Tag Archives: niet cool

by | April 25, 2018 · 12:41

23 gedachten die ik had toen ik in een bak zout water lag

Heb jij weleens in een ei-vormige, pikdonkere cabine vol zout water gelegen? Ik wel. Vrijwillig, op mijn 27ste verjaardag. Waarom ik dat deed? Ik ben gek, geloof ik. En dol op kleine ruimtes. En op zout.

Nee, even zonder dollen: wat ik deed, heet floaten en is een wellness-dingetje. Het idee is dat je ongeveer een uur lang in een prikkelloze ruimte ligt. Door het zoute water drijf je namelijk, waardoor het lijkt alsof je gewichtsloos bent. En je ziet dus niets. En je hoort dus ook niets. Dat zou ontzettend ontspannend zijn, en je zou er in een diepe staat van meditatie door raken.

Nu ik het opschrijf, vind ik het echt heel dom klinken, maar eerlijk is eerlijk: ik wilde dit al heel lang. Ik doe eigenlijk niet aan wellness: ik heb nog nooit een kuuroord van binnen gezien, en mocht er ooit een masseur op me afkomen, dan heb ik al een radslag naar de andere kant van de kamer gemaakt voordat je ‘olie’ kunt zeggen. Ontspannen is niet zo mijn ding. Maar zoals ik al zei, ik ben wel dol op kleine ruimtes, en op zout water, en ik was gewoon nieuwsgierig naar hoe dit zou zijn.

Dus ik ging het doen. Want als je je dromen niet waarmaakt op je 27ste verjaardag, dan doe je het nooit. Ik kreeg een eigen kamer, met douche, met duizend handdoeken, een badjas, vaseline om op je wondjes te smeren omdat het anders gaat prikken in het zoute water (ik smeerde maar gewoon meteen mijn hele handen in), en een zoutwatercabine. In die zoutwatercabine lag trouwens nog een hoofdsteuntje en een extra handdoek voor als je per ongeluk zout water in je ogen krijgt (iets wat mij nooit zou overkomen – daar was ik zeker van). En het zag er ongeveer zo uit:

Uiteraard was de ervaring niet helemaal zoals ik had verwacht. Het was beter. Nee grapje. Het was helemaal niet beter. Het was een stuk slechter. In plaats van te verdwijnen in een ultieme staat van zen-heid, verdween ik in mijn eigen hersenpan, hyperactief als een kind van 8 dat een hele zak zure matten van Katja op heeft (#nospon). Dat is op zich best leuk, maar niet als je hoopt zo hard te mediteren dat je blauw licht ziet.

Dit waren enkele van de de intellectuele & hoogstaande gedachten die ik had tijdens het floaten:

  1. OMG OMG OMG ZO VET DIT OMG OMG OMG HET GAAT ECHT GEBEUREN.
  2. Lekker warm water dit. Geweldig.
  3. Ik wist niet dat ik zoveel wondjes op mijn lichaam had …
  4. Au au au al dat zoute water in die wonden prikt toch wel. Zal ik eruit gaan om ze alsnog in te smeren met vaseline? Of  wachten tot het vanzelf overgaat?
  5. Ondanks de pijn is dit LEUK joh!
  6. Eigenlijk heb ik het best koud.
  7. Maar ik bedoel, écht koud. Het water mag dan wel warm zijn, maar omdat je bovenop het water ligt (je drijft), voel je de koude lucht extra goed. Zal ik de receptie bellen en vragen of ze de verwarming omhoog doen? Of ga ik daarvan uit de flow?
  8. Ik ben echt gemaakt voor kleine ruimtes. Zo chill dit.
  9. En het is hier ook bizar donker. Ik ben nog nooit ergens geweest waar het zo donker was als hier.
  10. En ik heb nog steeds geen zout water in mijn ogen gekregen! #winning!
  11. Mm, ik vraag me af of ik mijn hand kan zien als ik hem vlak boven mijn gezicht houd.
  12. Note to self: geen natte hand vlak boven je ogen houden als je geen water in je ogen wilt.
  13. Het is nog steeds ijskoud.
  14. Nu al zin om hier een blog over te schrijven. Moet ik wel goed opletten wat er allemaal gebeurt. Ik mag niks vergeten.
  15. Gelukkig heb ik een uur geboekt, en geen drie kwartier. Anders zou het namelijk al voorbij zijn voordat ik het wist.
  16. Hoe laat is het eigenlijk? De tijd is zeker al bijna om?
  17. Ondanks alles is dit LEUK joh!
  18. Damn, nu lig ik hier al zo lang, en in plaats van lekker rustig word ik alleen maar hyperactiever.
  19. Niet stressen, gewoon accepteren Lisa, dat hoort ook bij mediteren. Geef je over aan het moment. Of zo.
  20. De tijd is nu zeker echt om? Zo zonde.
  21. De volgende keer dat ik ga floaten ga ik me echt beter overgeven aan meditatie jezus dit slaat nergens op.
  22. Hee, ik heb het helemaal niet meer koud.
  23. Shit, de tijd is om.

