Ik ben niet zo goed in ‘in het moment’ leven. Mijn brein is altijd ergens anders dan mijn lichaam. Ben ik op zaterdagochtend aan het schrijven, dan denk ik aan zaterdagmiddag, wanneer ik afgesproken heb met vriendinnen. Ben ik op zaterdagmiddag met vriendinnen, dan denk ik aan zaterdagavond, wanneer ik op de bank ga zitten. Is het zaterdagavond, dan denk ik aan zondagochtend, wanneer ik ga schrijven. En op zondag denk ik aan maandag, en op maandag denk ik aan vrijdag, enzovoorts enzoverder.
Hier ben ik volgens mij niet de enige in. Het menselijk brein is gemaakt om alle kanten op te springen om zoveel mogelijk gevaren te kunnen elimineren. Dat hou je niet (helemaal) tegen.
Maar het is wél knap irritant. Mijn leven vliegt namelijk aan me voorbij zonder dat ik er echt bij ben. Ik heb hele concerten meegemaakt waarin ik, terwijl ik stond te kijken, alles wat er gebeurde in mijn hoofd navertelde op mijn blog – wat extra erg was omdat ik niet van plan was om hier een blog over te schrijven. Dat is toch zonde?
Dus ik moet er maar eens actief wat tegen doen, tegen dat altijd maar ergens anders zijn. En eigenlijk kan ik maar 4 opties bedenken: 1) sporten 2) een hobby zoeken 3) drugs gebruiken of 4) mediteren.
1) sporten: dat doe ik nu 2x per week, en die 2 uur zijn echt de enige 2 uur per week dat ik alleen maar denk aan wat ik moet doen, namelijk: al mijn kracht (fysieke kracht + wilskracht) kanaliseren zodat ik er nog één treurige push-up (op mijn knieën) (en met mijn handen op de step) uit weet te persen, en dat ik hierbij mijn rug recht hou, zodat mijn leraar niet “LISA DIT IS GEEN PUSH-UP” hoeft te roepen. Het zijn mijn twee lievelingsuren van de week. Iedere keer als ik klaar ben, en mijn gedachten weer op ‘aan’ springen, denk ik: ik zou dit vaker willen doen. Maar helaas heb ik na het sporten altijd minstens 3 dagen spierpijn, dus dat gaat niet.
2) een hobby zoeken: als kind kon ik me helemaal verliezen in tekenen, radioprogramma’s opnemen en simsen. Ik zou graag willen dat ik zoiets nog steeds kon. Toegeven: een van de weinige momenten waarop ik weleens de tijd vergeet, is wanneer ik aan mijn boek werk. Maar wat voor mijn boek geldt, geldt net zo goed voor alle andere creatieve activiteiten die ik probeer te ondernemen: ik wil per se iets helemaal geweldigs maken. Ik wou dat het me lukte om gewoon wat aan te klooien, maar ik raak altijd gefrustreerd en da’s nie zen. Ik kan echt niet een beetje bloemetjes gaan aquarellen als ik het eindresultaat niet boven mijn bed wil hangen. Of kleding naaien die niet zou dragen. En sims kan ik gewoon niet meer serieus spelen. Ik wou dat ik het nog leuk vond, maar na een half uurtje denk ik: ‘ja dit is een beetje doelloos’ en dan ga ik toch weer door Instagram scrollen (= wel heel zinvol natuurlijk).
3) drugs gebruiken: deze optie valt eigenlijk meteen af, want ik heb geen geld, en lijm snuiven lijkt me niet echt slim voor iemand die snel last heeft van haar holtes. Bovendien ben ik veel te bang om een bad trip te krijgen, en dat is ook niet handig als je graag ‘in het moment’ wilt leven.
4) mediteren: dat durf ik bijna niet te zeggen, want het is zo’n cliché-oplossing voor ongeveer alle problemen die er zijn. Nogal wiedes, want het enige wat je nodig heb, is jezelf en een minuut of 10 waarin je niet gestoord wordt door een geliefde/kind/huisdier/postbode die wéér een pakketje voor de buren komt afleveren.
Ik heb al best vaak in mijn leven geprobeerd om Serieus te Mediteren. De eerste keer was ik denk ik 20. Ik woonde op mezelf in een heel eng huisje in iemand achtertuin. Ik ging op de bank zitten, staarde door het raam naar een boomtak en dacht aan niets. Even was ik helemaal weg. En toen ik weer ‘terug’ kwam, had ik spontaan zin om te studeren. Hallelujah, hallelujah! Meditatie, een wondermiddel voor de productiviteit! Helaas is dat bij één keer gebleven. De 8 jaar daarna waren mijn meditatiessessies nooit meer zo succesvol.
Ik heb van alles geprobeerd. Met een geleide meditatie (dus iemand die je vertelt wat je moet doen, zoals ‘ademmm innnn, ademmm uittttt’ of ‘wees een berg’ of ‘visualiseer een oude vrouw in een schommelstoel die heel eng naar je lacht’). Dat was leuk, behalve als ik er nét lekker in zat en de meditatiestem weer zei ‘it’s completely normal to lose focus! Don’t beat yourself up!’ en ik weer van voor af aan kon beginnen. Ik heb het ook weleens gedaan op instrumentele muziek, maar ik word na een tijdje altijd een beetje leip van die klankschalen en natuurgeluiden klinken vanaf mijn telefoon altijd vet blikkerig. Dus mijn favoriete manier om te mediteren is gewoon in stilte. Maar dan lijkt het soms meer op een piekerkwartier dan op meditatie. Als na 15 minuten mijn wekker weer gaat, ben ik altijd teleurgesteld. Ik had nog zoveel interessante gedachten waar ik nog even rustig bij stil wilde staan!
Natuurlijk, meditatie is iets dat je moet oefenen. Je kunt niet één keertje mediteren en dan verwachten dat er meteen rust in de tent is. Niet dat een compleet stil hoofd het doel is: ze zeggen altijd, het doel van meditatie is niet om geen gedachten te hebben, maar om op te merken dát je ze hebt (en te laten gaan? Geloof ik?). En dat zou je moeten helpen om ook buiten je meditaties wat meer in het hier en nu te zijn. Maar dat vraagt dus om oefening. En dat is iets wat ik meestal 3 dagen volhoud, en dan weer 3 maanden vergeet.
Inmiddels gaan we bijna de laatste maand van 2019 in. Ik heb daar altijd tegenstrijdige gevoelens bij. Ik heb dit jaar veel dingen bereikt die ik wilde bereiken, maar toch vind ik het altijd confronterend om te zien wat ik nog níet heb. Namelijk een béétje rust in m’n kop. Het wordt eigenlijk alleen maar erger. Ik weet heus wel dat er nooit een zondag gaat komen waarop ik ben vergeten dat maandag een ding is, maar het zou wel leuk zijn als mijn hoofd iets meer voelde als een hoofd in plaats van als een flipperkast.
Daarom heb ik bedacht: voor de rest van het jaar wil ik iedere dag mediteren. Minimaal 10 minuten per dag, maar het mag meer. Op welk moment of welke wijze maakt niet zoveel uit, als het maar gebeurt. (Dat zou al een prestatie op zich zijn, want ik had dit zondag al verzonnen en ik ben het maandag en dinsdag alweer vergeten te doen.)
Daarom: vanaf vandaag een nieuwe poging, met jullie, mijn lezers, als getuigen. Ik ben heel benieuwd of het me a) gaat lukken om vol te houden en b) gaat helpen om iets meer in het moment te leven. Ik kan nu al niet wachten tot 1 januari 2020. Ik bedoel: ik ga proberen om van het proces te genieten. Of zo.
