Koop ‘Lively Lemon Grass’-thee van Pickwick en doe er flink wat klaverhoning doorheen. Smaakt PRECIES hetzelfde als Chai Tea Latte.
Bekijk dit filmpje (duurt maar 13 seconden, je zult er geen spijt van krijgen).
Zorg dat je eens in de zoveel tijd wat tijd vrijmaakt om tijd door te brengen met een blij konijn dat rondjes om je voeten rent en wild wordt als je een boterham eet. Daarna kun je het leven altijd weer een stuk beter aan.
Loop eens een goededoelenwerver (of nog beter: zo’n ledenwerver van BNN of elektriciteitsaanbiederwerver of hoe dat heet) omver. Alleen als ze recht in je looppad gaan staan hoor, dan doen ze het erom, dit is geen propaganda voor geweld. En je moet er dan ook niet te hard omver lopen hè, gewoon heel zachtjes, zodat ze geen pijn hebben. Want dat is ook weer zielig.
Volg @feministtswift op Twitter voor politiek correcte versies van Taylor Swift-lyrics. En dan net doen alsof Taylor Swift het echt zo heeft verzonnen.
She wears high heels / I wear sneakers / We’re each expressing our gender identities in ways that make us feel comfortable / Date me
— FeministTaylorSwift (@feministtswift) June 14, 2013
Of: even over mijn uitwisseling-die-nu-echt-al-heel-lang-voorbij-is zeuren hoor.
Gisteren was ik tijdens het lezen van een Duitse tekst in het Frans aan het whatsappen met een Duitse vriendin die nog steeds in Parijs woont en soms in het Nederlands op mijn blog comment. Nu klinken we echt vet internationaal maar helaas snapte ik niets van die Duitse tekst.
Frans spreken gaat me nog steeds bijna net zo ‘makkelijk’ af als toen ik nog in Parijs woonde. Wat wel achteruit is gegaan; mijn vermogen om Frans te luisteren. Zoals jullie weten, praten die lui razendsnel en is het behoorlijk moeilijk om woorden uit zinnen te ontwarren. Na een tijdje in dat land te wonen ontwikkelde ik daar een soort antenne voor en kon ik tenminste taaluitingen uit die brij trekken. Die antennes zijn nu weer verdwenen.
Daar kwam ik achter toen ik naar de CAF belde. CAF is een organisatie die mij (schandalig veel) huursubsidie moet geven. In Parijs heb ik keer op keer opnieuw formulieren moeten sturen, omdat ze telkens toch nóg een ander document nodig hadden. Nadat er een hoop brieven heen en weer waren gegaan, werden ze eindelijk stil. Alleen werd er maar niets op mijn bankrekening gestort. Toen ik daarover belde, werd ik drie keer opnieuw doorverbonden want niemand begreep waar het mis ging, en drie keer snapte ik behalve deze boodschap niets van wat ze verder allemaal ratelden, maar uiteindelijk bleek ik nog geen geld gehad te hebben omdat iemand was vergeten een formulier te ondertekenen. Dat is nu geregeld, geloof ik.
Ik moet dus op zoek naar een F. kanaal op mijn tv. Die laat ik dan de hele dag aanstaan zodat ik weer gewend raak aan die klanken.
Ondertussen luister ik maar veel F. muziek. En sla eens een F. boek open.
F. tijdschriften zijn 1000000 keer zo makkelijk als één dun simpel boekje. Ach ja, de inhoud van wijvenbladen is een soort van universeel.
Het is te hopen dat jullie het niet irritant vinden dat ik zo veel praat over F. praten – ik probeer mijn taalvaardigheid nog steeds te verbeteren, en verder heb ik nu eenmaal niet zoveel hobby’s.
Ik heb best wel een beetje heel erg de behoefte om terug te gaan.
Gek genoeg voelde ik dat verlangen niet eens zo zeer bij het kijken van Midnight in Paris (hoewel ik er niet echt met mijn hoofd bij was) maar wel heel erg toen ik vanochtend iemand de naam François Mitterrand hoorde zeggen. Mijn universiteit lag naast het de bibliothèque François Mitterrand. Ik kwam zo vaak langs het best wel bijzondere bouwwerk, waar ik voorheen overigens nog nooit van gehoord had. Daarom voelt het zo echt, denk ik. Echter dan de bruggen. Hoewel er bij die bibliotheek ook wel een gave brug was.
EDIT: Dit is best wel een faallijstje. Na het uitzitten van het hele festival heb ik een aantal veel leukere kandidaten gezien en had ik het liefst een top 15 gemaakt, zo tof vond ik het. Met dit natuurlijk als absoluut hoogtepunt.
