Tag Archives: veganisme

by | November 19, 2016 · 12:56

een jaar veganist: de balans

Ongeveer een jaar geleden werd ik een Absolute Levenshater, oftewel een veganist.

Grapje. Ik werd wel veganist, maar man, wat hou ik van het leven.

Op mijn blog schrijf ik weinig over mijn eetgewoontes. Dat heeft twee redenen. Ten eerste, ik wil geen ‘vegan blog’ hebben, want dan jaag ik alle vleeseters weg en dan kan ik ze niet meer stiekem infiltreren met plantaardige gedachten. Ten tweede, ik ben inmiddels zo gewend aan deze ~*~lifestyle~*~ dat ik er vaak ook niet per se iets over te melden heb. Maar goed, laatst realiseerde ik me dat ik toch wel weer een heel jaar dierlijke producten uit mijn huis, mond en hart heb geweerd, dus ik vond het toch wel even leuk om hier bij stil te staan.

WACHT EVEN, WAAROM WAS JE OOK ALWEER VEGANIST?
Omdat ik tegen dierenmishandeling ben. We kunnen een lang debat voeren over of iedere vorm van vleeseten dierenmishandeling is, maar ik kan wel stellen dat bijna al het vlees dat in Nederland wordt geconsumeerd, afkomstig is van dieren die onder erbarmelijke levensomstandigheden hebben geleefd (zelfs het zogenaamde ‘biologische’ vlees). Maar goed, daar was ik tien jaar geleden al achter, toen werd ik namelijk vegetariër. Anderhalf jaar geleden besloot ik ook langzaamaan zuivel en eieren uit mijn voedingspatroon te schrappen omdat ik niet meer actief wilde bijdragen aan dierenmishandeling. Dus ja. Dat.

MAAR EET JE DAN NOG WEL WAT?
Om een of andere duistere reden denken mensen dat je als veganist niets meer kunt eten. Nu geef ik toe: je sluit wel veel opties uit. Maar waar God een deur sluit, opent hij een venster (door al mijn PvdD-gestem ben ik ook maar meteen zevendedagsadventist geworden) (grapje mensen, GRAPJE). Nee, ik kan inderdaad geen McFlurry’s meer eten, maar soms moet je gewoon verder kijken dan je neus lang is.

Ik begon anderhalf jaar geleden klein, binnenshuis, door mijn yoghurt te vervangen door sojayoghurt en de fetablokjes in de salade door kikkererwten. Als je vlees, eieren en zuivel weghaalt, blijft er zoveel over … granen, peulvruchten, groente, fruit, noten, zaden, pitten, SUIKER (ja ik tel suiker mee als voedingsgroep). Tegenwoordig is bijna al het snoep van Katja veganistisch. De robuuste chocolate chip cookies van LU zijn veganistisch.

Het vergt wat meer onderzoek en creativiteit, maar als je er je ogen voor opent, kom je erachter dat de wereld oneindig veel plantaardig voedsel te bieden heeft.

HEB JE ECHT NU NIKS MEER GEGETEN DAT NIET VEGANISTISCH WAS?
Vast wel, heel vaak, per ongeluk. En ik heb wel eens een niet-vegan koekje gegeten in een situatie waarin het echt heel erg onbeleefd was om het niet te doen. Maar goed, dat is niet erg, als ik naar puurheid zou streven, dan zou ik mezelf meteen wel van kant maken.

HOE GEZOND BEN JE OP EEN SCHAAL VAN 1 TOT 10?
Ik ben behoorlijk gezond. Helaas niet zo Green Happiness-achtig gezond als sommige veganisten (misschien komt dat doordat ik suiker meetel als voedingsgroep), maar alsnog, gewoon prima. Ik slik vitamine B12-tabletten en vitamine D. Afgelopen jaar was ik één keer ziek, maar om eerlijk te zijn vind ik dat alsnog een wonder gezien de enorme hoeveelheid stress waar ik een groot gedeelte van dit jaar onder stond.

BEN JE NU HEEL VEEL AFGEVALLEN?
Nee, zie mijn vorige antwoord.

