1. Dat je tijdens de lunch kunt besluiten om dezelfde middag nog naar de Notre-Dame te gaan. Lopend.
2. Dat je meerdere malen (per dag) naar de Notre-Dame kunt gaan. In je eentje. Oké, in principe kun je altijd wel in je eentje naar de Notre-Dame, maar dat doe je toch niet zo snel. Gisteren heb ik de kathedraal eens goed bestudeerd. Wisten jullie dat er gezichtjes onder de ramen aan de zijkant van de kerk zitten? En die engelen op het dak waren me echt nog nooit opgevallen. En al die andere beelden, al die details… die waren me in gezelschap nog nooit opgevallen.
3. Het maakt niet uit dat er een megalange rij staat voor Musée d’Orsay. Je kunt namelijk een andere keer terugkomen.
4. Ja, eigenlijk vooral dat het heel vaak niet zoveel uitmaakt wat je doet. Als je twee dagen gaat, kan het zonde van je tijd zijn om ergens heen te gaan waar het niet zo leuk blijkt te zijn, maar als je er woont, is het gewoon weer een stukje gewonnen terrein.
5. En toch steeds weer nieuwe plekken ontdekken.
6. Je verblijft in dezelfde stad als de gebeenten van Oscar Wilde, en als je wilt, kun je zelfs bij hem op visite.
7. Die leuke uitklapwinkels (ben de naam kwijt, o o) waar ze tijdschriften verkopen. En als je in Parijs woont, spreek je meestal wel een soort van Frans, dus daar kun je je te buiten gaan aan goedkope tijdschriften.
8. Je hebt het gevoel alsof je in een heel belangrijke stad woont, omdat er continu films en parfumreclames worden opgenomen.
9. Dat je Patrick Wolf Paris kunt horen spelen in Paris. Er bestaat niets passenders dan dat.
10. Dat je langs al die bekende gebouwen loopt, drukke straten vol toeristen en je het gevoel hebt dat je in een cliché bent beland, maar dat maakt niet uit, want al is het een cliché, het wel echt.
Tag Archives: parijs
dingen die leuk zijn aan wonen in parijs
Filed under studie in buitenland
on-saaie on-doden
Een paar maanden geleden moest ik vluchten voor zombies. Ik zocht in een verlaten ziekenhuis naar medicijnen, rende over een desolaat landschap met een achtergebleven kind in mijn armen en leidde en passant ook nog eens wat hersenvreters af als ze te dicht bij het kamp van de levenden kwamen.
Met andere woorden: ik gebruikte de app Zombies, Run!, waardoor ik tijdens het hardlopen lekker naar een verhaaltje kon luisteren en af en toe een sprintje moest trekken omdat de zombies me op de hielen zaten (je snelheid wordt bijgehouden met de GPS, en als je voor een stoplicht moest wachten werd je dus gewoon opgegeten). Ik vond het megaspannend, maar niet erg praktisch. Omdat ik van het verhaal in de war raakte (moest ik nou sneller als hij sneller zegt of maakt het niet uit?) waren mijn prestaties een stuk slechter, en bovendien duurde één missie te kort en twee missies te lang, wat ook irritant was. Daarom ben ik na een paar keer toch gestopt. Hoewel ik het leuk vond, vond ik het zonder leuker.
Het kwam eigenlijk doordat Dionne (die overigens veel fanatieker was in dat hele zombiegedoe dan ik) in deze post zei dat ze ‘gewoon’ hardlopen zo saai vond. Aha! Dacht ik toen. Misschien is dat het: dat ik ‘gewoon’ hardlopen gewoon niet saai genoeg vond. (Met mijn eigen gedachten vermaak ik me normaal gesproken voldoende, dank u zeer).
Nou ja, in Nederland vond ik hardlopen niet saai genoeg. Daar kon ik lekker gaan waar ik heen wilde, maakte weinig uit. Dat is hier wel anders: alleen op zondagochtend is rennen door de stad een beetje te doen (het liefst rondom Île de la Cité. Omdat het kán. En omdat er dan geen enkele toerist bij de Notre-Dame te zien is), maar doordeweeks is het in een straal van 10 KM rondom mijn huis een drukte van jewelste. Daarom ren ik altijd maar in Jardin des plantes. Een mooi park, maar niet zo groot, dus ik moet een aantal keer hetzelfde parcours lopen. En dat is wel saai. Een rondje van een uur en niets zien rennen verveelt niet, omdat ik weet dat ik van A naar B ga, maar tegenwoordig overvalt de hardloopmoeheid me al bij mijn eerste stappen in de Jardin.
