Tag Archives: ola salo is een baas

een mooi uitzicht/vooruitzicht

Op het moment dat ik dit schrijf kan ik deze post nog niet online zetten. Je leest nu dus iets ouds. (Maar in principe doe je dat altijd, je kijkt niet over mijn schouders mee terwijl ik typ, dus zo erg is het nou ook weer niet.) Waarom ik nog niet op publiceren kan klikken? Het is namelijk Een Geheim. Of niet echt. Wil het alleen niet online slingeren voordat ik het de mensen bij wie ik in huis woon heb verteld.

Al geraden waar ik heen wil? Ik ga verhuizen! Al elf maanden woon ik vlakbij Amsterdam, in een schattig huis in de tuin van behulpzame huisbazen, maar de bus had ik altijd ruzie en het voor jezelf hebben van badkamer én keuken bleek voor mij persoonlijk iets te veel ruimte. Toen ik de kans kreeg om in dezelfde flat in Amsterdam-Noord te gaan wonen als vrienden van me heb ik deze direct gegrepen. Morgen (als in: de dag nadat dit gepubliceerd is-morgen) ga ik het contract tekenen en mijn uitzicht bekijken (ik ga op de VIJFTIENDE verdieping wonen) en daarna snel verder leren voor mijn tentamens, aan het einde van deze week verhuis is al.

Zo spannend, zo spannend. Het is net alsof ik voor de derde keer aan mijn leven in Amsterdam begin. Nu kan ik eindelijk naar de uni fietsen (de enige keer dat ik het vanuit mijn huidige woning heb geprobeerd deed ik er een uur over. Ben nog nooit zo kapot geweest), gezonde maaltijdsalades eten en Ola Salo-parties houden met de vriendin die er woont, oh en ik ga lid worden van het zwembad in de buurt omdat ik reistijd overhoud en ik ga vet vaak naar de borrel van de studievereniging nu ik geen excuus meer heb om niet te gaan…

Zoveel enthousiasme, en ik kan het niet eens rondblèren op Twitter! Dan maar op deze manier. Wanneer jullie dit onder ogen krijgen, heb ik het mijn huisbazen met een gemeende brok in mijn keel verteld en ben ik vast nog steeds heel blij.

12 Comments

Filed under leven

hallelujah hallelujah

Ja ja ja, mijn blogritme is er weer helemaal uit, dat hoef je me ook niet te vertellen. Maar daar heb ik twee hele goede redenen voor.

a) Ik zit weer vijf dagen per week (oh nee grapje vier maar) op de UvA.

b) Ik ben dus naar The Ark geweest en dat was zo awesome dat ik even geen tijd heb voor andere dingen. Eh ja, die extase heeft een maand geduurd. Kijk, hier is een (gênant blije, van mijn kant dan) foto van Ola Salo en mij. Daar kunnen jullie naar kijken totdat ik weer eens een behoorlijke blog schrijf…

10 Comments

Filed under huishoudelijke mededelingen

nog negentien dagen

En de hamvraag is: wat doe ik áán? Mijn paillettenjurk, mijn zilveren broek of mijn panterprintjurk met een glitterjasje? Moet ik ergens gouden schoenen kopen? Waarom heb ik mijn leren rok ook alweer weggegooid? En: heb ik nog tijd om te leren hoe ik make-up in heftige kleuren kan aanbrengen?

Nog maar negentien dagen totdat ik naar het enige concert van The Ark van mijn leven ga en het is een fucking big deal. Veel bigger dan enig ander concert waar ik ooit ben geweest. Het is dan ook een van hun laatste concerten ooit. We vliegen ervoor naar Hamburg.

Sinds ik kind-af ben heb ik het vaak te druk voor voorpret. Meestal kom ik er de dag van tevoren achter dat ik bijna jarig ben en voor vakanties pak ik mijn tas de avond van tevoren in, maar dit keer is het anders. Vliegtickets? Check. Kaart van Hamburg? Check. Dramatische liefdesbrief aan frontman Ola Salo? Check.

Ik heb er zoveel zin in dat ik er zenuwachtig van word – er zijn tientallen redenen waarom het concert aan mijn neus voorbij kan gaan. Wat nou als er weer een aswolk komt? Mijn teen ontsteekt? De bassist zijn hand verliest tijdens het bowlen?

Gelukkig realiseer ik me heus wel dat ik me aanstel en alles hoogstwaarschijnlijk goed komt en dat er vast niets ergers gebeurt dan dat er een enthousiaste fan op mijn voet springt.
Maar toch. Duim voor me. Ik heb er zo’n zin in.

5 Comments

Filed under muziek

thank god i was born in a time when something new was about to start

“Alles goed?”
“Mijn favoriete band gaat uit elkaar!”

Okee, okee; ik lig er niet huilend wakker van en eigenlijk was het niet eens mijn favoriete band, maar een beetje verbouwereerd ben ik toch wel. The Ark, uit elkaar.
Twee jaar geleden begon ik naar ze te luisteren, ironisch genoeg een paar weken nadat ze een concert in Rotterdam hadden gegeven. Sindsdien wacht ik ongeduldig tot ze Nederland weer aandoen, maar tevergeefs. Een Greatest Hits Tour deze zomer door Scandinavië, en dat was het dan.

Eigenlijk luisterde ik de laatste maanden vrij weinig naar hun muziek. Ik vond hun liedjes wat flauw geworden, de teksten te cliché, de stem van Ola Salo ergerde me. Ik had niet meer het gevoel dat ik twee jaar geleden had, toen ik nog geen genoeg kon krijgen van hun catchy riedeltjes, me niets te camp was en ik dagenlang kon teren op een nieuw danspasje van frontman Ola Salo. De wiskundelessen bracht ik glimlachend door wanneer ik het tussenuur daarvoor naar The Ark had geluisterd.
Mijn eindexamenjaar werd een bijzonder vrolijk jaar vol glitters en veren, en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.

Als ik hun concerten op internet bekijken valt het me altijd op hoeveel energie er van The Ark afstroomt, hoe gelukkig ze lijken. Hoe zelfverzekerd Ola Salo met zijn net-twee-kilo-teveel toch half ontkleed over het podium danst alsof hij een topatleet is en hoe iedereen daar in meegaat. Hun enthousiasme is minstens even aanstekelijk als hun nummers. Al twee jaar lang kan ik niet wachten totdat hier in levende lijve getuige van mag zijn.

Nog een half jaar en dan is dit over, basta. Ik ben bang dat ik mijn Lowlandskaartje maar moet verkopen en in plaats daarvan een rondreis langs alle concertpodia van Scandinavië moet maken. Dat ben ik eigenlijk wel aan hen, en aan mezelf, verplicht.

7 Comments

Filed under geniale mensen, muziek