Huishoudelijke mededeling voor de RPDR-kijkers: er zitten spoilers in over de laatste aflevering! Je bent gewaarschuwd. Huishoudelijke mededeling voor de niet-kijkers: deze post is (denk ik) ook nog steeds leuk voor jullie. Het gaat namelijk niet écht over RPDR. Het gaat – zoals altijd – vooral over mezelf.
Ik hou van drag queens. Dat weten jullie. Later zal ik nog eens schrijven over mijn liefde voor drag in het algemeen, maar vandaag wil ik het specifiek hebben over de tv-show RuPaul’s Drag Race en dan vooral over Jan, mijn lievelingskandidaat van het huidige seizoen. Om jullie spirits een beetje te liften, dit is Jan:
Adorable, right?
Ik weet heus wel dat RuPaul’s Drag Race, een realityserie waarbij drag queens strijden om verkozen te worden tot Next Drag Superstar, best nep is. De mensen die meedoen zijn echt, maar er wordt zo veel in geknipt en geplakt dat je alle gebeurtenissen met een flinke korrel zout moet nemen.
Desondanks, of misschien juist daardoor, biedt RuPaul’s Drag Race niet alleen fantastische looks en optredens, maar ook een kijkje in de menselijke psyche. Je leert ieder seizoen nieuwe queens kennen, met wie je meeleeft of op wie je boos bent of tegen wie je opkijkt of met wie je je identificeert.
Dit seizoen was ik vooral onder de indruk van Jan, een 26-jarige (jonger dan ik, slecht voor mijn ego) drag queen uit New York. Jan zingt, danst en is ontzettend charmant en grappig. Ik was meteen na de eerste aflevering al fan. Ik bedoel, toen ze allemaal een outfit van tule moesten showen, was ze de enige die niet opkwam in een baljurk, maar in een bouwvakkersoutfit. En zo ging het eigenlijk iedere aflevering: ze pakte het iedere keer nét weer anders aan dan je zou verwachten.
En dat deed ze met zo veel enthousiasme: ze had steeds opnieuw zin in de challenges, en vooral zin om die te winnen, want Jan is rete-ambitieus. Daarom waren al haar looks zo uitgedacht. Daarom gaf ze in iedere challenge 200%. Daarom plaatst ze iedere week een professionele video online waarin ze het LFYL-nummer van de week zingt (oké, het is te laat om daar RPDR mee te winnen, maar onze harten wint ze er wel mee hoor ha ha ha).
Sommige mensen vinden haar too much, lees ik op internet. Te enthousiast, te veel bezig met de jury behagen. Hoewel ik het daar niet mee eens ben, snap ik wat ze bedoelen. Een goed voorbeeld zijn haar muziekvideo’s: Jan kan goed zingen, maar … ze zet haar uithalen niet spaarzaam in. Sterker nog. ze haalt keihard uit bij ongeveer ieder woord dat ze zingt. Dat maakt het eigenlijk best onprettig om naar te luisteren.
Maar dat ‘te veel’ trekt mij juist ontzettend aan. Ik ben geen drag queen (ik kan niet eens normale eyeliner opdoen) maar ik heb ook creatieve ambities. Ik bedoel, ik heb een boek geschreven! Toen ik bezig was aan mijn manuscript, merkte ik de hele tijd dat ik er dingen bovenop wilde gooien. Meer, beter, extra, superdeluxespeciaal. Alles om Het Allerbeste Boek Aller Tijden te schrijven. Of dat gelukt is, moeten we nog zien, maar wat ik wil zeggen: ik snap Jan wel.
(For the record, dit is Jan zonder pruik en make-up)
Haar enthousiasme is dan weer iets wat ik niet herken maar zou wíllen hebben. Jan zit nogal hoog in d’r energie en is altijd bubbly en blij (behalve als ze aan het huilen is omdat ze niet gewonnen heeft). Ik vind altijd alles Zwaar en Moeilijk en Gedoe en ben eigenlijk een beetje teruggetrokken en cynisch. Ik vind het zo inspirerend om te zien hoe iemand zo unapologetically enthousiast en positief en out there is. Ik wil dat ook!
En dat is waarom ik RuPaul’s Drag Race toch zo graag kijk. Het houdt je een spiegel voor. Oké, door al dat geknip en geplak meer een lachspiegel, maar toch: een spiegel. Je ziet hoe andere mensen hun dromen najagen en hoe ze dat aanpakken. Je herkent jezelf in de kandidaten en voelt je daardoor wat meer verbonden met de mensheid. En je ziet wat je anders zou willen aanpakken in je eigen leven.
Inmiddels is Jan eruit gestuurd omdat ze too much was. Best ironisch voor een drag queen. Maar als echte Jan-stan* ben ik ontzettend trots op haar. Ik kijk liever naar iemand die zo ambitieus en enthousiast is dat ze veel te veel geeft, dan naar iemand die zich inhoudt.
Ik kan niet wachten tot deze quarantaine voorbij is en ze een keer optreedt in Amsterdam. Ik zal haar ongegeneerd enthousiast toejuichen. Tot die tijd blijf ik lekker d’r muziekvideo’s kijken. Ik ben inmiddels wel gehecht aan al die uithalen.