19 Comments

Filed under op stap

Tagged as ,

by | April 17, 2017 · 13:39

de schaamte van de wannabe

Er zijn dingen die je gewoon niet doet, omdat ze te gênant zijn. Zeggen dat je een boek wilt schrijven, bijvoorbeeld. Dat is best wel gênant, op dezelfde manier waarop het gênant is om te zeggen dat je Hollywoodster en/of de nieuwe Ali B. wilt worden. De kans dat het je gaat lukken, is namelijk best wel klein. Iederéén wil een boek schrijven, bijna niemand wordt ook echt uitgegeven. En als je toegeeft literaire aspiraties te hebben maar op je sterfbed nog steeds Ongepubliceerd Auteur bent, nou, dan weet iedereen maar mooi dat je hier toch niet intelligent/interessant/indrukwekkend genoeg voor was.

Als je Nederlands hebt gestudeerd, zoals ik, dan is het nog gênanter om schrijver te willen worden. Gewoon, omdat het zo voor de hand ligt. Onlangs vertelde Connie Palmen (die dezelfde studie heeft gedaan als ik, whoohoo) daar in De Wereld Draait Door over: volgens haar wil 9 van de 10 studenten Nederlands schrijver worden. “Dus daar had je het niet over, het meest gênante dat je tegen elkaar kon zeggen was dat het echt je bedoeling was om een roman te schrijven. Dus daar zweeg je over. Terecht.”

Ze schaamde zich naar eigen zeggen ‘kapot’ en verborg daarom zelfs voor de studiegenoot met wie ze haar scriptie over Hegel schreef (= Matthijs van Nieuwkerk. Echt!!! Succesvolle lichting hoor) waar ze mee bezig was. En dan ineens, BAM, in alle bladen shinen met De Wetten. Gewoon, casual, je weet wel. Zoals het hoort.

Literaire instanties maken het niet minder gênant om schrijver te willen worden. Eén blik op de gemiddelde uitgeverijwebsite en je voelt je net een straathond die om voedsel bedelt. Overal staat dat de redacteuren het Heel Druk Met Alle Ongevraagde Inzendingen hebben en dat je daarom 3957 maanden moet wachten tot je hoort of ze je diepste zieleroerselen wat vinden – als je ooit al een reactie krijgt. Ik geloof dat ze een ontmoedigingsbeleid voeren. Logisch, maar leuk is het niet.

Dat ontdekte ik ook toen ik een jaar of twee geleden een verhaal naar een literair tijdschrift stuurde. Onder het kopje ‘inzenden’ op de website van het tijdschrift stond al zoiets van: Ja hallo iedereen stuurt ons de hele tijd maar verhalen terwijl niemand ons tijdschrift leest dus koop ons blad dan mag jij je verhaaltje insturen dan geven we je nog feedback ook maar dan moet je het wel echt kopen hè beloofd?!?  Zelf had ik het tijdschrift inderdaad nooit gekocht – ik had het wel gelezen, maar dat was in de UB, dat kon die redactie ook niet weten.

Dus ik dat tijdschrift bestellen en vervolgens mijn verhaal insturen. Volgens mij had ik zelfs het bestelnummer in mijn e-mail gezet, gewoon, zodat ze konden zien dat ik me echt braaf aan de afspraak had gehouden.
Twee dagen later kreeg ik een e-mail terug, een standaardmailtje. Ik weet niet meer letterlijk wat erin stond, maar het was iets in de trant van: TJONGEJONGEJONGE. HET LIJKT WEL ALSOF IEDEREEN TEGENWOORDIG MAAR DENKT DAT-IE KAN SCHRIJVEN. EN DAT TERWIJL ER NOOIT NIEMAND OOIT OOK MAAR IETS NOG LEEST. JIJ OOK NIET, ONTZETTENDE IDIOOT DIE DENKT DAT-IE IETS VOORSTELT OM ONS ZOMAAR ONGEVRAAGD OP TE ZADELEN MET JE KUTVERHAAL TERWIJL WE HET AL VEEL TE DRUK HEBBEN MET HET NAKIJKEN VAN AL DIE ANDERE ONGEVRAAGDE WANSTALTIG SLECHTE PROZA VAN TRIESTE WANNABES ZOALS JIJ. HOE DURF JE?!?

