Tijdens het eerste college Esthetiek moesten we een aantal dingen over onszelf op een papiertje schrijven. Naam, studierichting, welke talen je sprak, welke ‘kunsten’ je beoefende, en wat onze laatste ‘culturele shock’ was. Oftewel: welk kunstwerk ons het recentst van onze sokken heeft geblazen.
Die laatste vraag is óf heel leuk om te beantwoorden, of verschrikkelijk. Als je net iets hebt leren kennen dat je hele wereldbeeld heeft veranderd, wil je niets liever dan dit aan een random docent vertellen. Als je je de laatste keer dat je ergens van onder de indruk bent geweest niet eens kunt herinneren, voel je je, in ieder geval als je iets cultureels studeert en gevoelig bent voor sociale druk, een enorme mislukkeling, een zielige proleet.
En dan kan het ook nog zo zijn dat je wel het antwoord weet, maar het niet op durft te schrijven. Dit was bij mij het geval. Mijn gedachten gingen meteen uit naar het boek Into the wild van Jon Krakauer. Nadat ik vorig jaar een blogpost had geschreven over de film, stuurde Jaap mij het boek waarop de film was gebaseerd – en ik was er weg van. Een jaar lang raakte ik het niet meer aan, maar vorige maand moest ik het nog eens doorspitten. Het was alsof ik alles opnieuw las, en ja, het was (weer) een openbaring – daarom reken ik het alsnog als mijn ‘laatste culturele shock’.
Of mijn docent dit ook zou doen, betwijfelde ik echter. Het is een biografisch werk, een journalistiek werk, zeer verhalend geschreven weliswaar, maar alsnog: non-fictie. Krakauer is een goede schrijver, maar het verhaal is niet van hem.
En het is niet alleen het beperkende idee dat journalistiek niet tot de ‘hoge kunsten’ zou mogen behoren. Het hele thema voelt aan als een kunstwerk. Boek, film, achterliggende ideeën, meningen, iemand leven – voor mij is het één groot geheel, en dat geheel was de shock die ik voelde, niet alleen het boek als artefact, al begin ik nu te geloven dat die hele shock tot een ander domein dan de kunsten zou behoren.
(Later zal ik nog wel eens uitleggen waarom ik het zo mateloos interessant vind, want het verdient meer aandacht dan zo weggemoffeld in een andere blogpost.)
Mijn tweede probleem was dat ik niet zo goed wist hoe de schrijver heette. Volgens mij heb ik ‘John Krakenhauer’ opgeschreven. Minor problem. Ik hoop dat mijn docent goed is met google, ik hoop dat hij het net zo mooi vindt als ik.