*Voor wie niet zoveel op internet zit als ik: een stan is ……. de hoofdpersoon uit dit Eminem-nummer
Ik gebruik expres het woord ‘idool’ omdat het zo belachelijk klinkt. Kinderachtig en ouderwets tegelijkertijd. Maar ik heb niet echt een beter woord. ‘Favoriete drag queen’ voldoet niet echt. ‘Iemand die ik echt ontzettend bewonder’ ook niet. ‘Mijn grote heldin’ is ook zo flauw. Dus we houden het maar gewoon op idool. Ik ben tenslotte ook een beetje belachelijk.
Mocht je je afvragen hoe ik dit voor elkaar heb gekregen: geld opent deuren, jongens. Dat klinkt crimineler dan dat het is, want ik had gewoon een meet & greet-kaartje gekocht voor haar show in de Melkweg. Ik vind betalen om iemand te ontmoeten ongelofelijk awkward, maar ja, ik ben dus zo’n crazy Alaska fangirl dat ik de kans om haar aan te raken niet voorbij kon laten gaan.
Nu is dit niet de eerste keer dat ik een van mijn Grote Idolen heb ontmoet. Twee keer Patrick Wolf (keertje een gratis M&G en een keertje toen hij gewoon naar buiten kwam na een show) en The Ark (die kwamen na een show gewoon tot 4 uur ‘s ochtends met hun fans partyen). Dit is inmiddels al flink wat jaren geleden dus ik weet niet meer precies hoe het ging, maar ik weet wel dat ik niet ZO ONTIEGELIJK ZENUWACHTIG was als voor het ontmoeten van Alaska Thunderfuck 5000.
Echt jongens, jullie hadden erbij moeten zijn. Jullie hadden je helemaal rotgelachen. In de rij voor de Melkweg ging het nog wel, maar toen de deuren eenmaal open gingen, was ik het helemaal kwijt. Ik was in mijn eentje, maar had iemand ontmoet die voorstelde dat we omstebeurt iets om te signeren zouden kopen en omstebeurt onze plek in de rij bezet zouden houden. En nou, ik snapte er helemaal niks van, terwijl het toch echt niet zo ingewikkeld is.
Maar ik moest sowieso eerst mijn 1000 tassen in een kluisje doen (kwam direct uit mijn werk namelijk). Er zat nog een fruitsalade in mijn tas en ik wist dat die zou gaan lekken, maar het kon me niet eens schelen. Vervolgens stonden we in de rij en dacht ik: hè ben ik nou mijn kluissleutel kwijt? En eigenlijk kon het me weer niet schelen. (Hij zat gewoon in mijn 1001e tas trouwens). Zo erg van de kaart was ik. (En neen, ik was niet onder invloed)
Ik was gewoon aan het trillen als een rietje. Ik weet dat het een beetje overdreven is en ik ben hier ook niet trots op of zo. Ik bedoel, ik ben 27. En een half. Dat is al bijna dertig! Kijk, als je nou 15 bent … maar als verstandige volwassene met een baan, een creditcard en een wasmachine weet ik dat het niet nodig is om zo zenuwachtig te zijn voor zoiets. Waar was ik bang voor, in godsnaam? Dat ze me uit zou lachen en zou zeggen dat mijn make-up verschrikkelijk was?
Achteraf gezien denk ik dat ik misschien vooral bang was dat het tegen zou vallen. Laat ik dit moment even aangrijpen om te vertellen wie Alaska precies is: een drag queen dus, die heeft meegedaan aan RuPaul’s Drag Race (een soort van America’s Next Top Model voor drag queens). Naast artiest is ze dus eigenlijk ook een soort realityster. En daardoor heb ik het idee dat ik haar ken. Wat natuurlijk niet echt waar is, maar zo voelt het wel.
Ik bedoel, ik hou van Alaska omdat ze een waanzinnig getalenteerde performer is, omdat ze grappig is en mooi en fantastisch kan zingen. Ik hou van wat ze maakt en van het feit dat ze helemaal uniek in haar soort is. Maar ik hou óók van Alaska omdat ik weet dat ze keer op keer niet werd geselecteerd om mee te doen aan RuPaul’s Drag Race (en moest aanzien hoe haar toenmalige geliefde bij de eerste auditie meteen mocht komen), en omdat ik weet dat ze koste wat kost wil winnen en niet tegen haar verlies kan, en omdat ze zo verschrikkelijk hard werkt (ze doet zo veel dat ik zeker weet dat ze een tijdverdrijver moet hebben, zodat ze op meerdere plaatsen tegelijk kan zijn).
Ze inspireert me met wat ze maakt, maar ook met haar persoonlijkheid. Dan heb ik het voornamelijk over haar doorzettingsvermogen, maar ook over de slechte eigenschappen. Ik bedoel, ik kan zelf ook niet zo goed tegen mijn verlies, en daar heb ik me altijd best voor geschaamd. En ik wil niet beweren dat dit een ‘mooie’ eigenschap is, maar het is fijn om te zien dat het allebei kan: én jezelf volledig voor lul zetten omdat je op televisie een andere drag queen probeert om te kopen, én gewoon een fantastische artiest zijn.
