Het was de bedoeling dat ik deze blog dit keer wél goed bij zou houden. Dat ik veel zou schrijven, bijna iedere dag, of in ieder geval twee keer per week, up-to-date zou blijven. Maar dezelfde vrijdag als dat ik mijn eerste post schreef is er iets verschrikkelijks gebeurd. Iets waar ik in de eerste instantie niet over wilde schrijven, omdat ik van mening ben dat je verdriet niet te veel moet exploiteren, de dood niet mag exploiteren, omdat het niet respectvol genoeg zou zijn, tegenover hem en zijn familie. Omdat we elkaar tenslotte al zo lang niet gesproken hadden. Daarna wilde ik toch graag een eerbetoon schrijven. Het was al mislukt voordat ik was begonnen.
Ik heb me nog nooit in mijn leven zo verschrikkelijk gevoeld.
Moet je nagaan hoe zijn échte vrienden zich voelen.
