Toen we nog gewoon Pokémon vingen op onze gameboys
Mijn broertje (23) heeft me laten zien hoe Pokémon Go werkt. Hij heeft zijn Tentacruel inmiddels al zo goed getraind dat hij Gym Leader bij het ziekenhuis om de hoek is. Vandaag fietste hij na een sollicitatie om zodat hij een Haunter kon vangen. Hij vindt dat ik het ook moet installeren. Ik wil het wel maar ook weer niet, want ik heb Dingen Te Doen, en ik weet niet zo goed of ik het me kan veroorloven om me totaal te verliezen in een spelletje.
En dat terwijl ik me eigenlijk best wel zou willen verliezen, net als vroeger, toen ik altijd deed alsof ik een Growlithe aan mijn zijde had. Even weer geobsedeerd zijn met iets dat niet echt bestaat, even vergeten hoe verschrikkelijk volwassen ik al ben.
Want ja, hoewel ik lang in de veronderstelling verkeerde dat ik ‘begin twintig’ ben, kwam ik laatst tot de zeer schokkende ontdekking dat dat ‘begin’ niet helemaal waar is als je 25 bent. Ik ben eerder ‘midden twintig’. Ik zou niet willen zeggen ‘bijna dertig’, dat vind ik flauw en dat is ook niet waar, maar ik ben ook niet bepaald net geen tiener meer.
En dat voelt… heftig. De laatste paar jaren was mijn favoriete grapje wanneer ik moe of saai was (vaak) altijd “Hee, ik ben ook geen achttien meer”. Dat is lollig als je twintig bent, want twintig is eigenlijk een soort achttien. Als je 25 bent, ben je al zo ver verwijderd van achttien dat de grap eraf is. Inmiddels (nu komt het cliché-riedeltje dat alle millennials opratelen als ze klagen over dat hun leven niet meer alleen maar lang leve de lol is) wonen mijn meeste vrienden al samen, gaan sommigen zelfs trouwen, krijgen steeds meer vrienden een Serieuze Baan of proberen ze er in ieder geval eentje te krijgen.
Ik ben niet anders: ik woon nog niet samen maar hoop dit dit jaar wel te gaan doen, ben afgestudeerd en aan het solliciteren, kook iedere avond met verse producten en denk wel eens na over preventieve botox. (Ik ga het niet doen hoor, maar ik denk erover na, net als dat andere mensen nadenken over welke muziek gedraaid moet worden op hun begrafenis o.i.d., mag ik ook eens ergens over fantaseren?)
Gisteren zag ik een grappig plaatje met de volgende tekst: 21: “You’re so young” 22: “You’re so young” 23: “You’re so young” 24: “You’re so young” 25: “Are you married? How’s your career going?” Klinkt precies als mijn leven. Ik had de vorige jaren altijd het gevoel dat ik pas net kwam kijken omdat ik ‘rond de twintig’ was, maar nu heb ik ineens zoiets van: shit, ik ben al zeven jaar volwassen! Hoe is dat nou ineens gebeurd?
En vooral: wat heb ik de afgelopen jaren allemaal gedaan? Ja, een bachelor, twee masters, twee stages en een handvol (bij)banen. Ik ben verhuisd naar Zwanenburg (lang verhaal), Amsterdam-Noord, Parijs, Amsterdam-Noord (weer ja) en Amsterdam-Oost. Ik ontmoette de liefde van mijn leven en het grootste gedeelte van mijn vrienden. Ik ben een keer of zes naar Londen geweest en ongeveer net zo vaak naar Parijs. Ik heb 331 blogs gepubliceerd. Ik heb alle afleveringen van SATC, OITNB en GG gezien. Eigenlijk waren de afgelopen jaren best vol, als ik erover nadenk (mijn leven is dus toch geen soort 13 Going on 30), maar toch heb ik het gevoel alsof ik de afgelopen vijf jaar gewoon bij elkaar kan schrapen en in mijn zak kan stoppen. No big deal. Is alleen maar de bloei van je leven, joh.
En ja, net zoals iedereen van mijn leeftijd heb ik ook een tijdje flink last gehad van angstige gedachten over de toekomst (wat wil ik doen? Heb ik wel de goede studie gedaan? Wil ik een carrière of toch liever in een commune in Roemenië wonen?), maar inmiddels heb ik wel helder voor ogen wat ik de komende jaren wil en het idee dat het ook haalbaar is. Dat geeft best wel veel rust, kan ik je vertellen.
Mijn grootste levensvraag van dit moment is nu: moet ik Pokémon Go nou installeren of niet?
Heb ik me sinds mijn achttiende verjaardag tóch flink ontwikkeld.