Altijd als ik Alaska zie, denk ik: zo wil ik zijn. Iemand die zo veel vette dingen maakt en hierbij altijd hoge kwaliteit levert. Iemand die grappig en mooi is en op niemand anders lijkt. (Nu ben ik zelf geen performer, maar ik schrijf wel ‘s wat)
Met andere woorden, als het zou tegenvallen, zou het een enorme deceptie zijn. Maar ik wist: het is een massa-event, je gaat even hoi zeggen, en dan is de volgende aan de beurt. Dat is per definitie nogal lomp. (De AAA Girls, waar Alaska onderdeel van is, hebben zelfs een nummer gemaakt over hoe mechanisch M&G’s zijn).
Goed, ik stond dus in de rij, lekker te shaken. Het meisje dat ik had ontmoet stelde voor dat we elkaars momentjes met Alaska gingen filmen. Dat was echt nog geen moment in me opgekomen, maar ik vond het een topidee. Alleen jammer dat ik niet meer wist hoe een camera werkte. Heb een heel stuk lopen ‘filmen’ terwijl dat ding gewoon hartstikke uit stond. (Gelukkig kwam ik daar nog achter voordat het helemaal te laat was)
En daarna was ik dus.
Ik dacht dat ik niet goed werd.
Voor de duidelijkheid: ik ben hier NIET trots op. Ik vertel dit verhaal wel, maar op zich vind ik het niet nodig om zo hysterisch te doen over iemand die, nou ja, gewoon een mens is. Ik vind dit echt hartstikke gênant. Maar juist daarom vind ik het wel grappig.
Eenmaal voor haar neus stotterde ik een verhaal over hoe ze me inspireert. Dat zag er zo uit:
(Ik heb echt geen idee waarom ik zo’n rode neus had trouwens. Mijn neus wordt heel snel rood als het koud is, maar het was snikheet???)
Nou ja, toen zei ik allemaal dingen tegen haar, ik ga het niet allemaal letterlijk herhalen, en toen gingen we op de foto. Dat zag er dus zo uit:
Een bericht gedeeld door Lisa ☕ (@vijfkoffiegraag) op
De filter maakt het iets beter, maar ik had echt een enorm glimhoofd en onwijs rode konen. Ze waren bijna paars. Allemaal door de zenuwen.
Goed, nu willen jullie vast weten: viel het mee of viel het tegen??
HET WAS LEUK. Oké, het duurde echt een halve minuut, en ik had het nog aardig gerekt door mijn hele hart bij haar uit te storten. Maar ze was heel lief. ‘Lief’ is niet echt een woord dat ik zou gebruiken voor iemand die ik niet persoonlijk ken, maar ‘aardig’ dekt de lading niet – vooral niet omdat deze drag superstar tijdens het poseren de hele tijd over de rug van dit zielige trillende oude meisje heeft lopen wrijven. Dus ik ben blij. En voor niks zenuwachtig geweest. Maar ja, zenuwachtig zijn is altijd voor niks natuurlijk.
Wat er daarna gebeurde: we gingen op een strategisch plekje zitten, ik raakte bijna mijn telefoon kwijt, kwam Lianne tegen (and she bought me a drink, omg, wat een avond), ging naar Alaska’s muzikale partner Jeremy die bij de merch stond om te vragen of hij Patrick Wolf kende (zo ben ik) (nee maar dat kwam omdat hun album me aan hem deed denken) (hij kende hem trouwens niet), en om een selfie te vragen maar toen durfde ik niet (zo ben ik ook), luisterde naar de strategieën van mijn nieuwe vriendin om Ticketmaster te slim af te zijn, en keek ik naar het superleuke voorprogramma. Oh ja, en ging nog iets van vier keer naar de wc.
Ja 2x dezelfde foto omdat ik bijna geen foto’s maak bij dit soort dingen ha ha
En toen begon Alaska. En het was alles wat ik ervan had gehoopt. Dit gebeurde er:
Ze kwam op met I have nothing (je weet wel, die Whitney Houston-cover, van I don’t wanna huuuuuuuurt anymore) (linkje naar een andere keer dat ze dit zong want ik vind het dus echt heel mooi)
Toen zong ze volgens mij The Gayest Thing You’ve Ever Seen, die zal ik hieronder nog ff linken
Ondertussen trok ze de hele tijd dezelfde jurk in een andere kleur aan
Toen ging ze requests van haar eigen nummer doen, maar dan als eighties powerballad. Vond vooral Puppet erg geslaagd, zelfs al kende ze de tekst die ze zelf geschreven had niet echt
Op een gegeven moment konden we ook nog vragen stellen, maar ik wist geen vraag behalve a) Ben je vegan (dat heb ik namelijk 1 keer gelezen maar daarna nooit meer) (weet wel dat ze geen vlees eet dus extra liefde) (ja sorry dit soort dingen vind ik dus belangrijk) b) Ken je Patrick Wolf en c) Is dat je echte haar in de Aliens-clip of zijn het extensions, maar dat leken me niet zulke geschikte vragen
Ook wilde ze per se een van haar onbekendste nummers zingen en toen deed ze The shade of it all en tussendoor schreeuwde ze nog wat lyrics uit de andere nummers die ze nooit zingt dus dat was huilen en lachen tegelijkertijd (linkje naar een andere keer dat ze dit zong)
En ze deed Aliens en toen sloot ik het nummer definitief in mijn hart (zie hieronder)
Het eindige met een medley van wat van haar bekendste nummers, zoals The T en haar couplet uit Read it I wrote you
Het was echt heel goed. Het was een geweldige show. En daar kwam ik uiteindelijk voor. Het heette tenslotte An Evening With Alaska, niet 30 seconds with Alaska.
