Eén van mijn decemberdoelen is dus grandioos in het water aan het vallen. Het gaat om punt 2, de Instagram-challenge van Dionne winnen. Het is me nog aardig lang gelukt om iedere dag een foto te maken van wat de opdracht die dag dan ook was, maar uiteindelijk begon de klad er toch in te komen. Niet omdat ik de opdrachten op zich niet leuk vind of omdat ik het te druk heb met kerstcadeautjes kopen, maar eh, omdat – ik durf het bijna niet te zeggen – iedere dag online present zijn mij iets teveel gevraagd is.
Dit klinkt lame, zeker voor iemand die zoveel op internet te vinden is als ik, maar het is wel zo. Meestal vind ik social media hartstikke leuk en aardig (vaak zelfs iets te leuk en aardig), maar… soms ook niet. Er zijn gewoon dagen waarop ik mijn telefoon onder mijn deken wil verstoppen zodat ik even kan vergeten dat dat ding bestaat. Dan wil ik dat al die vreemde mensen uit mijn huiskamer gaan, en dan wil ik al helemaal niet in de huiskamers van vreemden verschijnen.
Dit soort introverte gevoelens gaan altijd snel weer voorbij en dan kan ik weer vrolijk doorgaan met online leven. Maar dit neemt niet weg dat ik geloof dat een mens niet zou moeten instagrammen als diegene niet wil instagrammen, zelfs al had diegene het zich nog zo voorgenomen. Kijk, je kunt natuurlijk niet de hele dag een beetje in je tuin zitten en paprikachips vreten, er moet ook nog gewerkt worden, en dat is maar goed ook. Maar grapjes maken op Twitter is – hou je vast – geen verplichte bezigheid. En als dan blijkt dat je dagelijks foto’s maken maar een gedoe vindt, nou, dan moet je het niet doen. Zelfde geldt voor schilderen of breakdancen of leren jongleren met vier ballen (tenzij je circusartiest wilt worden). Er is immers al genoeg dat een mens wel moet doen. Zoals kerstcadeautjes kopen, dus.
