… dat ik de afgelopen maand geen behoorlijke blog heb geproduceerd. Ik heb het geprobeerd, echt. Maar iedere keer als ik weer twee of drie uur aan een verhaal had gezeten, dacht ik: eehhh ja ik heb nu wel 1.500 woorden maar ik ben nog steeds nergens? Ik heb geen begin, geen einde, geen grappige twist, alleen heel veel letters en spaties?
Enkele voorbeelden van blogs die de publicatie niet gehaald hebben (R.I.P.):
- Over HET BOEK dat ik aan het schrijven ben en hoe ik dat eigenlijk precies aanpak (komt nog)
- Over dat ik heel erg misschien toch weer ben begonnen met hardlopen (komt nog)
- Over New York deel 3 (komt nog)
- Over waar mijn fascinatie voor drag queens vandaan komt, en over schoonheidsidealen en mijn zelfbeeld (komt misschien, als ik hier een coherent verhaal van kan brouwen)
- Over nostalgie naar mijn studententijd (komt misschien, als ik hem iets minder cringey weet te maken)
- Over mijn fall fun list (komt niet, ik kwam erachter dat iedereen en z’n PVV-stemmende oudtante dat al deed en bovendien kwam ik niet veel verder dan ‘kaarsjes branden’ en ‘pompoentaart bakken’ en ‘Beetlejuice kijken’)
Omdat ik toch de behoefte heb om mijn internetvrinden te laten weten dat ik nog besta, dacht ik: dan maar gewoon weer even een lijstje met dingen waarvan ik denk ‘omg dit moet ik echt op mijn blog delen’. Lekker makkelijk, lekker lui, lekker lekker.
- Om maar te beginnen met de redenen waarom ik niet heb geblogd: ik heb een nogal vol leven en een nogal vol hoofd. Want ik ben dus een boek aan het schrijven, heb nog steeds rijles (#wilernietoverpraten) en het is ontzettend druk op mijn werk. Vooral dat laatste is wel een dingetje. Ik neem mijn werk niet mee naar huis (niet in m’n hoofd, niet in m’n tas), maar omdat ik tijdens het werken steeds een paar tandjes bijschakel, ben ik ‘s avonds toch wat uitgebluster dan normaal.
- Toch even een boekupdate: dat gaat goed! Tot 1 december heb ik mezelf opgedragen om 5.000 woorden per week te schrijven (daarna ga ik editen) en tot nu toe gaat dat steady. Enige is dat ik naar mijn gevoel nog zoveel belangrijke scenes mis dat ik bang ben dat ik met 5.000 woorden per week op 1 december nog niet klaar ben met de kladversie. Dat maakt me soms wel zenuwachtig, wat eigenlijk nergens voor nodig is, want bij mijn uitgever zijn ze er wel relaxt over, maar ik wil het zo graag goed doen!
- Afgelopen weekend hebben Tim en ik El Camino, die Breaking Bad-film gezien. We vonden hem wel leuk, maar ook weer niet zo. Ik had gehoopt dat hij wat psychologischer was, vond het nu meer een soort actiefilm. Nu wel zin in het nieuwe seizoen van Better Call Saul.
- Over films gesproken: we keken pas ook The Wizard Of Oz. Nee, die had ik nog nooit gezien. Had de tijd van mijn leven. Die kartonnen set! Dat verongelijkte toontje van Dorothy! Die liedjes! (Vind ze oprecht heel leuk) Die bomen die met appels gooiden! (Voor altijd hierom lachen)
- Over 2 weken ga ik naar Heels of Hell!!!! Dat is een drag queen show met mijn lievelings Alaska Thunderfuck (a.k.a. in tegenstelling tot Lisa van Campenhout wél een baken van productiviteit) en natuurlijk Sharon Needles en nog veel meer anderen. Zo zo veel zin in. Het is een zittende show én het is op een zaterdag, waardoor ik eindelijk mijn roze glitterlaarzen aan kan doen (die hakken zijn nou net een centimeter of 11 te hoog voor mij). Verder ben ik nog een beetje zoekende naar wat ik aan moet trekken, ik heb wel wat ideetjes maar ik ben nog niet helemaal tevreden. Ik zie er altijd uit alsof ik zomaar wat uit m’n kast gerukt heb. Wat in feite ook zo is. Ik moet ook nog even oefenen op m’n hoofd want ik heb zin om hele heftige make-up op te doen en alles. Helaas heb ik niet echt een vaste hand, dus het zal wel weer uitlopen op de deceptie, maar ik blijf het dapper proberen,
- Ik ben dus een soort van stiekem weer begonnen met hardlopen! Inmiddels was de laatste keer dat ik mijn hardloopschoenen droeg een jaar of twee geleden, toen ik realiseerde dan mijn #verotteknieën maar niet gingen stoppen met verrot zijn. Inmiddels doe ik al anderhalf jaar groepsfitness en dat vinden mijn knieën veel beter, maar …… er blééf altijd een stemmetje in mijn hoofd dat zei ‘ja maar misschien kun je nu wél weer ineens hardlopen???’ Niet dat ik met groepsfitness wil stoppen, want daar beleef ik echt oneindig veel plezier aan (echt dat willen jullie niet weten) maar soms lijkt het me gewoon zo lekker om weer te rennen, buiten, op een moment dat het míj uitkomt. Dus ik ging het vorige week toch maar weer eens proberen. Langzaam, om mijn knieën niet te laten schrikken. Kort, om het lot niet te tarten. Enigszins angstig, omdat ik de hele tijd weer die snerpende pijn verwachtte. Maar tot nu toe bleef die uit. Ik durf nog geen uitspraken te doen over de toekomst, maar dit is op zich best fijn.