En nu ben ik wel een beetje aan het einde van mijn verhaal gekomen. Voor wie nog steeds aan het lezen is: #lekkerbezig! Wil het afsluiten met benadrukken dat ik niet echt zo’n hysterische fan ben als ik nu misschien lijk. Dat klinkt raar nadat ik 1.800 woorden heb besteed aan vertellen hoe ik bijna een toeval kreeg, maar goed hè, ik ben normaal best wel cool! En collected! En kritisch! Maar dan alleen als Alaska ten minste 200 meter uit mijn buurt is.
Goed, en nu ga ik deze blog afsluiten met een paar van mijn favo Alaska-dingen:
Dit filmpje is van een andere show van de An Evening With Alaska-tour, maar ik heb het intussen alweer 17 keer gekeken omdat er geen filmpjes van de avond in Amsterdam op YouTube staan. Ik kende het nummer wel maar nu pas viel het kwartje. Ik mag dan wel geen homoseksuele man zijn, maar ik vind het zo empowering en grappig en goed gezongen (nummer begint rond de 2 minuten, als je m’n moeder bent niet luisteren a.u.b. want dan vind je het heel ordinair)
Door dit nummer wil ik ook naar Brazilië.
Ik zou dit inmiddels bijna vintage Alaska noemen, want in vier jaar is ze echt zo veranderd. Maar dit blijft leuk. (Ik roep dus regelmatig ‘Are you ready? Are you ready? Are you ready?’ tegen mensen, maar ik geloof niet dat ze ooit doorhebben waarom (en ze vragen er ook nooit naar) (Ik roep ook altijd ‘But you are Blanche! You are!’ maar dat wordt ook nooit echt opgepikt))
Dit is trouwens geen nummer, maar een soort minidocu over Alaska. Zitten veel spoilers in mocht je RPDR nog willen kijken.
Wat zo leuk is aan Alaska is dat ze net zo’n grote RuPaul’s Drag Race-fan is als de kijkers. Daarom heeft ze in haar middelbareschoolspaans een nummer gemaakt (nou ja, een cover van Despacito) over een van de meest spraakmakende deelnemers van seizoen 9. Hilarisch als je dat seizoen hebt gezien (en de ondertiteling aanzet) maar als je het niet hebt gezien dan slaat het nergens op. Maar Alaska is wel echt heel erg mooi in deze clip en ze heeft ervoor gezorgd dat ik blij word als Despacito op de radio is in plaats van dat ik mijn hoofd tegen de muur wil bonken.
Dit is dus van het nieuwe album dat ze met Jeremy heeft gemaakt. Ik wist eerst niet zo goed wat ik ervan moest vinden, want ik vond de tekst een beetje flauw (zie je wel dat ik geen hysterische fan ben!!!! Ik ben een kritische fan!!!!) maar nu ik het live heb gehoord ben ik toch om. Het nummer is wel écht heel lekker. En ik vind het leuk dat Alaska in de clip voor een groot deel niet in drag is. Dus. (Maar zou dat lange haar nou haar echte haar zijn?? Ik denk dat ik toch een nieuwe meet and greet nodig heb om hierachter te komen …)
Zoals jullie inmiddels misschien wel doorhebben, ben ik redelijk geobsedeerd door RuPaul’s Drag Race. Voor iedereen die niet op heeft zitten letten: dit is een realityshow waarin drag queens seizoen na seizoen strijden om de titel van America’s Next Drag Superstar. Ik wist al jaren van het bestaan van dit programma, maar aangezien ik een late adopter pur sang ben, kijk ik het pas sinds een jaartje.
En ik vind het geweldig, op een ik-sta-ermee-op-en-ik-ga-ermee-naar-bedmanier, wat eigenlijk best wel gênant veel enthousiasme is voor een televisieshow. Maar ja, ik kan het ook niet helpen dat RPDR zo’n goede en inspirerende show is. Voor mij persoonlijk niet zozeer kleding- of make-upwise, maar meer … over het gehele leven? Of zo? Ik snap het zelf niet zo goed? En ik vind het ook een beetje gênant om toe te geven? Daarom gebruik ik vraagtekens achter stellende zinnen om de awkwardness van deze statements een beetje weg te lachen? Anyway, ik heb soms het idee dat RuPaul’s Drag Race een Handleiding Voor Hoe Je Je Leven Moet Leiden is. En ik weet dat iedere serie, ieder boek, iedere film in feite over dezelfde vraag gaat (de vraag hoe je je leven moet leiden, dus), maar RPDR verpakt het voor mij behoorlijk aantrekkelijk. Ik ben namelijk altijd al geobsedeerd geweest door glitter.
