Volgens mij ben ik een beetje voorspelbaar aan het worden, of misschien was ik dat al lang. Maar ik kan het niet helpen. Ik ben gewoon heel, heel, heel erg verheugd over het Patrick Wolf-concert waar ik over twee weken heen ga.
Ik heb aardig wat muzikanten zien optreden maar ik ben nog nooit ergens zo onder de indruk geweest als van zijn concert op Lowlands 2009. Ik stond bijna helemaal vooraan. Hij droeg een gouden catsuit en blonde haarextentions. Niet dat het wat uitmaakte voor de muziek, maar de toon was meteen gezet.
Het was zo’n concert waar ik de rest van mijn leven over blijf praten en iedere keer precies hetzelfde over zal zeggen. Dat het zo overweldigend was. Dat ik zo blij was om, na het achterlijk vaak beluisteren van zijn albums, deze nummers eindelijk in het echt te kunnen horen. Na zijn optreden heb ik wat glazig rondgelopen over het terrein, omdat ik geen zin had om andere indrukken op te doen.
Een maand later was mijn tweede Wolf-concert in Paradiso en het was geweldig. Ik weet niet meer wat hij droeg, wel dat hij onder de glitters zat en net zo energiek was als op Lowlands, zo niet energieker. De weken voor het concert heb ik non-stop zijn albums gedraaid. Het was precies zoals een concert hoort te zijn.
Ik vraag me af hoe hij er over twee weken uitziet en wat hij gaat spelen. Tristan, natuurlijk, en waarschijnlijk Bluebells, en Theseus, en ik hoop heel erg op Lycanthropy.
Tot die tijd blijf ik lekker fangirl-en. En daarna ook.
