Tag Archives: kijk eens wat ik heb bereikt

de beste anti-katertips you’ll ever meet

Weet je waar ik van baal? Dat mij nooit gevraagd wordt of ik nou een paar écht goede tips heb tegen een kater. Want ja, die heb ik zeker. Ik loop maar rond met al die kennis, wachtend tot het moment dat ik het eindelijk met iemand kan delen. Helaas weet ik niet zeker of mijn tips echt werken want het is natuurlijk allemaal puur theoretisch en berust totaal niet op ervaring. Dat ik zoveel verstand van dit onderwerp heb, is puur een gelukkige combinatie van een vrouwenbladenverslaving en gewoon heel veel algemene kennis.
Gelukkig leven we in de 21ste eeuw en geloof ik in maakbaar geluk. Dus, in plaats van dat ik keurig en beleefd wacht tot iemand mij het woord geeft, pleur ik mijn tips lekker het internet op. Lees & leer.

Dingen Die Heel Goed Helpen Tegen Een Kater
1) Groene thee met honing. Omdat groene thee (in tegenstelling tot zwarte thee) ervoor zorgt dat de vochtbalans in je lichaam herstelt. En honing voor de aanvulling van natuurlijke suikers, want die schijn je ook te verliezen als je te veel zuipt. Daarbij is het een goddelijke combinatie, weet ik uit niet-brakke ervaring. En het werkt NOG beter als je honing met walnoten erin hebt. Dat bestaat, ja.

2) Diepvriesfuit. Of het nou lekker is en van de Albert Heijn komt of  het de naar kaaszoutjes smakende variant van de C1000 is: dat doet er niet toe. Je moet fruit eten. En ijskoud fruit verfrist al helemaal. Alleen niet te snel na je hete thee drinken, anders krijg je ook nog eens pijn in je tanden en dan heb je echt helemaal overal pijn.

3) Zet je raam open. Dit is een beetje een flauwe tip maar het werkt wel. Het raam openzetten werkt namelijk tegen alles en vooral tegen dat gevoel alsof je ieder moment kan doodgaan.

Zo, dit waren mijn anti-katertips. Karig? Welnee. Less is more en minder werk. En geef me even door of het heeft geholpen, oké?

 

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

20 Comments

Filed under tips en tricks

strompelen zal ik

Als er iets is dat ik vervelend vind aan het blogwereldje, zijn het die constante posts over hardlopen. Jullie voelen je alsmaar fitter, breken aan de lopende band persoonlijke records en schrijven je in voor je eerste (en tweede en derde) hardloopwedstrijd. Ondertussen zit ik met een kromme rug op de bank en ik baal.

Het is niet dat ik zelf niet van sporten hou. Sterker nog: ik wil het dolgraag. Nog sterker: vier maanden geleden was ik een van jullie. Het langzaamste meisje van de klas begon na de middelbare school met rondjes rennen en shinde twee à drie keer per week met haar hardloopbroek in regio Amsterdam. Iedere keer ging het beter en voor het eerst in mijn leven had ik een behoorlijke conditie. Ik kon trappen oplopen, naar de trein sprinten, drie kwartier naar mijn werk fietsen en dit allemaal zonder buiten adem te raken.
Het hoogtepunt van mijn hardloopcarrière was de Roetersrun, een hardloopevent van 5 kilometer. (Ja, je moet ergens beginnen). Ik en de vriendin waarmee ik liep werden één en vier na laatste. Die avond waren we high van al die lichaamsbeweging, de dag daarna konden we niet meer lopen van de spierpijn.

In november werd dit hardloopgeluk werd ruw beëindigd. Niet door een voetamputatie of door een zware blessure, maar door een blaar, ja, een blaar die maar niet verdween. Ik had natuurlijk al lang naar de dokter moeten gaan en zo, maar dat was te veel gedoe, dus ik pauzeerde maar. Stomme zet. Inmiddels sportte ik al ruim vier maanden niet en zit-ie er nog steeds.

Om te janken. Zeker toen ik op internet zag dat de Roetersrun op 22 maart weer wordt gehouden. Daarom ben ik vanochtend weer begonnen met hardlopen. Mét mijn zielige blaar. Het ging best goed en ik had blaartechnisch gezien nergens last van. Thuis rekende ik uit dat ik 4 kilometer heb afgelegd. En dat valt al helemaal niet tegen voor een rondje om erin te komen. Dit kan twee dingen betekenen:

1. Over een maand pest ik júllie met mijn gezonde voorkomen en het breken van hardlooprecords.
2. Morgen kan ik niet lopen. Omdat ik mezelf grandioos heb overschat.

Maar in ieder geval betekent het: I’m back, bitchezzzz! Al word ik laatste bij de Roetersrun, idgaf, hardlopen zal ik.

26 Comments

Filed under hardloopavonturen, voornemens

la maladie de l’écriture

Onlangs las ik een interview met de Franse schrijfster Amélie Nothomb. Nothomb schrijft wel drie boeken per jaar, waarvan ze er vervolgens eentje laat publiceren. Dat lukt alleen maar omdat ze gek is. Zo staat ze iedere dag om vier uur op, zet een pot belachelijk sterke zwarte thee en gaat urenlang zitten schrijven voordat ze eindelijk iets mag eten. Pas om één uur ‘s nachts gaat ze weer slapen. De korte nachten breken haar, geeft ze toe, maar het moet wel: op geen ander tijdstip dan vier uur ‘s ochtends raakt ze zo in schrijftrance en op geen ander tijdstip dan één uur ‘s nachts is haar hoofd leeg genoeg om te kunnen rusten.