(Mijn blog van toen ik 18 was heette dan ook Anarchy in drag, true story)
Daarom heb ik besloten om een blog te schrijven over de drie deelnemers aan RPDR die mij in mijn dagelijks leven het meest inspireren. Ik mocht er van mezelf maar drie noemen om het een beetje gefocust te houden. Het doet stiekem wel pijn dat ik een aantal van mijn lievelings moet uitsluiten (Jinkx “Water of a duck’s back” Monsoon, Alyssa “Don’t get bitter, just get better” Edwards) maar goed, je ken nie alles hebben.
Bianca del Rio (seizoen 6)
Over haar schreef Lianne, diegene die me toch wel heeft aangestoken met RuPaul-obsessie (waarvoor ik tot in de eeuwigheid and beyond bij haar in het krijt sta) schreef over Bianca: “She is everything I never knew I wanted to be”. Dat is EXACT hoe ik me voel over haar. Bianca is namelijk best wel een vreemd geval: ze is ZO GEMEEN maar toch ZO AARDIG. Bianca vertelt iedereen om haar heen de ongezouten waarheid (“Oh I forgot you’re not sensitive, you’re Beyoncé!”) zonder ooit bang te zijn voor de reactie van anderen, want tsja … als je Bianca bent, waar zou je dan bang voor moeten zijn? Zelf ben ik best wel een pleaser die anderen soms naar de mond praat. En daar is in principe niets mis mee: de mensen die nooit hun best doen om de sfeer gezellig te houden, zijn gewoon eikels. Behalve Bianca. Bianca is gewoon eerlijk. En hilarisch, dat ook nog.
Oh ja, en als sassy nou haar enige karaktereigenschap was … nee, had ik al gezegd hoe AARDIG Bianca was? Korsetten uitlenen, peptalks geven, Bianca doet het allemaal voor haar tegenstanders. No problemo. Wat een heldin.
Daarbij … kijk naar haar! Ik weet dat Bianca niet wordt gezien als ‘mooie’ drag queen but I disagree. KIJK DAN WAT EEN PLAATJE. WAAROM BEN IK GEEN MAN DAN KON IK ME OOK VERKLEDEN ALS EEN VROUW.
Tatianna (seizoen 2)
Tatianna was de ultieme underdog van seizoen 2. Ze was jong, onervaren en droeg kleding die ze gewoon in het winkelcentrum had gekocht. Andere (~door de wol geverfde~) drag queens (Raven!!!!!!!!MorganMcMichaels!!!!!!!!!Ga weg!!!!!!!!!!!!) waren echt overdreven gemeen tegen haar omdat ze vonden dat ze er niet ‘thuishoorde’, maar in plaats van dat ze in een hoekje ging zitten huilen, diende Tati hen van repliek – keer op keer. Ik stond ervan versteld hoe sterk ze in haar schoenen stond. En oh ja, ondertussen was ze ook gewoon heel leuk en knap en grappig.
Tegenwoordig zit ik niet echt in een underdogpositie. Ik bedoel, we zitten niet op de middelbare school (althans, ik in ieder geval niet). Maar goed, you never know in welke situaties ik Tatianna’s kracht kan channelen; zodra het zover is ben ik er klaar voor.
Dit had ik moeten zeggen toen ik nog voor de klas stond
Alaska Thunderfuck 5000 (seizoen 5)
Zal ik je wat grappigs vertellen? In het begin vond ik Alaska helemaal niet leuk. In seizoen 4 hadden we namelijk Sharon Needles, een van de coolste en leukste drag queens aller tijden. Sharon deed het aardig goed in de competitie en voelde zich daar best schuldig over, omdat haar (toenmalige) geliefde ieder seizoen auditie deed voor RuPaul’s Drag Race, maar nooit werd geselecteerd.
Die geliefde heette dus Alaska en mocht ineens wél meedoen aan seizoen 5 (goh, wat toevallig zeg). En dat beviel me maar niks. Ik vond het eigenlijk maar een onsympathieke zeikerd. Maar … daar kwam halverwege het seizoen eigenlijk wel verandering in. Want Alaska bleek toen toch wel heel erg leuk. En knap. En grappig. En bijzonder. En … geweldig in alles wat ze deed? En ze praatte zo ontzettend vet? Waardoor ik alleen maar kan concluderen dat ze eigenlijk toch heel tof is?
