Toen ik ging studeren, had niemand een rijbewijs. Dat was logisch. Bijna al mijn vrienden woonden in Amsterdam. En iedereen weet: autorijden in Amsterdam is een hel. Bovendien zijn de huren er zo hoog dat je helemaal geen geld hebt om je rijbewijs te halen.
En dat vond ik prima. We hadden dat roze papiertje ook helemaal niet nodig. Wij hadden immers twee fietsen per persoon (eentje die stuk was, en eentje die bijna stuk was), treinen om naar onze ouders te gaan en Ryanair voor tripjes naar Londen. Bovendien, praatte ik mezelf aan, was autorijden niet echt milieubewust.
(Inconsequent? Hoezo?)
Ooit zou ik mijn rijbewijs heus wel halen – maar nu nog even niet. En de mensen om me heen deelden dit standpunt. Dácht ik. Want één vriendin was een paar jaar terug zo gek om toch ineens d’r rijbewijs te halen. En nog één. En nog eentje. En toen had ineens iedereen hem, en was ik nagenoeg de enige die nog steeds niet kon autorijden.
Oké oké, misschien had dat me niet moeten verbazen. Misschien ben ik inmiddels ook al 27 (misschien ook niet hoor! Misschien is dit wel een rekenfout en ben ik in werkelijkheid veel jonger) en heb ik al 9 jaar de tijd gehad om dat papiertje te halen. Maar toen ik studeerde, had ik geen geld. Toen ik fulltime ging werken, had ik het te druk. Bovendien had ik al mijn vrije tijd nodig om een boek te schrijven. En toen raakte ik mijn baan kwijt, en had ik wel tijd en eigenlijk ook nog wel geld, maar durfde ik beide niet uit te geven, omdat ik niet wist hoe mijn toekomst eruit zou zien.
En nu werk ik weer, ‘slechts’ 32 uur, dus je zou denken dat ik tijd heb. Maar dat is niet waar. Want ik wil ook een ehbo-cursus doen en online marketing-trainingen volgen voor werk en mijn eigen kleren gaan maken en lekker veel sporten en mijn knieproblemen oplossen en eigenlijk wil ik ook weer meer bloggen.
En hoewel het bovenstaande waar is … is dat denk ik niet de echte reden. Het is meer dat ik niet wil.
En ik wil het niet omdat ik denk dat ik het niet kan. Als in: dat ik dingen ga vergeten en fouten ga maken. En in tegenstelling tot met voguen, is dat bij autorijden best problematisch. Want wat nou als ik straks op een druk kruispunt sta en niet snap wanneer het mijn beurt is om verder te rijden? Of als ik het zo druk heb met in mijn achteruitspiegel kijken dat ik vergeet om door mijn voorruit te kijken? Of als ik bij het remmen per ongeluk mijn gaspedaal indruk? (Dit overkwam mij dus de hele tijd met karten)
En ja, je kunt je afvragen waarom ik het überhaupt zou doen, als ik het niet wil. Zo groot is de last van het autoloze leven namelijk niet. Ik kom altijd wel van a naar b, en dat is niet omdat ik een parasiet ben die anderen dwingt om haar te vervoeren, maar omdat het ov gewoon best wel goed werkt. En ik ben niet de enige: mijn moeder heeft volgens mij ook al 15 jaar niet meer achter het stuur gezeten (ra ra ra, zou angst voor vervoersmiddelen in de familie zitten???) en die heeft daar ook weinig last van.
Maar toch wil ik dit papiertje graag. Want op sommige momenten is afhankelijk zijn van het ov verrekt irritant. Tim – overigens een geboren & getogen Amsterdammer die wél al vanaf z’n 18e een rijbewijs heeft – en ik nemen weleens Greenwheels, en het zou ook weleens leuk zijn om zelf ergens heen te rijden- (we leven niet meer in de 19e eeuw hè). En ik wil eigenlijk ook eens op autovakantie. Want vliegen, dát is pas slecht voor het milieu.
Dus. In het kader van ‘het is nooit het goede moment’ en ‘iedereen kan leren autorijden, dus Lisa ook’ ga ik vandaag toch nog maar even een proefles aanvragen.
Meteen zodra ik deze blog heb gepubliceerd.
Echt waar.
Als ik klaar ben met typen.
Ik wil niet stoppen met typen.
Ik denk dat ik maar gewoon de hele dag blijf typen.
Hoe gaat het eigenlijk met jullie?
En met jullie huisdieren?
Hebben jullie ook zo’n last van stofnesten onder de bank omdat je er met de stofzuiger niet goed bij kan?
Het is me wat hè, dat Facebookschandaal?
Nu ga ik die rijschool mailen.
Echt.
Echt.
Écht!