Ik heb deze week niet naar de voorrondes van het Eurovisie Songfestival gekeken. Dit omdat ik even geen tv heb en bovendien, ik had geen tijd, ik moest een blog schrijven. Zoals jullie zien is daar iets misgegaan, maar gelukkig heb ik de optredens via Youtube terug kunnen kijken en heb ik, op aanraden/naar voorbeeld van Songfestivalkenner James, een top 10 van mijn favorieten samengesteld. Oh nee, wacht, het is maar een top 8, want de meeste acts lieten me achter met een mond vol tanden. Dan ben je snel klaar hè. Ik heb trouwens niet eens alleen finalisten genoemd, want de leukste mogen zaterdag namelijk niet optreden. Ik denk dat ik dat hele circus maar ga boycotten.
Dus, hierbij de acht leukste acts, speciaal voor jullie:
8. Spanje
Er is maar één reden waarom deze erin staat en die reden heet ‘doedelzakken’. Ja, doedelzakken. In Spanje? Ik ben in de war. Verder is er niet zoveel aan, maar andere nummers zijn nog stommer, en je mot toch wat. Het is wel een redelijk degelijk liedje.
7. Denemarken
Vind ik prachtig. Diep en intrigerend, zo’n blootsvoets meisje met achterlijk haar en een achterlijke jurk. Dat haar achternaam ‘De Forest’ is, is vast geen toeval. En dan die fluit! Mensen moeten niet zeuren dat die man die ‘m bespeelt er niets van bakt, ik vind het prima klinken. Krijg meteen zin om Enya te gaan luisteren en een Harry Potter-fanfiction te schrijven.
6. Litouwen
Douze points voor hoe suggestief hij zijn wenkbrauwen naar me optrekt.
5. Belarus
Thuiskomen noem je zoiets. Lekker, zo’n ouderwetse inwisselbare Songfesivaltune. Al had ik het leuker gevonden als die mannen, zoals ik even dacht, zakken over hun hoofd hadden gehad.
4. Roemenië
Ik geef toe; ik ben een beetje bevooroordeeld als het om Roemenië gaat. Als kind was het namelijk mijn grootste wens om het Draculakasteel te bezoeken, ik dacht dat dat het eerste was wat ik zou doen als ik 18 werd (mijn ouders wilden nooit naar Transsylvanië op vakantie, heel flauw). Dat is er nog niet van gekomen. Gelukkig is deze muziek + look geknipt voor een middelmatige vampierfilm.
(Hoewel ik hun bijna-inzending voor het Songfestival in 2008 nog beter vond. Catchy en daar zag je tenminste snijtanden. Jammer dat ze op het laatst toch niet mee mochten doen.)
3. Frankrijk
Ja sorry, Frankrijk, weer bevooroordeeld. Maar goed, dit is ook lekker gothic. En een prachtige openingszin: Tu m’as mise K.O. d’entrée. Jij mij ook, Amandine.
2. Servië
Sieneke, is that you? Serieus, check die eerste zangeres, dat is precies hoe Sieneke eruit zou zien als ze in een pornoversie van Black Swan zou spelen. En dat geflankeerd door een duivelinnetje en een onschuldig dom blondje. Zalig ordinair dit. Ik snap niet dat ze niet zijn doorgegaan.
1. Finland
Mijn onbetwiste nummer één. Zowel catchy als ontroerend en herkenbaar. Ik werd erg gegrepen door skipping dinner to get thinner / Where is my proposal? / I’m your slave and you’re my master. Zo herkenbaar. I’ll play your game, I’ll change my last name / I’ll walk the walk of shame. FANTASTISCH dit. Helaas is ze ook al niet doorgegaan. Zeker alleen maar feministen die stemmen, jeez. EDIT: Hier faalde ik weer, want ze stond wél in de finale. En zoende een vrouw. Heel jammer dat ze zo laag eindigde. Zeker alleen maar gristenen die stemmen, jeez.
Nog steeds in het kader van dat Liebster-gedoe; 11 feiten over mezelf. Ik vind het eigenlijk een beetje narcistisch, maar aan de andere kant zit ik ook al eeuwen te wachten om de volgende onbenulligheden te kunnen spuien, dus ja:
1. Ik zat vroeger op fysiotherapie omdat ik niet door de gymzaal durfde te rennen (??) en omdat ik mijn vulpen niet correct vast hield (???).
2. Ik heb ooit samen met Babzz (en oké heel veel anderen) na een concert van The Ark een nacht lang met de leden van deze band gepraat over Nederlandse glamrock en de polonaise gedanst op een hele rare versie van (Can’t get no) Satisfaction. En toen zijn we met hoofden vol glittermake-up op het vliegveld gaan slapen.