Tsja, mijn wens om op Alaska te lijken heeft puur te maken met het feit dat ze zo cool en uniek is. Niet erg hoogdravend, maar wel de waarheid. Zie ik 10 drag queens, dan valt mijn oog meteen op haar. Alles wat ze uitkraamt vind ik grappig. Dankzij Alaska vind ik het zelfs niet meer erg dat mijn haar een rare oranjige gloed heeft gekregen toen ik het platinablond wilde verven, want als Alaska had een keer een pruik aan die er ook ongeveer zo uit zag, en dat stond haar best mooi.
Alaska is gewoon de superster die ze zoeken in dit programma, punt. En ik weet niet waarom ik ook een ster zou moeten zijn want ik heb helemaal geen zin om op een podium te staan (lol wat ga ik daar doen dan), maar is een kenmerk van een echte ster niet dat je hem of haar dolgraag wil zijn, zelfs al heb je er niks aan?
P.S. Oké, ik heb gezegd dat ik niet zoveel heb met die ‘mooie’ queens, maar damn op Adore Delano (S6) in de musicalaflevering zou ik ook wel willen lijken (oké eigenlijk wil ik gewoon altijd op Adore Delano lijken, hog body of niet).
P.P.S. Omg ik had deze blogpost echt al twee maanden geleden geschreven maar ik postte hem de hele tijd maar niet omdat ik er niet tevreden over was. Nou, vorig weekend dacht ik ‘hmm, deze blog is eigenlijk best af’. Raad eens wat er gebeurt? Ik kom erachter dat RPDR-deelnemers dit jaar niet 1, niet 2, maar 3 shows in Nederland doen. Waarvan eentje met Bianca, eentje met Alaska, twee met Shangela en DRIE met Alyssa Edwards. Mijn leven is compleet, jongens.
(Ja natuurlijk ga ik gewoon naar alle drie, jullie denken toch niet dat ik gek ben?)
Ja, natuurlijk, iedere week is de eerste week van de rest van je leven. Iedere dag is de eerste dag van de rest van je leven, iedere seconde is de eerste seconde van de rest van je leven – dat zijn maar liefst 86.400 momenten per dag waarop je de hele boel totaal om kan gooien. Hoopvol, nietwaar? Maar goed, vorige week was wel echt een heel erg ‘nieuw begin’ in klassieke zin, aangezien ik toen begon aan mijn eerste fulltime baan na mijn studie. Mijn studententijd is officieel over, finito, komt nooit meer terug.
(Alhoewel, je weet nooit wat het leven je brengt, wellicht ga ik op mijn vijftigste weer in een studentenhuis wonen en beginnen aan een studie Informatica, kan toch?)
Als ik mijn week in één woord moest omschrijven, zou ik zeggen… intens. Ik heb ontzettend veel geleerd over het bedrijf waar ik werk en over wat ik ga doen, het is allemaal superinteressant en ik heb echt veel zin in de komende tijd. Verder ga ik er niets over zeggen, want anders wordt het zo’n ‘Lief dagboek’-verhaal, en bovendien vindt mijn werkgever het vast niet zo chill als ik alle details deel met de hele Nederlandstalige wereld (en met iedereen met Google Translate).
Maar goed, hoe leuk het ook is, na een behoorlijk lange vakantie is het natuurlijk altijd even wennen om weer in Het Gareel te moeten (iets dat ik twee jaar geleden ook ondervond toen ik fulltime stage liep). Tevens sliep ik de vorige week behoorlijk belabberd vanwege het warme weer. Volgens mij heb ik ongeveer net zo lang wakker gelegen als dat ik daadwerkelijk heb geslapen. Needless to say: ik was de hele week een beetje moe.
Ondanks het prachtige weer heb daarom ik dan ook nauwelijks het huis verlaten, het was net alsof ik huisarrest had. In plaats daarvan keek ik alleen maar naar RuPaul’s Drag Race (lees: America’s Next Top Model voor drag queens). Jup, het is een tijdje geleden dat ik het daar voor het laatst over heb gehad – ik was namelijk behoorlijk lang blijven steken bij seizoen 4. Na seizoen 3 en de eerste afleveringen van seizoen 4 was ik eigenlijk wel een beetje drag queen-verzadigd. Kwam deels doordat ze met zoveel waren dat ik ze niet meer uit elkaar kon houden, deels doordat ik seizoen 3 nogal saai vond (de enige leuke queens vond ik Shangela, Manila Luzon en Raja, de rest was echt… blugh) en deels doordat ik na tientallen afleveringen een beetje gek werd van RuPaul, die in iedere aflevering meer op een karikatuur van zichzelf ging lijken.
Maar ja, aangezien ik vorige week niet genoeg energie had om ‘s avonds naar buiten te gaan en iets te beleven (man, ik had niet eens genoeg puf om door mijn Instagramfeed te scrollen) en ik Gossip Girl onlangs voor de tweede keer uit had, ging ik toch maar verder met RPDR bingewatchen. En dat was eigenlijk een ontzettend goed idee.
Seizoen 4 vond ik namelijk veel en veel beter dan seizoen 3, en dat had alles te maken met de deelnemers. Die waren namelijk gewoon beter. Mijn lievelings was uiteraard Sharon Needles. Zij ALLES wat ik zoek in een drag queen. Ik hou van haar hoofd, ik hou van haar humor, ik hou van haar kledingstijl, ik hou van haar attitude.
