Sinds ik mijn eigen boodschappen doe (lees: al jaren), erger ik me ontzettend aan de enorme hoeveelheid plastic waar ik mee te maken krijg. Als je erop let blijkt dat dat spul OVERAL omheen zit, ook bij producten waarbij het totaal niet nodig is.Vroeger beperkte ik het leed door de plastic zakjes voor groente en fruit te hergebruiken – omdat ze bij de Albert Heijn altijd aan de kassa afwegen, hoef je er ook geen knoop in te doen. Dat er incidenteel wel eens een kiwi over de kassaband rolde, ach ja.
Tegenwoordig doe ik mijn boodschappen echter bij de Jumbo, want die is a) dichterbij en b) stukken goedkoper. Alleen jammer dat daar wel een knoop in de zak moet, anders lijkt het net alsof je er na het afwegen nog wat bij hebt gedaan. Ik probeerde ze altijd zo te knopen dat ik ze thuis weer open kon peuteren, maar dat is nog nooit gelukt. Zat ik daar met die gescheurde zakjes. Bloedirritant (maar nou ook weer niet zo erg dat ik meer ging betalen bij de AH).
Daarom vroeg ik voor Kerstmis deze Take5nets. Hoefde ik voor mijn appels en citroenen tenminste geen plastic te verspillen. Was alleen wel een beetje bang voor boze blikken van het supermarktpersoneel. Gelukkig koop ik genoeg geitenwollensokkenproducten (sorry, ik bedoel: ecofabulous producten), zoals soja en brandnetelthee, waardoor mijn geloofwaardigheid omhoog zou gaan. Hoopte ik dan.
Inmiddels heb ik die dingen twee keer gebruikt en ik vind het nogal… awkward. Heb de hele tijd het gevoel alsof iedereen naar me kijkt. Als ik inlaad, vrees ik dat iemand “En wat zijn wij aan het doen, mevrouwtje?” gaat vragen. Bij de kassa verwacht ik de zin “Dit kunnen wij niet accepteren.” (Hiervoor had ik alvast een goede repliek bedacht: “Bij de Albert Heijn mag het wel!”)
Dit had ik natuurlijk van tevoren kunnen verwachten, maar… ook weer niet. Het probleem is dat die gaatjes gewoon veel kleiner zijn dan dat ik had ingeschat. Je ziet bijna niet wat erin zit:
Oké hier van iets dichterbij:
(Het zijn peren)
De eerste keer dat ik die tasjes gebruikte, scande de caissière ze zonder blikken of blozen (wat ik wel grappig vond, omdat ik zelf bij het afwegen alweer was vergeten welk soort appels ik had gekozen en ik de zak toen moest openen om te kijken). Vandaag werd de inhoud van mijn zakje echter wel aan uitgebreid onderzoek onderworpen, wat de boel aardig ophield.
Toch denk ik dat ik die tasjes blijf gebruiken, al was het maar om hiermee over mijn fobie voor dat mensen denken dat ik iets wil stelen, heen te komen. Het nadeel blijft dat het wel extreem Don Quichot-achtig voelt. Zeker toen ik na het boodschappen doen een nieuwe plant kocht bij een marktkraam. “Ik hoef geen tasje hoor!” piepte ik nog, maar de verkoopster wilde daar niets van weten. “Doe maar, is beter, het waait zo hard.”
Ach ja. Alle beetjes helpen.