Maar dat wordt vanaf vandaag anders: ik laat me gewoon weer achtervolgen door zombies. Ik laat een of andere ‘Sam’ tegen me zeggen dat ik het zo goed doe, dat ik heel goed op moet letten want de ze komen vanuit het oosten, en oh, ik moet een knuppel zoeken, en en passant ook nog eens zorgen dat ik niet opgegeten word. Hoe on-saai kan het zijn?
Filed under hardloopavonturen, tips en tricks
ik ben van mijn stoel geduwd
Volgens mij is Bastille een beetje het pauperuitgaansgebied van Parijs, want de mensen die er rondlopen, zijn allesbehalve chic. Niet dat het ons wat uitmaakte; wij waren al lang blij dat we een bar hadden gevonden waar ze herkenbare muziek (lees: Jay-Z en J-Lo) draaiden. Het was er alleen wel bizar druk, van A naar B lopen, was nauwelijks mogelijk. Ik ging op een barkruk zitten, meer uit ruimtetechnische dan uit energieoverwegingen. Aan de overkant stonden diverse mensen op tafels te dansen en supervals mee te zingen met de muziek.
Na vijf minuten kwam er een jongen naar me toe.
“Je zit op mijn stoel,” zei hij.
Dat vond ik een beetje raar, een stoel claimen op zo’n drukke plek, zeker als je die stoel dan ook niet in de gaten laat houden. Daarom zei ik hem dat het niet zijn stoel was en dat ik er al vet lang zat.
Daarna zei hij weer iets. “Perfectement” dacht ik in de eerste instantie, en ik zei dus maar “Oui.”
Hij zei het nog een keer. Ik zei weer “oui”.
Toen keek hij een beetje boos en ging weer weg. Oh wacht, dacht ik toen, hij vroeg “Tu t’apelle comment”.
Even later kwam hij weer terug en vroeg of ik met hem wilde dansen. Ik zei nee. Hij vroeg of ik verlegen was. Ik zei nee. Toen ging hij weer weg. Even was alles goed. We dronken bier, dansten semi (met elkaar, niet met jongens) en keken vooral naar de mensen op de tafels.
Toen was-ie er weer. “Ik wil mijn stoel terug,” zei hij, en hij klonk echt boos.
Eerst deed ik maar alsof ik hem niet begreep, deels omdat ik dacht dat ik hem misschien écht verkeerd begreep, deels omdat ik was bedenktijd nodig had: de mensen aan de andere kant van de tafel leken zijn vrienden ze zijn. Was het in dat geval wel redelijk dat hij daar mocht zitten?
Hij herhaalde het en begon me toen te duwen.
Hij. Begon. Me. Van. Mijn. Kruk. Te. Duwen.
Niet hard. Het was niet zo alsof ik bijna viel, maar ik vond het hoogst vervelend. Daarom zei ik maar geïrriteerd dat het zijn stoel niet was, en even we voerden een wellis-nietes-discussie, terwijl hij bleef duwen.
Uiteindelijk heb ik maar toegegeven, en ben met mijn vriendinnen ergens waar meer ruimte was gaan staan. Daar was een man die een fles Jack Daniels had besteld. Nadat hij steeds wilde dat we een slokje namen, zijn we maar weggegaan. Ik dacht er nog over om die jongen in het voorbijgaan van zijn stoel te duwen, maar ik durfde het niet.
Filed under op stap, rare wereld
hoe het nu gaat enzo
Inmiddels zit ik hier nu twee maanden en ik kan niet zeggen of de tijd snel of juist langzaam is gegaan. Allebei, denk ik, of juist allebei niet. Misschien gaat de tijd wel voor het eerst ‘normaal’; in Nederland ging het áltijd te snel, ten opzichte daarvan ben ik nu beter af. Wel grappig, want je zou denken dat de tijd in alle drukte voorbij zou razen… maar misschien juist ook wel niet: door al die nieuwe ervaringen onthou je beter wat je hebt gedaan, en daardoor is er geen tijd ‘weg’. Dus: veel nieuwe dingen blijven doen, jongens!
