Het leven is één grote aaneenschakeling van klusjes, plannen en goede voornemens. Nou ja: mijn leven is één grote aaneenschakeling van klusjes, plannen en goede voornemens. Misschien zijn jullie levens wel niets anders dan feestjes en zuurstokken en schattige babydieren. In dat geval doe ik iets flink fout.
Maar dat is niet wat ik vandaag wilde bespreken. Ik wilde het eigenlijk hebben over de dingen waar ik nu mee bezig ben. Gewoon, omdat ik graag over mezelf praat: ik ben immers een blogger en dat is dan wat je doet. SO BRING IT ON LISA. Oké Lisa.
1: Dagobert Duck worden
Geld & ik hebben een nogal casual relatie (wat kan ik zeggen? I’m a cool girl). Een relatie die tot nu toe goed heeft gewerkt voor ons allebei. Ik hoef nooit over geld te piekeren, kan altijd kopen wat ik wil en houd zelfs nog genoeg over om mijn studieschuld af te betalen ook. Deze luxepositie komt door een gunstige combinatie van fulltime werken + nauwelijks vaste lasten + geen behoefte hebben aan dure spullen (als je nooit trek hebt in snoep, hoef je ook niet op dieet). Maar onlangs realiseerde ik me ineens dat ik niet voor eeuwig in deze luxepositie zou (willen) verkeren, en dat ik misschien maar eens een stevig woordje moest gaan voeren met Geld. Ofwel, misschien moest ik maar eens gaan (be)sparen.
Maar dat vind ik dus nog niet zo makkelijk. Want het is één ding om te besluiten om niet meer over je telefoonbundel heen te gaan of om te stoppen met winkelen bij de Lush, maar in het dagelijks leven zijn er een hoop hindernissen in mijn pogingen om mijn geld wat dichterbij me te houden. Want mijn verzekering vergoedt de rekening voor de podoloog niet. Er zijn ineens allemaal mensen bijna jarig. En waarom is nou uitgerekend als ik heb besloten om gierig te worden de havermout van 30 cent uitverkocht, waardoor ik de havermout van 89 cent moet kopen? (Waarom bestaat er überhaupt havermout van 89 cent als het precies dezelfde havermout is als die van 30 cent?).
Met andere woorden: Geld & ik bereiden ons voor op ingewikkelde tijden. Duim voor me dat we er uiteindelijk samen sterker uitkomen.
2: Jerom worden
Ik ben een koukleum. Nu de temperaturen weer in rap tempo aan het dalen zijn, besloot ik eens op te zoeken of er iets te doen is aan deze koukleumerigheid (daarmee bedoel ik: ‘trucjes verzinnen zodat mijn lijf zichzelf warm kan houden’, en niet ‘dagelijks in skipak naar mijn werk komen’). Ik bedoel, Tim heeft het immers bijna nooit koud, waarom kan ik dat niet?
Zodoende kwam ik erachter dat vrouwen het vaker koud hebben dan mannen, omdat ze minder spiermassa hebben: en spieren helpen je om je warm te houden. Nu heb ik extreem weinig spiermassa. Dat weet ik doordat ik a) me niet eens één keer op kan drukken, en b) ooit mijn lichaamsgewicht heb laten analyseren in de door mij zo gehate sportschool. Daar kwam uit dat ik een te hoog vetpercentage had. Nu zou ik niet willen beweren dat ik helemaal geen vlees aan mijn botten heb (als ik naar achteren leun heb ik zelf felbegeerde back rolls) maar at the end of the day heb ik nog steeds maat 36, dus zo’n groot vet-overschot kan ik nou ook weer niet hebben. Mijn conclusie is dan ook: het lijkt alsof ik extreem veel vet heb, maar dat komt doordat ik gewoon extreem weinig spiermassa heb. Daardoor raken die percentages uit balans. (Ik ben een klassieke nerd: zwak & slap, maar oh zo goed in wiskunde.)
Nu wil het toeval dat ik tegenwoordig veel thuis werk en dat mijn handen dan regelmatig veranderen in ijsklompjes (de verwarming durf ik namelijk niet al te hoog te zetten vanwege het Dagobert Duck-puntje). Ik heb besloten dat ik, iedere keer als ik het écht koud krijg, voortaan gewoon een minuutje ga planken. Omdat ik zo slap ben, krijg ik het namelijk al na 10 seconden bloedheet. Goed voor mijn lichaamswarmte op korte termijn, en op lange termijn bouw ik ook nog eens zoveel spiermassa op dat ik het binnenkort gewoon nooit meer koud heb*. Win-win!
3: Marge Simpson worden
Laatst maakte ik de keuken maar weer eens schoon. Daarna was ik helemaal in de war van hoe lief het leven me vervolgens toelachte. Als je huis vies is, is het namelijk net alsof er een onzichtbaar laagje over je ziel ligt dat alles nét even wat zwaarder maakt, alleen merk je dat niet, omdat het laagje dus onzichtbaar is. Toen ik het vuil had weggepoetst voelde ik me zo licht, vrolijk, en gelukkig, en Tim was mogelijk nog blijer (hij heeft me zo’n vijf keer bedankt, kun je nagaan) (voor iedereen nu denkt ‘Had hij toch ook zelf kunnen doen Lisa wat is er gebeurd met je feministische inborst’: we hebben de huishoudelijke taken duidelijk verdeeld, en eh … de keuken schoonmaken is iets dat toch echt op mijn lijstje staat).
Ga ik dus vaker doen. Mijn keuken heeft de afmetingen van een typisch Amsterdamse keuken, dus je kunt zelf wel uitrekenen dat ik er nooit al te lang mee bezig kan zijn. En ik hoef het heus niet iedere dag te doen, het kan ook gewoon een keer per drie maanden (grapje, grapje, ik maak echt wel vaker schoon hoor, toch wel een keer per twee maanden, maar niet vaker, anders is het zielig voor de muizen).
* Oké, dat van die spiermassa werkt vast nou ook weer niet zo goed, maar mag ik ook dromen hebben?
