Een van de vervelendste films die ik ooit gezien heb is Sweeney Todd. Hierin snijdt een getroebleerde barbier zijn klanten al zingend de keel door om hun lichamen in pasteitjes te verwerken. Ja, zingend. Dit doet hij overigens niet alleen tijdens het snijden, nee, in deze film wordt uitsluitend op muziek geconverseerd. Zo is er ook een Nobele Jongeman die continu “I feeeeeeeeeeeeeel you Johanna!” zeurt.
Dezelfde Nobele Jongen verscheen op eerste kerstdag ineens in mijn tv toen ik rustig naar Oorlogswinter keek. Dit keer in gedaante van een Engelse Soldaat die halfdood in een donker hol ligt te wachten totdat de hoofdpersoon hem wat te eten komt brengen. Een hele verbetering, ja.
Nieuwsgierig naar van welke blockbusters ik deze jongeman (naam: Jamie Campbell Bower) nog meer had moeten kennen ging ik Google op en kwam erachter dat hij naast het acteren in Harry Potter én Twilight tussendoor ook nog eventjes in een band speelt, The Darling Buds. En ik moet zeggen, het is best een aardige band. En met ‘best aardig’ bedoel ik dat het de fijnste muziek is die ik sinds tijden heb ontdekt. En stiekem kan Nobele Jongen nog best live zingen ook.
Uit totaal niet-betrouwbare bron heb ik vernomen dat hun eerste album in februari uitkomt, en dat hoop ik dan maar van harte. Eigenlijk ben ik bang dat Jamie het iets te druk heeft met de franchise whore uit te hangen om zich behoorlijk te kunnen concentreren op de muziek. Tot die tijd zal ik het moeten doen met demo’s van zeer slechte geluidskwaliteit op youtube en hun myspace, zoals een echte fangirl betaamt. En misschien zet ik Sweeney Todd toch nog maar eens op.