De laatste weken heb ik het een stuk beter naar me zin gehad dan in de weken voor mijn blogpost van een tijdje geleden. Nog steeds breng ik te veel tijd door boven studieboeken die ik niet snap en te weinig bovenop de Eiffeltoren, maar de balans is weer te vinden. De afgelopen maand heb ik Park Monceau en de buurt eromheen verkend, ben ik naar en door Bois des Vincennes gefietst en heb ik een biertje gedronken op verdieping 56 van Montparnasse (10 euro! Toen ik daar achter kwam, deed ik maar gewoon net alsof ik het heel normaal vond). Ook zijn, zoals eerder vermeld, mijn ouders, zusje en haar beste vriendin langsgekomen, wat veel te gezellig was. (Mijn favoriete momenten: de pijnlijk stevige knuffels die ik steeds van mijn zusje kreeg en de terugkerende discussies tussen mijn moeder en de vriendin van mijn zusje over waar ze betere koffie serveren: Starbucks of McCafé.)
Gemaakt vanuit de bar in Montparnasse. Ik voelde me ontzettend kosmopolitisch, zo tegen de Eiffeltoren aankijkend en tussen allerlei mensen die overduidelijk te veel geld hadden.
Daarnaast heb ik aardig wat gewandeld, heb ik mijn eerste tentamen gemaakt (ik wil er niet over praten), is mijn Frans aanzienlijk vooruit gegaan (dat had ik eigenlijk pas deze week door. Bleek ik ineens hele verhalen te kunnen houden, terwijl ik voorheen altijd dacht ‘laat maar’.) en voel ik me in mijn dagelijks leven allesbehalve mwah.
En nu ga ik stoppen met schrijven want hoe erg het hier inmiddels ook regent, ik wil de stad in. Na een ochtend zwoegen op Maupassant mag dat ook wel. It’s all about balance, hè?
Filed under leven, studie in buitenland
tha challenge deel zwei
4 oktober. What you read
Deze foto zegt alles over mijn relatie met dit boek (La petite gitane, door Cervantes – ja, die 16e-eeuwse Spanjaard van Don Quichot). Ik moet het lezen voor mijn studie en ik vind het verschrikkelijk. Samenvatting van het verhaal: alle zigeuners zijn doorslecht behalve eentje (heel treffend ‘Preciosa’ genaamd), maar daar blijkt uiteindelijk een goede reden voor te zijn: ze is geen echte gitane, ze was als baby gestolen! Einde.
5 oktober. Shadow
Sorry. Ik was vergeten een foto te maken. Zou het nu nog stiekem kunnen doen, maar dat is flauw, ik moet mijn nederlagen leren accepteren.
6 oktober. I’m thankful for
Samen met mijn vader ging ik dit weekend naar Parc des buttes Chaumont, een prachtig park met een bijzondere landschapsarchitectuur: Napoleon himself heeft immers opdracht gegeven om daar watervalletjes en een gigantische neprots aan te leggen. Ik voelde me helemaal thuis in deze overdaad. En natuurlijk was ik ook dankbaar omdat mijn vader er was – en omdat hij sinterklaassnoep en tijdschriften en een elektrische verwarming meenam.
7 oktober. Light
Een ander lichtpuntje van mijn verblijf hier: Jardin des plantes. Vlakbij mijn huis en vooral ‘s ochtends net een hardloopparcours.
8 oktober. Angle
Wederom in Jardin des plantes (ja, ik kom er vaak). Lijkt achteraf gezien meer bij het thema ‘licht’ te passen dan bij ‘hoek’. Deze maand blijkt mijn fotografisch oog wel weer, sjongejonge.
9 oktober. Red
Al sinds dag één van de challenge verheugde ik me erop om deze foto te maken. Rood, oktober, Patrick Wolf! Die deze maand overigens zowel in Amsterdam als Rotterdam optreedt. Twee concerten waar ik toch maar niet heenga. En dat doet pijn, jongens. HEEL VEEL PIJN. Als ik jullie was zou ik gewoon in mijn plaats gaan want het kost bijna niets en ik beloof jullie dat hij deze tour geen gouden catsuit draagt.
(Nu ga ik hem wel zien in Parijs, maar ieder gemist concert is er één)
(Oh en voor wie denkt: wtf, een Patrick Wolf-kalender? Ik heb ook twee Patrick Wolf bekers en een theedoek. Die vent weet echt aan wat voor merchandise zijn fans behoefte hebben.)
Filed under fotopost