En dit. (Ja, ik weet dat ik deze foto al gepost heb, komt niet omdat ik nooit wat lekkers eet maar omdat ik nooit meer zin heb om foto's te maken)

En door dit. (Ja, ik weet dat ik deze foto al gepost heb, komt niet doordat ik nooit wat lekkers eet maar omdat ik nooit meer zin heb om foto’s te maken)

MAAR JE HEBT ER TOCH WEL IETS VAN LICHAMELIJK GEWIN UITGEHAALD? TOCH? DOOR AL DAT GROENVOER DAT JE NU EET?
Nou, ik ben niet eens heel veel meer groente gaan eten, want ik at al achterlijk veel toen ik nog ‘gewoon’ een onschuldige vegetariër was. De enige lichamelijke verandering die ik heb doorgemaakt, is dat mijn huid enorm is opgeknapt. Ik had altijd ontelbaar veel bultjes, vooral op mijn voorhoofd, en nu heb ik er nog maar een paar. #nooitmeerzuivel

KRIJG JE VEEL RARE REACTIES?
Nee, niet echt. Ik lees wel eens wat andere veganisten (of zelfs vegetariërs) naar hun hoofd geslingerd krijgen, en dan verbaas ik me helemaal kapot. Ik krijg eigenlijk nooit negatieve of zelfs rare opmerkingen. Mensen vinden het veganisme eigenlijk wel goed, behalve dan dat ze vinden dat we toch eigenlijk vlees moeten eten want dan hebben we altijd gedaan (weet je wat we ook altijd hebben gedaan? Oorlog voeren en vrouwen mishandelen) en dat het gewoon lekker is (weet je wat ook lekker is? De hele dag in bed blijven liggen en een fles wodka leegdrinken, maar dat doe ik óók niet).

Oh, en heel veel mensen willen eten of ik wel vis eet. Natuurlijk eet ik vis. Euh, natuurlijk eet ik geen vis, bedoel ik. De oceanen zijn over 15 jaar leeggevist door de vraatzucht van de mens, vissen lijden veel pijn tijdens de vangst en bovendien vond ik vis altijd al walgelijk smaken. Dat laatste is eigenlijk geen goed argument, maar gelukkig zijn de eerste twee dat wel.

WAT VIND JE HET MAKKELIJKSTE AAN VEGANIST ZIJN?
Lekker eten scoren. Zelfs in restaurants. Protip: als je familie weer eens bij Van der Valk wil eten, moet je van tevoren even bellen/mailen om de situatie uit te leggen, en heel lief vragen of ze iets kunnen maken zonder dierlijke producten. Dat kunnen ze. TOPPERS daar, bij Van der Valk, en eigenlijk ook bij alle andere restaurants.

WAT VIND JE HET MOEILIJKST AAN VEGANIST ZIJN?
Andere mensen.
Zoals ik al zei, op zich reageert men best wel neutraal/aardig op mijn eetvoorkeuren. Bovendien wordt er vaak goed voor me gezorgd op feesten en partijen; dan zijn er genoeg kikkererwtenburgers en vegan koekjes enzovoorts enzoverder. Heel lief, want ik weet het: ik ben lastig. Mensen moeten meer moeite voor me doen (nou ja, ze ‘moeten’ natuurlijk niks, maar zo voelt dat toch, dat is het mooie van mens-zijn, ons allesoverheersende schuldgevoel). En ja, ik ben dan ook heel blij als er speciaal iets voor me is gemaakt. Echt hoor. Ik wil ook niet ondankbaar zijn.

Maar weet je wat ik nou écht fijn zou vinden? Als deze wereld wat sneller zou veranderen. Hartstikke leuk dat je me ‘respecteert’ en dat mijn plantaardige hapjes gezellig naast de dode dieren mogen liggen, maar ik had dan liever gehad dat de ene helft van de mensen lullig zou reageren en de andere helft ook gewoon veganist zou worden. Dat ik op het ene feestje maar gewoon een banaan uit de fruitschaal jat, en dat het andere feestje dan gewoon volledig vrij van dierenleed zou zijn.

Natuurlijk is het voor mij vervelend als ik één avondje niet lekker kan eten, maar weet je wat pas echt moeilijk is? Je hele leven in een klein hokje zitten opgepropt tussen je soortgenoten terwijl je wacht op de dood.

Want ik ben tenslotte geen veganist geworden voor mezelf, maar voor de dieren. En goed, ook wel een beetje voor het milieu. Een biefstukje eten is namelijk erger is dan de hele dag onder de douche staan. Je kunt wel gaan huilen omdat Trump het klimaatakkoord verpest, maar je kunt ook gewoon je verantwoordelijkheid nemen en zelf je ecologische voetafdruk verkleinen.