Mijn verhaal werd niet gepubliceerd, en ik heb ook nooit mijn beloofde feedback ontvangen – zelfs niet toen ik er nog eens om vroeg, en erbij zette dat ik toch écht een tijdschrift had gekocht. Misschien had ik ze er nog een keer extra aan moeten herinneren, maar ik durfde niet zo goed.

Dus ja, als ik me nog niet schaamde voor mijn stiekeme aspiraties, dan doe ik dat nu wel. Want die had ik en heb ik nog steeds – jullie dachten toch niet dat dit een zuiver theoretische blog was? Nee, deze hele blogpost is eigenlijk gewoon een inleidinkje om te vertellen dat jullie niet boos moeten zijn als ik wekenlang niet blog, omdat er nu eenmaal een beperkt aantal uren in een dag zitten en ik ook nog gewoon moet werken. Ik ga natuurlijk niet hardop zeggen wat ik in mijn vrije tijd uitvoer, dus als er nooit iets gebeurt, moeten jullie maar denken dat ik al die tijd gewoon truien aan het bekijken was op Pinterest. En mocht ik ooit bij De Wereld Draait Door zitten, nou, dan kunnen jullie zeggen dat jullie het altijd al aan hebben zien komen.

13 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , ,

by | March 26, 2017 · 15:53

iedereen varkensmishandelaar

varkens eten dierenmishandeling

Ik wilde vandaag eigenlijk een ouderwets gezellig blogje waarin ik mezelf belachelijk maak schrijven (iets over mijn niet al te hoge studieschuld die me desondanks slapeloze nachten bezorgt), maar ik moet het toch even ergens anders over hebben. Het is niet leuk, het is niet gezellig, het is niet grappig, maar goed, je kunt niet iedereen te vriend houden, en zeker niet in deze bizarre fucked up wereld van ons.

Het onderwerp van vandaag: het horrorslachthuis in Tielt. Je weet wel, waar varkens aan hun oren werden getrokken en zo. Afijn, ik hoef het niet te herhalen het was overal in het nieuws en op iedereens Facebook. Allemaal weer even lekker boos, en gechoqueerd, en verdrietig dat dit soort dingen Echt Gebeuren. Ik heb er tot nu toe niet echt woorden aan vuil gemaakt – gewoon, omdat ik er niets over te zeggen had wat ik nog niet eerder had gezegd. Het is een beetje als de zoveelste weirde uitspraak van Trump: je kunt wel roepen “omg wat een idioot dit kan echt niet”, maar dat is toch een beetje preaching to the choir. Ik weet dat dit soort dingen gebeuren (daarom ben ik ook zo’n militante veganist), jij weet dat dit soort dingen gebeuren. Iedereen die niet totaal losgeslagen is van de werkelijkheid, weet dat dit soort dingen gebeuren.

Feit is alleen dat mensen dit soort dingen voor zichzelf ontkennen, wegmaken, negeren. Want da’s makkelijk, en wel zo gezellig. En ja, echt supererg man van dit slachthuis, maar ja dat gebeurt natuurlijk niet overal hoor. Ech nie. Bovendien … B A C O N !!!

Wellicht gebeurt dit niet OVERAL, maar dit slachthuis is niet de enige. Stiekem opgenomen filmpjes bewijzen keer op keer dat mensen in slachthuizen weinig geven om de gesteldheid van de dieren die ze doodmaken. Daarnaast: is ‘net wat minder erg’ niet net zo verschrikkelijk? Het blijft mij verbazen dat mensen dit soort ‘normale’ beelden van bijvoorbeeld Boer zoekt vrouw gewoon slikken. Varkens op een betonvloer die zich niet eens kunnen omdraaien – waarom zou je doen alsof dat gewoon ‘een beetje vervelend is’ en verdergaan met vlees kopen alsof er niks aan de hand is, terwijl je ook gewoon fatsoenlijk kan leren koken met tofu?