(Dit is dus Sharon, en dit is dus m’n nieuwe levensmotto).
Het was allemaal zo leuk dat ik meteen doorging naar seizoen numéro 5. En wat kan ik zeggen… tot nu toe is dit mijn lievelingsseizoen. Iedereen is zo goed! In tegenstelling tot in seizoen 3 (waarbij je vanaf het begin al wist dat er maar twee queens waren die er echt toe deden) zijn er zoveel kandidaten waarvan ik denk dat ze best wel eens zouden kunnen winnen. Ik ben supererg voor Jinx Monsoon, al heb ik nog niet helemaal uitgevogeld waarom ik haar zo leuk vind. Ze doet me een beetje denken aan my first drag queen crush Pandora Boxx. Maar ja, dat zei Santino ook, EN WE WETEN ALLEMAAL HOE SANTINO OVER PANDORA DENKT.
(Ja ik ben nog steeds boos)
Ik zou een plaatje van Jinx op willen zoeken ter illustratie van een blogpost die voor de helft gaat over iets dat maar ongeveer twee andere mensen interesseert (maarja MBML (‘Mijn Blog Mijn Leven’)), maar ik probeer niets meer op te zoeken over RPDR-seizoenen die ik nog niet uit heb, omdat ik mezelf tot nu toe IEDER seizoen per ongeluk heb gespoilerd omdat ik zo nodig in Google dingen moest typen als “What did Willam do?” en hierdoor ongewild de uitslag ontdekte.
Goed, tot zover mijn spannende privéleven. Deze werkweek heb ik gelukkig flink volgepland met sociale uitjes om te voorkomen dat die mannen met pruiken voor de rest van mijn leven mijn enige vrienden zijn.
Verder nieuws uit Lisaland:
– Hardlopen vorige week was dom, ik kreeg een paar dagen later (?????????) intens veel last van mijn knie en het is nu pas net bijna over. Niet oké.
– Ik heb trouwens ook wel met mijn vriend in het park gepicknickt hoor, en van het weekend heb ik nog allemaal dingen gedaan. Jullie denken nu misschien: ja hallo, Lisa, waarom kom je daar nu weer mee, maar ik had deze blog nu eenmaal al zo geschreven voordat ik tijd had om hem te posten, en nu wacht Netflix weer op me dus ik heb geen tijd om mijn hele verhaal om te gooien. (Ja, vandaag is de enige dag dat ik ook nergens heen ga, he he he.)
– ……………. nee oké ik heb niets meer te vertellen. Werk, RPDR en mijn knie, dat is mijn leven nu. Heb geduld, ooit word ik weer interessant (althans, dat vermoed ik).
Eens in de zoveel tijd denk ik: jeetje mina, wat heb ik toch weer veel leuke dingen ontdekt, de wereld is fantastisch als je Lisa heet. Aangezien ik hier niet op aarde ben om alleen maar voor mezelf te leven (ik ben hier immers om Licht en Liefde te verspreiden), heb ik mijn recente ontdekkingen voor jullie op een rijtje gezet. Lees het, leer ervan en ga het ook doen. (Graag gedaan.)
1) RuPaul’s Drag Race. Hoewel ik al lang wist dat dit bestond en eigenlijk ook al net zo lang wist dat ik het geweldig zou vinden, ging ik het pas kijken omdat Lianne er maar niet over ophield (en omdat ik er pas net achter ben dat het op Netflix staat). Typisch een gevalletje van ‘gelukkig ben ik hier niet eerder aan begonnen, anders had ik het nu niet kunnen bingewatchen’. De eerste twee afleveringen vond ik mwah, maar toen ik de queens eindelijk uit elkaar kon houden (ja sorry hoor, maar ze lijken allemaal op elkaar met al dat haar en al die make-up) vond ik het FANTASTISCH.
(Oh wacht, misschien moet ik nog even uitleggen wat RPDR is: een soort America’s Next Top Model maar dan voor dragqueens. En sowieso veel leuker. Ik bedoel, ze moeten zelf een jurk maken van een gordijn, en een kip spelen, en playbacken om te voorkomen dat ze geëlimineerd worden, en cadeaubonnen voor kersentaart verkopen. Veel beter dan kijken naar 18-jarige meisjes die moeten smizen.)
Ik ben begonnen bij seizoen 2 (1 stond niet online) en heb ‘m nu helemaal uitgekeken. Helaas wist ik al lang wie er ging winnen, want ik ben zo iemand die alles over de kandidaten gaat zitten lezen op internet. Lekker handig, Lisa, wat een licht ben je ook. Maar goed. Nu nog even iets over die kandidaten, aangezien ik daar toch echt even mij ei over kwijt moet: Morgan McMichaels is echt doodeng (of ligt dat aan mij??), Tyra is zowel America’s sweetheart als een overjarige puber uit de hel, Raven is zowel een nare rotvent als een fantastische dragqueen, ik vraag me af of ik de enige ben die Jessica Wild nergens op vind slaan, Jujubee is too sassy to be true, Tatianna is zo schattig en vilein dat ik het bijna niet meer aankan en ik ben verliefd op Pandora Boxx. Ja sorry, kan het ook niet helpen.
