Voor iedereen die na mijn vorige boekposts dacht dat ik mijn dagen altijd doorkwam met lezen als een malle: dat valt best mee. In oktober las ik maar één boek uit. Wel een dik boek, en daarna begon ik aan een ander dik boek, maar daar zit ik nog middenin dus die kan ik nog niet bespreken. Oké, genoeg gebazel, dit las ik:
Sue Townsend – The woman who went to bed for a year
Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben, ben ik groot fan van de Adrian Mole-boeken van Sue Townsend. Haar laatste roman, over een vrouw die het nogal gehad heeft met de wereld, wilde ik dan ook graag lezen. ‘Laatste’ is in dit geval wel heel erg ‘laatste’, omdat Townsend in april dit jaar overleden is aan een beroerte. Daar kwam ik per toeval achter nadat ik dit boek had gekocht. Ze had al jaren een niet al te beste gezondheid (zo was ze door diabetes blind geworden), maar het is wel heel verdrietig. Ze is 68 jaar geworden. Rust zacht Sue Townsend, je was de allergrappigste schrijver die ik ken.
Omdat ik nogal veel boeken had gekocht, en nogal veel boeken moest lezen voor mijn studie, kwam ik pas in oktober aan The woman who went to bed for a year toe. Het gaat over een vrouw, Eva, die de dag dat haar tweelingdochter en -zoon uit huis gaan, in bed gaat liggen en er niet meer uitkomt. Haar overspelige man (een sterrenkundige), haar moeder en schoonmoeder, toevallige bezoekers, iedereen moet maar eens voor haar gaan zorgen in plaats van andersom. Ook laat ze de kamer opnieuw inrichten zodat die helemaal naar haar wens is. (Ondertussen blijft zij, inderdaad, gewoon in bed)
Ze ligt daar maar een beetje te liggen, tot een wanhopige taxichauffeur haar door het raam ziet en denkt dat ze een soort wijze engel is. Hij wil haar graag vertellen over zijn problemen. Eva’s woorden behoeden hem er (onbedoeld, want die man kan haar niet zoveel schelen) voor dat hij een einde aan zijn leven maakt, waarna hij in de krant vertelt over haar bijzondere ziel. Dit zorgt voor een menigte fans die dag en nacht voor haar deur staat.
Dit boek was best leuk, maar voldeed toch niet aan mijn hoge verwachtingen. Op de voorkant staat onder andere de lovende quote “I laughed until I cried” maar euh… hoewel ik bij de Adrian Mole-boeken serieus hardop lachte, lachte ik bij dit boek alleen van binnen. Maar niet zo hard. En niet zo vaak. Verder vond ik die Eva een onmogelijk irritante trien. Ja, natuurlijk is het hartstikke zielig dat je zulke emotieloze rotkinderen hebt en je man het voor lief neemt dat het eten iedere avond op tafel staat, maar dat is geen reden om maar een beetje in bed te gaan liggen en te verwachten dat je oude (schoon)moeder je eten gaat brengen. Of dat je man de was gaat doen. Want euh, ik wil niet vervelend doen, maar je man heeft wél een baan. Hij moet nu én zijn eigen werk en het jouwe opknappen, want het huishouden is jouw baan. Jij zegt toch ook niet iedere dag tegen je man: “Oh schatje, ik ben zó blij dat je vandaag weer de stand van de sterren hebt berekend, zodat ik boodschappen kan doen! Dankjewel!” NEE! Dat is het leven, iedereen moet werken en daar krijgen we allemaal niet zoveel waardering voor als we denken dat we verdienen. En als je het huishouden niet bevredigend vindt, neem je maar een baan en een schoonmaakster.
Maar goed, over het algemeen is het wel een onderhoudend boek, met leuke personages (vooral de onafscheidelijke, maar kille tweeling Brian Jr. en Brianne). Ik ben blij dat ik het heb gelezen, maar ik zou het niet per se aanraden. Ook niet per se afraden. Gezien mijn hoge verwachtingen wel jammer, maar het is niet anders.
