Een stukje meedenken
Kijk, inmiddels weet iedereen wel: treinreizigers die een stoel bezet houden met hun tas terwijl het hartstikke druk is, zijn hufters. Maar weet je wie óók hufters zijn? Mensen die aan de buitenkant van zo’n vierzitsplek van een sprinter zitten, en niet even opstaan als er iemand op een stoel aan de binnenkant wil gaan zitten.
Voor de mensen die nooit met de sprinter reizen: die zitjes zijn zó klein dat je altijd je best moet doen om niet gezellig met je knieën tegen de knieën van je overbuur te zitten. Hoe moet ik me dan in godsnaam door dat fort van knieën heen wurmen om op mijn zitplek aan te komen? (Antwoord: het is een gevecht. Ik moet enorm mijn balans zoeken terwijl ik me erdoorheen pers als een babyhoofdje tijdens een bevalling, stap 50% van de keren per ongeluk op de voet van een van de hufters (wel echt per ongeluk want ben een pussy) en sla, al helemaal per ongeluk, mijn tas in het gezicht van de arme derde persoon waar ik tegenover wil gaan zitten en die er allemaal ook niets aan kan doen.)
Vijf koffie graag (per week)
Waar ik me altijd over verbaas: hoeveel mensen coffee to go kopen op een normale doordeweekse dag. Dit is echt geen judgement, want hoe meer mensen coffee to go kopen (liefst wel in hip uitziende herbruikbare bekers natuurlijk) hoe meer koffietentjes ik heb om uit te kiezen op die 2x per jaar dat ik zelf trek heb in een lekker coffeetje to go (daarom heb ik geen herbruikbare beker, hij zou dan ergens achterin de kast belanden – en hierdoor koop ik dus nóg minder koffie, want ik schaam me dat ik geen herbruikbare beker heb). Anyway, terug naar mijn punt, en dat is: ik vind het persoonlijk best zonde van mijn geld om iedere dag coffee to go te kopen als ik daarna meteen op mijn werk ook al onbeperkt koffie kan drinken. Maar dat ben ik.
‘Gratis’ sauna
Waarom zetten ze die verwarming in treinen vaak zo hoog? Ik bedoel, het is wel lekker om niet dood te vriezen, maar meestal heb je je jas wel bij je als je met de trein reist, dus kamertemperatuur lijkt me onnodig. Ik zweet me altijd helemaal kapot (eerlijk is eerlijk, dat wordt wel aangezwengeld doordat ik standaard een minuut te laat van huis vertrek en het laatste stukje moet rennen) maar mijn jas uitdoen kan niet, ik kan niet eens bij m’n knoopjes want ik heb m’n twee tassen noodgedwongen op schoot en ik kan mijn armen nauwelijks bewegen zonder tegen de muur/in iemands zij/in mijn eigen gezicht te porren.
Het rijke innerlijke leven van een zombie
Ik zou zo graag eens op de telefoonschermpjes van mijn medereizigers willen kijken. Eens in de zoveel tijd zie je weer ergens een grimmige foto van een grote groep mensen die met gebogen hoofden naar hun telefoon staren. Onderschrift: de zombie-apocalyps is begonnen.
En ik geef toe: het ziet er ook stom uit, iedereen in z’n eigen piepkleine schermpje. Maar een telefoon biedt nu eenmaal heel veelzijdig vermaak, en dat voor iets dat slechts zo weinig ruimte in je tas inneemt! Ik lees bijvoorbeeld e-books. Of verbeter mijn Frans. Of werk mijn WhatsApp-correspondentie bij (ik ben zo’n hinderlijk persoon dat alles meteen leest maar er een week over doet om te reageren). Soms lees ik zelfs blogs! Allemaal nuttige en/of vermakelijke dingen. Ben best benieuwd wat voor leuke dingen andere mensen allemaal doen op hun telefoon.
Ga weg
Kunnen ze scholieren niet nog wat vaker vakantie geven? (Meteen een handige oplossing voor het lerarentekort, denk ik, want dan hebben de leraren iets meer tijd om hun lessen voor de bereiden en dan wordt het vak een stuk dragelijker) (ik kan het weten, ik heb ook 0.62 seconden voor de klas gestaan). Tijdens die schoolvakanties zijn de treinen zo lekker leeg en rustig, en kun je je tas rustig naast je neerzetten zonder dat je je meteen een hufter voelt. Ik zweer het, elke schoolvakantie is een cadeautje voor de forens. (Langere treinen inzetten mag ook)