Mijn adoratie voor haar is zo groot dat ik niet kan wachten tot dit fitnessprogramma uitkomt. Hoef ik ook nooit meer naar de sportschool. Love my future life, maar echt.
2.Een nieuwe fietsroute naar huis. Dit klinkt misschien als een suffe ontdekking, maar dit heeft mijn levenskwaliteit dusdanig verhoogd dat ik er bijna emotioneel van word. Ik moet namelijk drie keer per week ongeveer een half uur fietsen van mijn huis naar mijn stage (en een half uur weer terug). Ik fiets van Amsterdam-Oost naar Amsterdam-West, wat natuurlijk een hartstikke leuke route is, maar goed, alles wat je zes keer per week ziet wordt saai (m.u.v. RuPaul’s Drag Race, de zon en mijn havermoutontbijt).
Laatst waren ze de boel aan het verbouwen bij Leidseplein en toen moest ik op de terugweg een stukje omfietsen. Ik, de sukkel die overal en altijd verdwaalt (vorige week nog fout gefietst toen ik van het Haarlemmerplein naar de Zeedijk moest, jeujjj), heb toen op gevoel een alternatieve route gevolgd EN BEN IN ÉÉN KEER NAAR HUIS GEREDEN. En deze manier van fietsen was ook nog heel mooi, zo langs de Amstel. Sindsdien neem ik iedere keer deze route op de terugweg. Fietsen door Amsterdam is echt top, op deze manier zie je pas uit hoe groot en divers de stad is. Kan het dan ook aan iedereen aanraden om af en toe eens uit de band te springen en eens rechtsaf te slaan waar je normaal rechtdoor zou gaan.
Een foto die is geplaatst door Lisa (@vijfkoffiegraag) op
Deze foto was helaas genomen op een moment dat de wolken nét voor de zon gingen, maar ja, ik kan mezelf niet iedere dag voor schut zetten door van mijn fiets te stappen om foto’s te nemen
3. Mijn nieuwe fysio-oefeningen. Ik heb er weer veel en ik doe ze trouw, zodat ik dadelijk weer kan rennen. Mijn benen zien er tegen die tijd wel uit als boomstammen, maar dat kan me niet schelen, dat laat alleen maar zien van hoe ver ik wel niet ben gekomen.
Ik vind die oefeningen eigenlijk best wel leuk om te doen: deels omdat ik het niet erg vind om me op mijn benen te focussen (daar heb ik gewoon meer kracht in dan in mijn armen), deels omdat het fijn is om een doel te hebben waar ik naartoe kan werken. Waarschijnlijk heb ik daarom zo’n hekel aan trainen: ‘wat minder slap worden’ is niet echt een motiverend doel. Weer kunnen hardlopen is dat wel.
Gisteravond (vrijdagavond, voor de late lezers) ging ik rond negen uur naar de sportschool. Het was een nogal lege bedoening daar en ik voelde me terwijl ik stond te squatten net de hoofdrolspeler in een psychologische actiefilm, zo strijdvaardig en gedisciplineerd (terwijl ik eigenlijk gewoon een slappeling ben die alle niet-beenoefeningen afraffelde zodat ze snel weer naar huis kon om nog een aflevering van RPDR te kijken en deze goddelijke sojayoghurt (#nospon) te vreten). Het was prachtig.
Nooit geweten dat je zoveel positieve energie uit een lichamelijk mankement kunt halen. Je zou bijna wensen dat iedereen een verrotte knie had, gewoon, om het geluk van het aangaan van de strijd ook even te ervaren.
Leuk dat je mijn blog bezoekt! Mijn naam is Lisa, ik ben 33 jaar en schrijver van young adult-romans Anders, Beter (juni 2022) en Bijna Echt (2020). Deze blog gaat over (bijna) alles wat mij bezighoudt – van valse herinneringen tot slechte goede voornemens. Neem me niet te serieus, tenzij je dat per se wilt. Meer weten? Klik hierrr.
Volgens mij bestaat er een relatie tussen bloggen en hardlopen. De laatste tijd lees ik alleen maar blogs van fanatieke bankhangers die zich ineens drie keer per week in hardloopoutfits hullen en van fanatieke hardlopers die steeds langer, verder en … Continue reading →
Het is gebeurd. Ik heb mijn grote idool ontmoet. Ik gebruik expres het woord ‘idool’ omdat het zo belachelijk klinkt. Kinderachtig en ouderwets tegelijkertijd. Maar ik heb niet echt een beter woord. ‘Favoriete drag queen’ voldoet niet echt. ‘Iemand die … Continue reading →
Zes dagen, drie steden en vijf colleges later vraagt iedereen me: “En? Ben je al gewend aan Nederland? Het is wel een cultuurshock, zeker?” Mijn antwoord: ja, ik ben wel een beetje gewend maar nee, toch niet helemaal, en ja, … Continue reading →
.jpg){kind=link}
