Heus, ik hoor ze wel hoor, al die stemmen die roepen: “Lisa, Lisa, waarom blog je niet meer, je had net een comeback gemaakt en nu is het alweer twee weken stil”, ik hoorde ze al lang, luid en duidelijk.
Maar ik had even geen tijd om erop te reageren. Wist ook niet zo goed hoe ik erop moest reageren, eigenlijk.
Ik zit in een interessante periode van mijn leven. Ik ben bijna afgestudeerd (for realz nu, hierna ga ik écht niet meer aan een nieuwe studie beginnen), wat betekent dat a) ik heel veel deadlines heb en b) het Grote Solliciteren zo langzaamaan eens een beetje is begonnen.
Want ja, afgestudeerd zijn is leuk, maar niet als je werkloos bent.
(En nee, er is nog geen mecenas opgestaan die ervoor zorgt dat ik fulltime kan gaan bloggen zonder dat ik mijn ziel hoef te verkopen en gesponsorde verhalen moet plaatsen over autobanden, dakramen, McDonalds e.d.)
Inmiddels ben ik dus begonnen met solliciteren, maar ik vind het allemaal niet makkelijk hoor, dat hele gedoe van weten waar je nu echt op je plek zit en de mensen die al op die plek zitten ervan overtuigen dat jij erbij hoort. Nu heb ik er over het algemeen wel vertrouwen in dat dat gedeelte van het werk zoeken goedkomt hoor, dat is mijn grootste probleem niet.
Nee, waar ik momenteel meer over inzit is een bepaalde complicerende factor en die factor heet ‘mijn blog’ (ja, die site waar je nu op zit dus). Slimme potentiële werkgevers (spw’s) lezen namelijk mee voordat ze besluiten om me aan te nemen, anders zijn ze niet slim. Dat is aan de ene kant goed, want ik ben trots op mijn blog en hij laat ook wel zien dat ik veel van taal hou, wat voor mijn sollicitaties vrij belangrijk is. Bij mijn vorige stage was mijn blog in ieder geval een groot pluspunt. Maar: ik weet niet of alle organisaties het hiermee eens zijn.
Als je niet of nauwelijks te vinden bent op internet, kun je je eigenlijk heel makkelijk wat idealer voordoen dan dat je bent. Als je nogal aanwezig bent op internet, kan dat niet (tenzij je al die tijd hebt gedaan alsof je perfect bent). Spw’s kunnen met één klik al mijn slechte eigenschappen zien. Ze kunnen denken dat ik een opgever ben omdat ik geen spijkerbroek heb kunnen vinden. Ze kunnen denken dat ik een slappeling ben omdat ik één keertje (oké, iets vaker) (maar echt niet echt vaak) heb geschreven dat ik ziek was. Ze kunnen me stom vinden omdat ze mijn muzieksmaak niet waarderen of omdat ze mijn grapjes niet snappen of omdat ik zo vaak blogposts illustreer met foto’s van mijn eigen hoofd.
Door al deze onzekerheden vind ik het tegenwoordig moeilijk om te bloggen, want ja, ik zou zomaar eens iets kunnen schrijven dat ervoor zorgt dat de spw’s denken dat ik een totale sukkel ben. Maar als ik niets schrijf, lijkt het ook weer alsof ik geen discipline heb en mijn bloedeigen blog niet eens kan bijhouden, en als ik alleen maar schrijf over hoe geweldig ik wel niet ben, wordt mijn blog ook zo saai – en een beetje ongeloofwaardig. Een fantast/narcist is bovendien ook niet bepaald de ideale werknemer. Met andere woorden: ik zit gevangen in een spagaat van angst en vrees.
En nee, ik ga mijn blog ook niet anoniem maken zodat ik weer kan doen alsof ik een soort perfecte werkrobot ben, daarvoor is deze site veel te veel verweven met mezelf, zelfs al schrijf soms twee weken even niet.
Bovendien zou het ook best wel eens zo kunnen zijn dat spw’s mijn blog gewoon wél leuk vinden.
En misschien denken alle spw’s nu wel: jeetje, wat een aansteller is die meid met dat gejank over d’r blogje. Dat zou pas echt zuur zijn.
Dus bij dezen, nu weten jullie allemaal waarom het hier momenteel even niet zo’n dolle boel is. Mochten jullie ideeën hebben voor blogonderwerpen die impliceren dat ik de Gedroomde Kandidaat voor zo’n beetje iedere functie ooit ben, laat het weten (of lijkt het nu weer alsof ik heel lui/niet creatief ben???). En spw’s, mochten jullie deze blog lezen: oordeel a.u.b. niet te hard naar aanleiding van alle rare dingen die ik hier schrijf. Ik ben immers ook maar een mens.
Al zal ik beloven dat ik jullie hier tijdens kantooruren niets van laat merken, oké?
