Een paar jaar geleden maakte ik een Zeer Belangrijke Levenskeuze: ik besloot om nooit meer hakken te dragen. Geen torenhoge pumps, geen sleehakken, zelfs geen laarzen met relatief lage hak. Niet omdat ik hakken niet mooi vond, maar omdat ik mezelf niet wilde beperken, alleen maar om er mooi uit te zien.
Want eerlijk is eerlijk: hakken zijn misschien geen Spaanse laarzen, ze komen er wel aardig bij in de buurt. Niet eens per se omdat het pijn doet om zoveel druk op je tenen te zetten: daar kun je wel aan wennen. Een beetje pijn is fijn en een beetje bloed is goed (anders zou er nooit meer iemand naar de sportschool gaan).
Wat ik erger vind, is dat hakken je hulpeloos en half gehandicapt maken. Zelfs als je er goed op kunt lopen, betekent het niet dat je nog steeds ‘alles’ kan, zoals een sprintje trekken omdat je wordt achtervolgd door een seriemoordenaar, of kilo’s waspoeder zes trappen naar boven dragen, of gewoon een beetje doorlopen op een doordeweekse dag. Met andere woorden, hakken dragen is zelfkastijding.
En niet alleen in levensbedreigende situaties zijn die dingen gevaarlijk, ze zijn het ook in het dagelijks leven. Je kunt makkelijk ergens tussen blijven haken of ‘gewoon’ uitglijden. Is je enkel ook weer gebroken. Ik ben helemaal voor living on the edge, maar we moeten het ook niet overdrijven.
Dus gooide ik al mijn hakken weg, en leefde ik vrolijk en platvoets en lang en gelukkig, immer paraat om het op het rennen te zetten, mocht ik ineens achtervolgd worden/zelf iemand willen achtervolgen. De enige uitzondering maakte ik op Kerstmis, omdat dat de enige dag is waarop er mooi uitzien belangrijker is dan de zekerheid dat je vandaag niet zal sterven. (Jep, ik heb er speciaal nieuwe pumps voor gekocht, ik ben ook maar een slaaf van het patriarchaat.)
Maar net zoals met alle dogma’s en vastzittende levensovertuigingen, bleek ook mijn hakkenhaat niet standvastig. Het werd verwarrend toen ineens alle vrouwen in mijn omgeving massaal kozen voor de stilettohak en er gewoon op durfden te lopen. Het werd nog verwarrender toen ik verslaafd raakte aan RuPaul’s Drag Race en continu werd geconfronteerd met mannen die op torenhoge hakken de gevaarlijkste capriolen uithaalden.
Nog erger werd het toen ik gisteren een jumpsuit paste. “Je moet eigenlijk kijken hoe het staat met hakken,” zei de verkoopster, en ze haalde een paar voor me tevoorschijn. En dat stond zo mooi dat ik de jumpsuit wel móest hebben.
Thuis trok ik m’n jumpsuit meteen aan voor de spiegel (want #zobenik). Met enkellaarsjes. Met mijn dassenschoenen. Met mijn kersthakken. Het was allemaal leuk, maar eerlijk is eerlijk: met de hakken was het het allermooist. Het was zo compleet. Zo af. Zo juist. Ik voelde me goed over mezelf, zelf al wist ik dat ik ieder moment mijn enkel kon breken.
Veiligheid is overrated, laten we maar zeggen.