Terwijl ik het artikel las, herinnerde ik me ineens dat ik een paar jaar eerder ook een interview met deze mevrouw had gelezen. Hiervan was ik destijds zo onder de indruk dat ik een citaat uit dat interview op mijn toenmalige blog (r.i.p.) had gezet. Het was iets van “Als ik een dag niet schrijf, voel ik me verscheurd” of iets dergelijks dramatisch.

Hoewel haar schrijflust en discipline (en haar slaapgebrek!) me nog steeds fascineren, weet ik niet meer zo goed waarom ik dit destijds met koeienletters op mijn blog had gezet, want ik herken mezelf er niet zo in. Als ik een dag niet schrijf, voel ik me prima. Misschien was het omdat ik me zelf erin wílde terugzien. Omdat ik stiekem ook maniakaal en obsessief en productief wil(de) zijn. Het enige wat ik de hele dag doe, is huiswerk maken en feministische blogs lezen. Ja, daarmee verdien je geen cultstatus.

Dat ik opnieuw een interview met de schrijflust zelve tegenkwam terwijl ikzelf een paar jaar later nog steeds geen spat verbeterd ben, is pijnlijk confronterend. Ik denk dat ik maar eens wat meer mijn best moet doen – om te beginnen met drie uur slaap per nacht. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik gek word.

29 Comments

Filed under boeken, mensen

dingen die in 2011 mogen blijven

2011 was – althans, voor mij persoonlijk – een bijzonder succesvol jaar. Ik ben acht (!) keer naar het buitenland geweest, vele muziekwensen zijn uitgekomen en ik heb superleuke nieuwe vrienden gemaakt.  Er blijft echter altijd ruimte voor verbetering. Vijf dingen die ik in 2012 dus echt níet meer ga doen:

1. Huilen wanneer iemand van een klantenservice gemeen tegen me doet. Vooral niet als ik in mijn werkpauze bel en ik me op dat moment nog in kantoor bevind. Wat dit verhaal nog gênanter maakt: ik werk zelf ook op een klantenservice.

2. In mezelf praten. Tegenwoordig doe ik niets anders. En niet alleen als ik rustig thuis zit hoor, nee, continu, wachtend op de bus, op mijn werk, in college. Meestal zeg ik niet meer dan ‘awkwarrrrd’, omdat ik altijd begin te praten zodra ik aan ongemakkelijke momenten terugdenk. Hierdoor heb ik me overigens wel gerealiseerd dat ik de hele dag door aan ongemakkelijke momenten denk.

3. Me zo af laten leiden voor alle wansmaak in M&M’s World store dat zakkenrollers een kans krijgen om mijn tas open te ritsen.

4. De Fyra instappen nadat de conducteur gefloten heeft. In gewone treinen openen de deuren automatisch zodra er iemand klemzit, maar in deze voertuigen gaat het iets moeilijker. Gevolg: een kapotte tas en een conducteur die een scène schopt en me eruit wil zetten omdat ik ‘mezelf in gevaar heb gebracht’.

5. Over treinen gesproken: ik neem nooit, nooit  meer de nachttrein. Althans, een zitcoupé in de nachttrein.Van tevoren leek het wel cool, in mijn eentje op zo’n crappy manier naar Praag, en ik had de illusie dat ik overal doorheen zou slapen  – maar eh, nee. Ik dacht dat ik gek werd van ellende. De reis duurde dertien uur en er was geen enkele mogelijkheid om jezelf daar in een enigszins comfortabele slaappositie te wurmen. Tenzij je tegen iemand aanleunt, zoals een zwaarlijvige Duitse jongen bij mij deed.

Verder zou ik alles hetzelfde doen. Een gelukkig nieuwjaar gewenst!

20 Comments

Filed under voornemens

een leescollege over mandarijnen

Trots op het behalen van mijn middelbare-schooldiploma ben ik niet, evenmin op het feit dat ik mijn propedeuse in één keer binnen heb of niet boos word als het meisje van de OV-chipkaartlijn me bevend opbiecht dat ze mijn pasje naar het verkeerde adres heeft gestuurd. Dat soort dingen doe je gewoon.

Nee, in mijn ogen is de meest superieure daad die ik ooit heb verricht het leren eten van mandarijnen. Tot minder dan een jaar geleden ging ik al half over mijn nek als iemand in college zo’n oranje onding opende. Die walgelijke, allesdoordringende stank heeft me regelmatig van opletten verhinderd.

Maar (en dit is het punt waarbij jullie moeten gaan opletten) op een dag had ik er genoeg van. Ik zag dat mijn angst voor mandarijnen was veranderd in een obsessie. Deze vijand moest worden verslagen. Door ze op te eten. Door ze op te eten en ze nog lekker te vinden ook.

De eerste mandarijnen at ik boven de gootsteen, voor het geval dat ik moest kotsen (dat had ik namelijk een paar maanden eerder geleerd, maar dat verhaal bewaren we voor de volgende keer). Ik deed een half uur over één stuk. Ieder partje werd eerst in miniscule stukjes verdeeld alvorens zonder te kauwen te worden doorgeslikt. Ik kokhalsde non-stop. Maar ik at. Steeds vaker. En vooral: steeds sneller.

Yes, mandarijnen! dacht ik de laatste keer dat ik bij de Lidl was en kocht meteen een heel netje. Pas toen ik me bijna verslikte omdat ik  vier partjes in één keer in mijn mond had gepropt, herinnerde ik me weer hoe onze relatie tien maanden geleden was. En ik was trots. Vet trots.

Tentamenvraag: welke conclusie kun je uit deze blogpost trekken?
a) je mag alleen trots zijn op zaken die niet vanzelfsprekend zijn
b) wat is die Lisa een aansteller
c) maar mandarijnen moest je dan toch ook leren eten omdat je anders niet kan functioneren in deze samenleving JE REDERNERING IS KROM
d) je kan alles, als je het maar wil

14 Comments

Filed under voornemens