Zoals ik al zei, ik wilde er eigenlijk niets meer over zeggen want ik had het al te vaak gedaan, maar toen las ik dit artikel van 925, wat het Woedende Vuur weer opnieuw in mij aanwakkerde (echt, jammer dat jullie niet bij mij in de kamer zitten, dan hadden jullie me wild met mijn ogen zien draaien terwijl ik witheet werd, dat was echt grappig geweest). Lees het artikel even; hierin wordt berekend dat er bij dit slachthuis zo weinig geld wordt verdiend dat de situatie voor het personeel gekmakend is – letterlijk dus. Geen excuus om maar meteen Saw‘tje te spelen, maar het laat wel weer eens zien dat onze geest onder erbarmelijke omstandigheden niet al te lekker werkt. Iets dat we eigenlijk al wisten van al die gruwelijke mishandelingen/slachtingen van mens op mens in oorlogstijden.

Het slachthuis een boeman? Natuurlijk. Maar het slachthuis is niet de enige schuldige uit dit rijtje.

Zolang supermarkten tegen iedere morele prijs winst willen maken en daarom eisen dat ze vlees kunnen inkopen voor bijna gratis, gebeurt dit.
Zolang consumenten (jij en ik dus) een bodemprijsje willen betalen voor hun vlees, gebeurt dit.
Denk er volgende keer alsjeblieft eens ff aan als je een stuk vlees eet. Jij betaalt immers voor deze mishandeling. Niet veel, maar toch.

14 Comments

Filed under vegashizzle

Tagged as , ,

by | March 6, 2017 · 19:50

nostalgisch gezever van een blogger uit de middeleeuwen (je weet wel, toen ze nog heksen verbrandden)

Soms, vooral als ik bezig ben met het schrijven van een blogje dat door bijna niemand gelezen gaat worden, verlang ik terug naar het jaar 2011, toen het bloggen nog een centrale rol speelde in mijn leven. Ik zat destijds in de beginfase van mijn studie en vond dat ik het gi-gan-tisch druk had, maar toch had ik (heel maf) genoeg tijd over voor het ontdekken en lezen van en commenten bij blogs die ik leuk vond. En geloof me – dat waren er veel.

Blogs waren toen anders, heb ik het idee, maar misschien is mijn geheugen gewoon vervormd omdat ik een oud zeikwijf ben geworden, dat kan ook. Maar alles leek spontaner, grappiger. Veel blogs gingen over het leven van de schrijver zelf, niet op een manier waarop alles wat diegene op een dag uitvoerde uit de doeken werd gedaan, maar meer op een column-achtige wijze, iets werd eruit gepikt en uitvergroot. Het ging niet zo vaak over spullen, je hoefde er niet per se een foto bij te plaatsen en zelden verdiende iemand er geld mee. #influencer zijn was toen nog niet zo’n ding en bedrijven wisten nog niet hoeveel geld je aan bloggers kon verdienen.

(Ik bedoel, in die tijd had je ook wel beautyblogs hoor, maar dat was toch anders – als je een lippenstift opgestuurd kreeg, nou dan had je het echt gemáákt hoor)

Ik heb wel eens heimwee naar die tijd, alles was toen nog zo spannend met een hoofdletter s, ik ontdekte eindeloos veel nieuwe mensen die interessante verhalen vertelden. Inmiddels zijn mijn favoriete bloggers van destijds bijna allemaal gestopt, of bloggen nog minder dan ik (op een paar uitzonderingen na – Des gaat bijvoorbeeld nog altijd keihard). En ja, er zijn veel nieuwe bloggers bijgekomen, waarvan ik een aantal heel graag lees, maar de band die ik vroeger met het fenomeen ‘bloggen’ had, is weg (net zoals de rest van mijn jeugd, zeg maar).

En dat bedoel ik niet op een lullige vroeger-was-alles-betermanier, want dat is bullshit (stilstand is achteruitgang) – ik bedoel het meer op een ik-weet-zelf-niet-wat-ik-moet-doenmanier. Mijn blog, dat ding dat jullie nu toch lezen, is namelijk morsdood, vergeleken met toen. Jawel, ik knal er nog wel minstens 1x per maand een stukje uit, en dan krijg ik wat reacties (wat ik altijd super vind), maar verder gebeurt er niet zoveel. In plaats van iedere dag naar vijfkoffiegraag.nl te gaan omdat ik het gewoon zo’n fantastische website vind, kijk ik er pas weer naar om als het weer tijd is om er iets op te gooien – en daarna kijk ik weer de andere kant uit.