3. Ik heb een onzichtbare moedervlek op mijn linkerwang.
4. Tot een paar jaar geleden lustte ik bijna niets (het ging zo ver dat ik sla van m’n brood schraapte), gewoon omdat ik niets wilde proberen, maar inmiddels eet ik alles (behalve vlees en vis, maar da’s een ander verhaal).
5. Koffie heb ik dan weer nooit hoeven leren drinken. Dat lustte ik al toen ik drie was.
6. Ik kan niet liegen. Zelfs niet bluffen. Doe met deze info wat je wilt.
7. Ik kan een HEEL hoog stemmetje opzetten. Zo hoog dat mensen er van schrikken. Is wel heel slecht voor mijn stembanden, maar goed, het lukt.
8. I hatedTwilight before it was cool. Eigenlijk is het nu helemaal niet meer leuk om er grapjes over te maken. Drama.
9. Ik heb in totaal 21 dagen van mijn leven in Disneyland Parijs doorgebracht.
10. Het eerste concert waar ik ooit heen ben geweest, was van Avril Lavigne, met mijn vader. Ik was dertien of veertien en ik vond het megaleuk. (Gelukkig zijn we later nog samen naar Keane en PJ Harvey geweest, dus dat maakt deze gênante concerthistorie weer een beetje minder erg).
11. Ik voel me persoonlijk aangevallen als iemand niet van Harry Potter houdt.
De eerste keer dat ik goede voornemens maakte, was ik 10 jaar en ik schreef ze met gekleurde gelpennen in mijn barbiedagboek. Voornemen nummer uno luidde: ’25 goede voornemens verzinnen’. Daarna volgden voornemens als ‘beter voor konijn zorgen’, ‘beter haar kammen’ en ‘minder huilen’. Inmiddels ben ik meer dan twee keer zo oud, maar mijn zelfverbeteringsillusies heb ik nog lang niet verloren. Omdat mijn gekleurde gelpennen leeg zijn, hierbij mijn goede voornemens voor 2013:
1. Vaker haarmaskers gebruiken, zodat kappers niet meer zo zeuren over dat ik dat moet gaan doen.
2. Een boek per week lezen. (Om me een beetje meer neerlandicus te voelen)
3. Heel veel juicen. Voor de normale mens: kilo’s en kilo’s groente en fruit in een apparaat gooien, zodat je het piepkleine beetje sap dat eruit komt, kunt drinken. Dit voornemen is Heel Belangrijk, al was het maar omdat mijn nieuwe sapcentrifuge mijn halve kamer in beslag neemt.
4. Minder vaak over One Direction praten.
5. Een hele fijne laatste maand in Parijs hebben.
6. Eens een keer 10 kilometer hardlopen. Dat kan ik best, maar ik heb er nooit zin in, omdat dat zoveel tijd kost. Maar goed, ik wil kunnen zeggen dat ik ‘wel eens 10 kilometer loop’, en aangezien ik niet kan liegen moet ik dat dan maar eens gaan doen.
7. Leren liegen.
8. Blogposts vooruit typen die ik in geval van nood en tijdstress online kan gooien (wat een grap, nu komen we dus aan bij bizarre voornemens)
9. Afleren om aan het tweede chocolaatje te denken voordat ik de eerste op heb.
10. Mijn broccoli niet meer laten beschimmelen, en als het toch beschimmelt, gaat er één euro in een speciale broccolispaarvarken, en van dat geld ga ik aan het eind van de maand extra broccoli kopen (bovenop de broccoli die ik sowieso iedere week al koop), waardoor ik nog meer broccoli heb die kan beschimmelen, wat rampzalig zou zijn; dus ik moet het gewoon opeten.
11. Minder huilen.
Leuk dat je mijn blog bezoekt! Mijn naam is Lisa, ik ben 33 jaar en schrijver van young adult-romans Anders, Beter (juni 2022) en Bijna Echt (2020). Deze blog gaat over (bijna) alles wat mij bezighoudt – van valse herinneringen tot slechte goede voornemens. Neem me niet te serieus, tenzij je dat per se wilt. Meer weten? Klik hierrr.
Omdat jullie dat natuurlijk allemaal willen weten maar er niks over durven te vragen (stel ik me zo voor, ik kan nogal intimiderend zijn), zal ik het maar gewoon ongevraagd vertellen, puntsgewijs, wel zo makkelijk, zowel om te schrijven als om te … Continue reading →
Eén van mijn decemberdoelen is dus grandioos in het water aan het vallen. Het gaat om punt 2, de Instagram-challenge van Dionne winnen. Het is me nog aardig lang gelukt om iedere dag een foto te maken van wat de … Continue reading →
– Stel, je gaat uit, en je maakt het zo laat dat je alweer met de metro naar huis kunt (wat ik an sich al heel deprimerend vind – niet dat de nachtbus zo leuk is, maar ik word niet … Continue reading →
