Tag Archives: valse herinneringen

by | June 22, 2014 · 12:32

over jezelf verliezen op een zolderkamer

Ik ben jarenlang verslaafd geweest aan de Sims. Als kind spendeerde ik halve zomervakanties met mijn broertje op zolder om ervoor te zorgen dat onze poppetjes in Sims 1 carrière maakten en  niet voortijdig doodgingen van de honger. Toen ik op de middelbare school zat, was ik regelmatig tot ‘s avonds laat bezig om mijn acht koppen tellende gezinnen tevreden te houden in Sims 2. Eenmaal boven die achttien speelde ik het steeds minder. Inmiddels doe ik het nooit meer.

Regelmatig denk ik verwonderd terug aan de tijd dat ik hele dagen, ook met prachtig weer, praktisch wegkroop in een beeldscherm. En dat het nooit saai werd. Misschien wilde ik na dagenlange opsluiting wel weer eens een keer naar buiten, maar eerder ook niet.

Ik zou willen dat ik dat nog steeds kon. ‘s Ochtends vroeg opstaan om de hele dag in pyjama te verdwijnen in één of ander nutteloos spelletje. Vanochtend werd ik wakker met buikpijn omdat ik nog zoveel dingen moest doen. Die buikpijn werd verergerd toen ik zag hoe mooi weer het was, en ik bedacht dat ik eigenlijk naar buiten zou moeten om daar iets leuks en sociaals te doen. Want het is immers zomervakantie.

Begrijp me niet verkeerd: ik heb het aardig druk. Dit is mijn eigen schuld. Ik haal me teveel op mijn hals, zowel leuke als minder leuke dingen, en nu het officieel gezien vakantie is, wil ik zo graag al die goede ideeën die ik al zo lang heb eens uitvoeren. Maar hierdoor raak ik in de knel. Want hoewel het leuke dingen zijn, zijn het wel dingen die ik goed moet doen. En ondertussen moet ik ook nog geld verdienen. En eindelijk eens de vloer schoonmaken.

Voor de duidelijkheid: ik ben gewoon een stresskip. Dit buikpijn is nergens voor nodig.  Maar hij is er wel. Op dagen als deze word ik zo jaloers op mezelf van negen of vijftien, gewoon omdat ik het toen kon, me de hele dag verliezen in een spel. Niet alleen praktisch gezien – als ik het echt zou willen zou ik best een dagje nutteloos doen kunnen inplannen – maar geestelijk gezien. Als ik het nu zou proberen, zou ik het waarschijnlijk niet zo leuk vinden en bedenken dat er ook nog werk op me ligt te wachten.

Maar waarom zou ik mezelf hier eigenlijk zielig over voelen? Ik ben geen kind meer. Ik ben 23. Op mijn leeftijd hadden mijn ouders al een vaste baan. Jezus, hoe lang waren mijn grootouders wel al niet aan het werk op mijn leeftijd? Waar haal ik het lef vandaan om het gevoel te hebben dat er iets van me is afgepakt, alleen maar omdat ik eenmaal volwassen niet kan wat ik kon toen ik jong en hulpeloos was?

Mensen zijn raar en onnodig ingewikkeld. Was ik maar een sim.

12 Comments

Filed under de ongemakken des levens, vroegah

Tagged as , ,

by | March 4, 2014 · 20:49

ik ben veel te oud voor dit soort ongein

Ik heb een blogprobleem. Een verschrikkelijk onorigineel blogprobleem trouwens, ik weet zeker dat alle bloggers onder mijn lezers dit wel zullen herkennen. Het heet: al je waanzinnig fantastische ideeën vergeten.

Vroeger trapte ik hier heel vaak in. Dan lag ik in bed, al bijna in slaap, en dan kreeg ik ineens een geweldig idee voor een blog. Zó geweldig dat ik er spontaan weer klaarwakker door was. Dat idee had dan ook nog eens een clou en een leuk woordgrapje in de titel. Omdat ik het al helemaal uitgedacht had, hoefde ik het ook niet op te schrijven. Want zo’n goed idee onthoud je wel, toch?

Nou, niet dus. Maar dan ook écht niet. Als je in een gesprek iets belangrijks wilt zeggen, maar het je ineens ontglipt, schiet het je later vanzelf wel weer te binnen – zeker als het echt belangrijk was. Maar die ideeën voor mijn blog? Nee. Die zijn gewoon echt voor altijd heel erg weg.

Daarom ben ik na jarenlang bloggen maar overgegaan op het opschrijven van mijn blogideeën in mijn telefoon. Dit hoef ik niet heel uitgebreid te doen – meestal is één woord wel genoeg om mijn hele in mijn hoofd geschreven blogpost, inclusief woordspelingen, terug te krijgen. En soms schrijf ik alleen maar een heel dubbelzinnige zin op, omdat die toevallig in die blog in kwestie voor zou komen, en omdat het opschrijven van een rare zin in plaats van het onderwerp voelt als een inside joke met mezelf. Ik hoef alleen maar die regel te lezen, en alles komt meteen weer terug.

