Laatst gebeurde er iets vreemds. Ik was in het huis van mijn ouders, mijn tanden aan het poetsen, want ik logeerde daar. Terwijl ik aan het poetsen was, ijsbeerde ik een beetje door de gang, mijn ouders kamer in, mijn broertjes kamer in, je moet toch wat tijdens het reinigen van je gebit. Opeens zette ik mijn voet op een krakende plank van de parketvloer. En ik zweer je, het klonk exact hetzelfde als de eerste toon van Brand new day van Sting.
Nou, en toen was het net alsof ik jaren terug in de tijd ging. Ik blijf in hetzelfde huis, maar alles is anders. In mijn herinneringen aan mijn jeugd is het altijd bijna Pasen of bijna Sinterklaas (dit keer het laatste), mijn vader is altijd macaroni aan het koken, mijn moeder is altijd even naar boven (“De was doen zeker” zei ze toen ik haar dit vertelde), mijn zusje is er nog niet, mijn broertje en ik spelen altijd met de barbies in de woonkamer en op de achtergrond klinkt altijd Sting. Het was een zeer proustiaanse ervaring, al met al.
En weet je wat het ook was? Een beetje raar. Ik luister namelijk heel vaak naar Sting, maar zonder dat ik keihard word teruggeslingerd naar vroeger. Eerst gebeurde dit wel, maar inmiddels heb ik het zo vaak op eigen initiatief geluisterd dat het niet meer bij het verleden hoort, maar bij nu. Of nou ja, Ten Summoner’s Tales hoort eigenlijk meer bij toen ik nog wel thuis woonde maar op zolder zat, weet ik veel wat ik deed, een Anne Rice-boek lezen of zo, en het album Brand New Day hoort eigenlijk meer bij dat ik op Rotterdam Centraal op de metro sta te wachten. Maar goed, toen was ik al oud, ik had al werk, het nieuwe Rotterdam Centraal bestond al, dus dat hoort ook bij nu.
En dat wil ik helemaal niet. Ik wil kunnen blijven kunnen terugreizen naar wat er ooit was, toen het vervelendste wat er ooit gebeurde nog was dat mijn broertje mij en de barbies wel eens in de steek liet omdat de buurjongen voor de deur stond. Naar altijd bijna Pasen en altijd bijna Sinterklaas. Ik weet niet zo goed wat ik met deze nostalgie kan, maar ik weet wel dat ik het niet kwijt wil.
Alleen kan ik dat dus enkel bereiken door nooit meer een album van Sting op te zetten. En dat wil ik dan weer niet.
Of ik moet iedere keer precies op de juiste manier op je juiste plank gaan staan tijdens het tandenpoetsen, maar dat is ook weer zo’n gedoe.
Zo klonk de parketvloer dus
P.S. Sorry dat ik de laatste tijd zo weinig schrijf. Het ligt niet aan jullie, het ligt aan mij. Ik heb nogal veel aan mijn hoofd en daardoor heb ik vaak geen zin om een beetje een samenhangende blogpost te produceren. Ik lees nog wel veel blogs trouwens, maar ik reageer zelden – want daarbij moet ik ook weer nadenken en ja dat moet ik al zoveel!
P.P.S. En ik ga écht nog een blog over Heleen van Royen schrijven. Ooit.
P.P.P.S. Toen Brand New Day uitkwam, was mijn zusje al geboren. Sorry, Simone.
