Het is altijd tricky om de verfilming van één van je lievelingsboeken te kijken, maar omdat de trailer van The Perks of Being a Wallflower er zo goed uitzag (en omdat ik veel te nieuwsgierig ben om níet te kijken), ben ik gisteren eindelijk naar deze film geweest. Eindelijk ja – want hij draaide in Frankrijk pas sinds gisteren in de bioscoop. En dat terwijl ik al zo lang wachtte. Zielig hè.
Wél kijken bleek uiteindelijk een zeer goede zet, want ik werd hier alleen maar heel gelukkig van. Voor wie het verhaal niet kent, een minisamenvatting: misfit maakt vrienden met andere misfits maar is nog steeds heel awkward.
En dat zie je ook wel.
Het is allemaal wat dik aangezet Amerikaans en het is het is natuurlijk volstrekt ongeloofwaardig dat zulke hippe jongeren losers moeten voorstellen, maar toch: I loved it. De film was opgebouwd uit de één na de andere zalige scène, levendige personages, awesome details en goede dialogen.
De hoofdpersoon, Charlie, is geweldig, alleen al om die ongemakkelijke, enigszins zeurderige manier waarop hij praat – ik had zoveel medelijden met hem dat ik hem de hele tijd wilde knuffelen. (Ook voor de eerste keer in mijn leven, ik word een softie.) En dan had je Patrick; in de eerste instantie had ik hem liever niet zo knap en niet zo vals nichterig gezien, maar uiteindelijk zette ik die scrupules overboord want hij heeft de meest geweldige glimlach ooit (zo eentje waar de hele wereld in verscholen ligt. Wat zeg ik? Het hele universum!). En hij is ook nog eens walgelijk charismatisch.
En ze dansen zo leuk.
Wat betreft de vertaling van letters naar beelden: uiteindelijk was de film gewoon een verkorte versie van het boek, met wat eruit geknipte verhaallijnen en wat knappere mensen. Het enige dat ik echt zonde vind, is dat ze het hele participatiegedoe van Charlie niet zo hebben uitgewerkt, wat ik in het boek juist één van de interessantste elementen vond. Maar ik ben niet boos. Ik ben namelijk nog steeds heel blij. Dat zijn the perks of loving the perks.