Nou ja – meestal dan. Want op dit moment staat er een zin in mijn lijstje die me totaal niets zegt. Ik ben veel te oud voor dit soort ongein. Ja, dat is die zin. Niet dat ik te oud ben om na te denken over waar ik in godsnaam een blog over moet schrijven, zó oud ben ik nou ook weer niet. Ik vind mezelf dus ergens anders te oud voor. Maar waarvoor, in godsnaam? Om nog maar weer eens door te studeren? Te luisteren naar de Griezelbus-musical? Instagramfoto’s van knappe mensen te bekijken in de hoop dat ik er zelf net zo knap door word? Weekenden bij mijn ouders doorbrengen (even serieus ja, ik vraag me dus af wanneer het echt niet meer kan? Weet iemand dat)?

Ik heb dus geen idee waar ik mezelf te oud voor zou moeten vinden. Als iemand anders meer inzicht heeft in de kinderachtige dingen die ik allemaal doe, dan hoor ik het graag. Misschien heb ik dan weer mteen een leuk nieuw blogonderwerp.

15 Comments

Filed under metablog

Tagged as , ,

by | February 2, 2014 · 12:18

oké nog één keer over parijs dan

Mensen die het steeds over één bepaalde periode uit hun leven blijven hebben, zijn bloedirritant. Vooral als deze periode die paar maanden betreft waarin ze in het buitenland woonachtig zijn geweest. Als ze voor de zoveelste keer een zin beginnen met “Toen ik in Melbourne/Chicago/Berlijn woonde…”, wil je het liefst schreeuwen dat ze maar snel weer moeten oprotten naar die oh zo geweldige plek en ons lekker met rust moeten laten.

Zo’n persoon wil ik niet zijn. Niet alleen omdat ik niet irritant wil doen, maar ook omdat ik in Nederland wonen zo leuk vind dat het flauw zou zijn om alleen maar over die paar maanden uitwisseling te praten. Ik bedoel, zoveel gebeurde daar nou óók weer niet.

Lang kon ik nog wel wegkomen met dat gelul over Parijs, maar dat is nu echt verleden tijd. Vooral nu het deze week precies een jaar geleden is dat ik weer naar Amsterdam verhuisde (ik gebruik “deze week” bij “precies” omdat ik niet meer zeker weet op welke dag we nou gingen). Mijn vader en ik droegen mijn overvolle koffers zes verdiepingen naar beneden, want de lift deed het niet. Al sinds november. Ik zou willen zeggen dat dit zo lekker charmant volgens Franse slag was, maar dat is helemaal niet zo, want in mijn flat in Amsterdam is ook altijd alles maandenlang kapot (gelukkig doet het warme water het wel).

Ik zou echt niet willen zeggen dat Parijs de beste tijd van mijn leven was, maar soms heb ik zoveel heimwee dat ik er buikpijn van krijg. Hier moet ik wel bij zeggen dat ik gewoonweg een ster ben in het opslaan in mijn hart (buik) van plaatsen die ik heb bezocht, waardoor ik overal met tranen in mijn ogen naar terugverlang, zelfs al ben ik er maar één keer geweest. (Hetzelfde heb ik met hele goede films, als ik die zie, denk ik altijd: de volgende keer dat ik hem kijk, is hij nóg beter, en de volgende keer denk ik dat weer.) Moet je je voorstellen hoe sentimenteel ik ben na vijf maanden in een buitenlandse stad te hebben gewoond.

En wat voor stad. Stad met de hoge beige huizen (goud, als het licht er op de juiste manier op schijnt), ontelbaar vele straten en terrassen, zoveel huizen, winkels, inwoners, toeristen. Een stad die zo vol is met cultuur en historie en die zo tot ieders verbeelding spreekt dat ik er bijna alleen maar in clichés over kan spreken. Mijn stad, iedereens stad. Van het voorjaar hoop ik er weer met mon amour rond te kunnen dwalen. Weer even doen alsof Parijs bestaat uit prachtige brasserieën en eeuwenoude kerken, en niet uit te dure wasserettes, zwervers op iedere straathoek en instanties die opgericht zijn om je het leven zuur te maken. Dat laatste hoeft hij allemaal niet te zien.

Zo. En nu stop ik met erover praten. Nu is het klaar. Tenzij we dus weer een bezoek aan Parijs gepland hebben, want dan is het in het kader van voorpret. En dan heb je ook nog de napret. Maar dat is het dan ook wel. Deal?

Nog ff een fotootje van Muh Vadur, omdat het kan

 

Leave a Comment

Filed under studie in buitenland

Tagged as ,

by | January 9, 2014 · 18:32

ik doe even alsof ik hier pas net woon

Krijgen jullie tijdens bepaalde periodes van het jaar ook altijd flashbacks naar diezelfde periodes van voorgaande jaren? Natuurlijk hebben jullie dit – hier is Kerstmis van gemaakt. Maar ook buiten de decembermaand is het leven voor mij één groot flashbackfeest. (Hoewel de kerstperiode de kroon blijft spannen. Heb dan altijd het unheimlich gevoel dat het kerstbal van de middelbare school eraan komt en dat er dan iets Heel Belangrijks moet gebeuren. Dat gebeurde echter nooit – iets dat ik na een paar jaar heus wel wist maar waardoor de druk toch niet minder werd. En nu, jaren nadat ik in 6 vwo zat, voel ik het nog steeds!)