(Mijn bezoekersaantallen dalen overigens op zulke wijze dat ik bijna niet naar mijn statistieken durf te kijken. Op zich logisch als je zo weinig schrijft + geen tijd meer steekt in promoten, maar toch! Het blijft pijnlijk!)

En ja, ik weet heus wel dat bloggen op zich niet dood is, want om me heen zie ik zoveel nieuwe blogs verschijnen die het wél goed doen, door mensen die er wél tijd in steken. Die blogs zetten me aan het denken: moet ik ook niet eens wat nieuws? (Mijn ontzettend gedateerde layout upspicen, bijvoorbeeld?) Meer praten over veganisme, of zo? (Dan kan ik zeggen ‘ja dat is mijn niche’!!!) Of over zelfontwikkeling, gericht op de lezer i.p.v. à moi-même? (10 tips om de beste blog ooit te schrijven!) Iets met kleding, anders? (Ik heb best leuke kleren. Vind ik zelf dan. Dat is in ieder geval een begin.) Of moet ik gewoon weer even normáál doen en niet de hele tijd van die tyfuslange verhalen schrijven, maar gewoon iets korts en krachtigs, zoals ik vroeger deed, in die tijd waar ik nu zo nostalgisch naar terug kijk?

You tell me (of niet, als je het leuk vindt om me te zien lijden, dat kan natuurlijk ook, geen haat want ik heb jullie de laatste tijd ook weinig geboden xoxo)

P.S. Speciaal ter ere van mijn lievelingsbloggertijdperk doe ik GEEN illustratie bij dit verhaal, hoe revolutionair.

37 Comments

Filed under metablog

Tagged as ,

by | July 6, 2015 · 15:09

pleidooi tegen het veganisme

Doe nou maar gewoon normaal, gezellig. Verpest de sfeer nou niet door te zeggen dat je geen ei wilt. Herinner ons er niet aan dat er mannetjeskuikens zijn gedood zodat jij dit ei kunt eten, dat de hen die dit ei heeft gelegd wordt gehouden in onnatuurlijke, pijnlijke en stressvolle omstandigheden. Hier moeten we niet bij stilstaan. Een ei hoort erbij. Neem er nou gewoon eentje, doe gezellig mee.

Maak het nou niet zo ingewikkeld. Ons leven is al zo moeilijk, als we nou ook nepgehakt moeten kopen in plaats van echt gehakt, of een groentecurry moeten bestellen in plaats van eentje met kip, dan is er al helemaal niets meer aan. Wij werken hard, we hebben récht op ons eigen stukje smaakvolle dierenleed. De buren mogen het toch ook gewoon?

Doe nou even niet zo vervelend. We willen niet herinnerd worden aan hoe dieren lijden en aan het feit dat wij hieraan bijdragen door dierlijke producten te kopen. Weet je wat jij bent? IRRITANT. We willen doen alsof de waarheid niet bestaat. We weten heus wel dat we dieren die een rotleven hebben gehad in onze monden stoppen, maar we zijn heel goed in vergeten. Op die momenten geloven we oprecht dat we dierenvrienden zijn.

Doe nou niet zo achterlijk. Vissen hebben helemaal geen gevoel, joh. Ook al is al lang bewezen dat ze wel degelijk pijn kunnen lijden. Ook al is het niet alleen de vis op ons  bord die sterft als je ‘m vangt, maar ook vele andere vissen en andere dieren die per ongeluk in netten verstrikt raken. Zoveel andere dat de zeeën in 2048 waarschijnlijk helemaal leeg zijn. Maar daar hebben we nu niets mee te maken hoor! Wij blijven lekker dooreten! Het is niet onze schuld!

Wees nou niet zo lastig. In China geven ze niets om dierenrechten, en daar wonen veel meer mensen dan hier, dus dan kun jij ook gewoon gezellig zielige varkens eten. Er zullen altijd wel dieren zijn met pijn, en dan kun jij er net zo goed je steentje aan bijdragen.

Doe nou niet zo radicaal. Geen roomboter en geen slagroom: wat is de volgende stap, Pim Fortuyn neerschieten of zo? Niet meedoen aan het consumeren van dierenleed is zó extremistisch. Wees maar gewoon medeplichtig, net zoals wij. Want da’s makkelijk. En lekker. En gezellig.

Foto komt van http://overfishingisnogood.weebly.com/the-impact-of-overfishing.html

28 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , , ,