die film trouwens alleen maar per se zien omdat ik er vroeger altijd over las in het Vampierhandboek. Met andere woorden: ik heb mijn muziekleven te danken aan Paul van Loon. Mooi man.)

(Sorry, ik kan niet over Placebo schrijven zonder over PJ Harvey te schrijven. Wisten jullie al dat Brian groot fan van haar is?)

Het waren creatieve tijden, de tijden waarin ik iedere dag ontbeet met mijn Placebo-dvd. Ik schreef veel verhalen (nog nooit had muziek zich zo goed in woorden laten vertalen) en werd zelfs geïnspireerd om op gitaarles te gaan. Mijn gitaar noemde ik Peeping Tom/Slackerbitch – melodramatisch, ik heb het je toch gezegd. Dat ik na een jaar nog steeds alleen maar de Lentewals kon spelen, mocht de pret niet drukken.
(Oké, dat deed het wel. Toen stopte ik er ook maar mee.)

(Overigens was mijn obsessie minder leuk voor mijn familie, want die moesten er iedere keer weer van meegenieten. “Zit je weer van die vieze clipjes te kijken?” zuchtte mijn moeder altijd als ik die dvd weer eens aanzette in de woonkamer. Maar goed, ze vonden het een vooruitgang na mijn PJ Harvey-dvd, daarbij zei het hele gezin alleen maar in koor: “Oh Lisa, dit is echt verschrikkelijk. Dit vind je toch niet echt goed? Dat méén je toch niet?”)

Mijn allesoverheersende liefde voor Placebo ebde pas weg toen ik veel ging luisteren naar andere (ook heel heteronormatieve) (haha grapje) muzikanten zoals Patrick Wolf en The Ark. Ik vond daar uiteindelijk nog meer in dan in Placebo. Zo ging dat, op die leeftijd. Ik had niet vaak een muzikale openbaring, maar als ik er eentje had, dan was-ie heftig ook. Inmiddels is het alweer jaren geleden dat ik zo’n  life changing ontdekking had, iets wat wellicht iets te maken heeft met het feit dat ik inmiddels Een Leven heb – ik bedoel, als je alleen maar een beetje binnen je Placebo-dvd zit te kijken, kun je er makkelijk je hele bestaan en wereldbeeld aan ophangen. Nu zijn er allemaal andere dingen die ik kan doen. En moet doen. Vroeger kon ik me echt niet voorstellen dat ik wel eens een dag niet naar muziek zou luisteren. Nu wil ik regelmatig juist dat iedereen even z’n mond houdt.

Het is ook wel goed om af en toe een beetje afstand te nemen, dat houdt de zaken vers. Als ik nu weer eens naar Placebo luister, ben ik opnieuw in de war over hoe mooi het is, hoe bijzonder en hoe goed gevonden, en mijn hart raakt telkens weer opnieuw vervuld van Liefde en Schoonheid en Waarheid en voel ik toch net zoveel dingen als in 2008. Soulmates never die, weet je wel?

(Lievelingsnummer. En ja, er is ook een Engelse versie, maar in het Frans is hij nog mooier.
En als ik deze classic hoor word ik ook zo gelukkig jongens echt niet normaal.
En deze!)

10 Comments

Filed under muziek, vroegah

Tagged as , ,

by | May 30, 2015 · 13:52

scriptieblues

Vroeger dacht ik altijd dat mensen die zo zaten te zaniken over het schrijven van hun scriptie zich gewoon aan het aanstellen waren. Want scripties, dat waren toch dezelfde onderzoeken als die je voor zo’n beetje ieder vak deed, maar dan met wat meer bronnen, meer woorden en meer creatieve vrijheid bij het schrijven van een inleiding?

En aangezien het leeuwendeel van die onderzoeken in een week of wat gedaan werd, hoe kon je dan in godsnaam máánden bezig zijn met een scriptie, die maar vier keer zo lang is als een ‘normaal’ onderzoek? Ik hoopte de mijne gewoon in een maand te schrijven. Huppa, beginnen, hard werken, gelukkig zijn. En in het begin leek mijn toekomst me ook toe te lachen – ik had een prachtig onderwerp, redelijk afgebakende casussen en de scriptiebegeleider die ik hoopte dat ik zou krijgen. Ik mocht het hebben over Connie Palmen, Renate Dorrestein en Heleen van Royen, schrijvers waar ik met dank aan de UvA (de eerste en derde) en mijn moeders boekenkast (de tweede) al goed in thuis was.

Maar onderweg ging er toch iets mis. Ik weet nog steeds niet precies wat er is gebeurd. Misschien was mijn onderwerp toch niet zo afgebakend als ik dacht, misschien heb ik iets te veel bronnen gebruikt uit angst om iets te missen – of misschien werd mijn optimistische planning gewoon  gesaboteerd door de scriptieblues, de soort blues die ervoor zorgt dat het schrijven van een scriptie begint te lijken op het zoeken naar een speld in een hooiberg, een hike op hakken over de Noordpool en het naar tevredenheid marineren van tempeh: gewoon onmogelijk.

Ik weet heus wel dat het niet echt zo is, maar dat het slechts zo voelt. Gewoon, omdat het je grand finale is. Je bent vier jaar (in mijn geval iets langer) naar de universiteit geweest, en nu moet je laten zien wat je kunt ook. (Het idee dat mijn scriptie online wordt gezet en jan en alleman het straks kan gaan lezen, maakt het ook niet beter.) Het is gewoon de druk die bijna iedere scriptieschrijver verandert in een piepende muis die uitstel nodig heeft. Dat, en het feit dat 72 pagina’s toch echt iets anders is dan 15 pagina’s. Ik raak iedere keer verdwaald in al mijn citaten. Het zijn er ZOVEEL, jongens. (Natuurlijk heb ik ook twee keer zoveel woorden als benodigd, maar dat is niet meer dan logisch.)

Dus nee, ik was niet bepaald klaar in een maand. Sterker nog, ik ben al die tijd bezig geweest met schrijven, en dat in een periode waarin mijn andere geschrijf zo goed als stil lag. Terwijl ik niets schreef op mijn blog, schreef ik aan mijn scriptie. Terwijl ik niet werkte, schreef ik aan mijn scriptie. (Of nou ja, schrijven – ik staarde voornamelijk naar de recensies waaruit ik moest selecteren en knipte en plakte alles telkens op een andere volgorde. Dus bij nader inzien, eigenlijk schreef ik helemaal niet zoveel. Dat is misschien nog het ergste – dat je zo lang bezig kunt zijn met zo weinig zichtbaar resultaat.)

Ik ben trouwens wel blij dat ik over een week of twee mijn definitieve versie in moet leveren, anders zou het waarschijnlijk echt zo’n project worden dat steeds een maand extra ging duren, net zo lang tot mijn kinderen op de middelbare school zaten. Nu weet ik gewoon dat ik dadelijk KLAAR ben. Klaar met mijn scriptie, klaar om al mijn andere problemen te overwinnen en klaar met zaniken.

26 Comments

Filed under studie/werk

Tagged as , ,