In januari is het ook altijd heel erg. Als ik in de bus naar mijn flat zit en de zon schijnt, voel ik ook spanning, maar dan juist goede spanning, omdat ik het gevoel heb dat ik hier nog maar net woon en alles nog zo nieuw en bijzonder is. Twee jaar geleden verhuisde ik namelijk naar waar ik nu zit. In januari ben ik weer even heel blij dat ik ein-de-lijk een woning in Amsterdam heb. Een gevoel om te koesteren, want vaak vergeet ik hoe content ik hiermee mag zijn, omdat het zo normaal is geworden. Wat eigenlijk ook maar goed is: ik kan wel iedere dag halleluja mijn leven is nu perfect gaan denken, maar ik zou wel iets heel erg fout hebben gedaan als ik nu na jaren nog steeds een kamer aan het zoeken was. Dat ik hier woon is wél normaal. Maar ik vind het leuk dat het in deze januarizon weer eventjes heel speciaal voelt.

Ook denk ik nu veel terug aan mijn laatste maand Parijs, de beste maand Parijs, al was het maar omdat ik zoveel vrij had. Lekker dwalen. Beetje macarons kopen en crèpes eten en nog een keer naar het Louvre gaan. Zalig. En oké, tussendoor veel regelen, maar ik kies ervoor om me dat niet zo levendig te herinneren. Deze maand ben ik net zo vrij als toen, omdat ik weer niet naar de universiteit hoef. Was daarom eigenlijk van plan om bij een vriendin in Londen te gaan dwalen, maar net als in de januarimaand van 2013 blijk ik ook hier iets meer verplichtingen te hebben dan verwacht. Gelukkig is dwalen door Amsterdam ook leuk. En het wordt nog beter als ik doe alsof ik hier pas net woon.

Leave a Comment

Filed under vroegah

Tagged as ,

by | November 25, 2013 · 09:44

schuldig door dankbaarheid

Ja eh, hartstikke leuk en aardig, zo’n blogpost over dankbaarheid. Maar ik heb dus zelden zoveel moeite gehad met een verhaal. Heb hem 23 (!) keer opnieuw bewerkt. Dat is ongeveer vijf keer zo vaak als ik normaal doe. Krijg je ervan hè, als je je heel eventjes iets meer op ‘persoonlijk’ vlak begeeft dan gewoonlijk. Als je voor één keertje niet meer alles bij elkaar mag liegen. Want dat zou raar zijn, als je gaat schrijven over waar je dankbaar voor bent en dan allemaal dingen zou verzinnen.

Niet dat ik normaal nou zoveel lieg hoor, maar goed, ik pas wel eens iets aan voor het verhaal. Dat doen we allemaal. Nu dat eens niet ‘mocht’, raakte ik totaal van de leg. Vooral omdat ik het gevoel kreeg dit keer dan ook volledig te moeten zijn. Maar dat gaat niet echt met zo’n tag. Toen ik die vrijdagavond in bed lag, werd ik ineens gegrepen door schrik omdat ik geen woord over mijn familie had gerept. Daar ben ik toch ook heel dankbaar voor? En mijn andere vrienden, die ik toevallig niet heb vermeld omdat het zo uitkwam met de vragen, zouden die nu meteen denken dat ik niets om ze geef? Niet dat ik zulke lichtgeraakte vrienden heb, maar je weet maar nooit.

(En dat allemaal om een blogpostje, maar ja, ik ben nogal paranoïde, en een dramaqueen, en semi-egocentrisch, als iemand op WhatsApp ‘ok’ tegen me zegt denk ik al dat dit komt doordat ik diegenes moeder per ongeluk heb beledigd oid)

Ik heb al eerder geschreven dat mijn blog nooit bedoeld is om ‘een kijkje in mijn leven te geven’. Niet dat iemand dat zou denken, iedere sukkel begrijpt dat een blog net zo min een afspiegeling is van de ziel als een instagramprofiel. Toch raak ik nog steeds een beetje in de war als ik even iets meer over mijn eh, gevoelens ga typen. Dan voelt het toch alsof ik dit keer wel eerlijk en volledig moet zijn. Nu is eerlijk zijn al lastig genoeg, maar volledig zijn is al helemaal onmogelijk.

Dus bij dezen, nogmaals een disclaimer: blijf maar gewoon lekker doorgaan met me niet geloven. En als je me kent en ooit denk dat ik iets belangrijks ben vergeten, dan komt dat waarschijnlijk doordat het niet goed is voor het verhaal.

(Voor iedereen die nu denkt ‘dom kind je had die post ook niet kunnen schrijven dan hoef je er ook niet van wakker te liggen’: nu is het al te laat. Weet je niet hoe vaak ik dat ding al heb aangepast?)

Leave a Comment

Filed under metablog

Tagged as , ,