Het is zo makkelijk, mensen. Begin klein. Zoek eens één veganistisch gerecht op. Gebruik hummus in plaats van ham. Of probeer het eerst eens alleen zonder vlees.

Terwijl het ook zo kan!

Terwijl het ook zo kan!

NOU LISA LEKKER DAN, MOET JE NOU WEER ZO MILITANT DOEN. ALS JE NU ZO JE STANDPUNTEN AAN ME GAAT OPDRINGEN GA IK EXPRES EEN EXTRA BIEFSTUKJE ETEN. HEB JE NU JE ZIN? KUN JE DIT BLOGJE NIET GEWOON AFSLUITEN MET EEN POSITIEF EN LUCHTHARTIG ALINEAATJE ZODAT IK ME WEER MINDER SLECHT OVER MEZELF KAN VOELEN?

Nou oké, hierbij een paar tips voor mijn favoriete veganistische eetplekken (alleen in de Randstad ja, want als ik niet in Amsterdam of Rotterdam of Utrecht ben, dan ben ik niet in Nederland; sorry, ik ben een gewoontedier):

Dophert (Amsterdam). 100% vegan. Vooral leuk om te lunchen, hoewel je er tegenwoordig ook kunt dineren geloof ik. Hun vegan chocola-pindakaastaart is de beste taart die ik OOIT heb gegeten.
Beter & Leuk (Amsterdam). Vegetarisch geloof ik, vegan opties staan duidelijk aangegeven. Heel lekker.
Bar James (Amsterdam). Ook vegetarisch, met vegan bitterballen en ook heerlijke vegan lunchopties.
Mastino (Amsterdam). Omni-afhaalpizzeria met maar liefst vier verschillende pizza’s met vegan kazen (ik ga zelf altijd voor de New Vegan, die is gewoon zo lekker).
Gare du Nord (Rotterdam). Serieus Restaurant in een oude trein, vergeet niet te reserveren. 100% vegan.
TerraZen (Amsterdam). Vegan en vet lekker. Heel erg centraal maar wel vrij klein, en je moet het niet erg vinden om bij iemand anders aan tafel te zitten en/of dat je haar na afloop naar oliebollen ruikt.
Gys (Utrecht/Rotterdam). Eigenlijk hebben ze er ook vlees, maar ze hebben ook genoeg vegan opties.
Burgertrut (Rotterdam). Ze hebben ook hamburgers met dode dieren, maar ook vegetarische, en ook veganistische, en die zijn echt heel lekker.
Heavenly cupcakes (Rotterdam). Alleen maar vegan. Vooral die met chocola zijn allemaal echt heel erg lekker.

xoxo

VeganGirl

gossipgirl

17 Comments

Filed under vegashizzle

Tagged as ,

by | July 30, 2016 · 14:26

doodenge superschattige honden

Toen ik nog gewoon vegetarisch at, was ik niet echt een dierenvriend. Ik was zo’n irritante, quasi-intellectuele wijsneus die maar riep dat ze niet in katzwijm viel voor ieder kalfje, maar het desondanks niet moreel te verantwoorden vond om dat kalfje dan maar meteen op te eten.

Daarbij had ik destijds een lichte, of nou ja, een redelijk gemiddelde, of misschien zelfs wel een zware hekel aan honden. Dat kwam deels doordat ik ze een beetje vies vond (die geur!), maar eigenlijk vooral omdat ik doodsbang was voor die dieren, hoe suf dit misschien ook mag klinken.

Nu moet ik toegeven: ik heb veel nutteloze angsten. Enkele voorbeelden hiervan zijn vast komen te zitten onder een rotsblok, een natuurramp meemaken en dan binnen opgesloten zitten zonder een noodvoorraad bruine bonen, en geesten (in het bijzonder die ene uit Dead Silence (After all this time? Always.)). Mijn angst voor honden valt in deze categorie (genaamd ‘Angsten Die Zo Belachelijk Zijn Dat Ze Weer Leuk Zijn – Bijna Dan’). Natuurlijk, doodgebeten worden door een hond is net iets waarschijnlijker dan dat er ineens een eng wijf naast je bed staat om je tong uit je mond te rukken en een buikspreekpop van je te maken, maar alsnog is dit doembeeld vrij onrealistisch.

Toch ben ik bang voor die beesten. Heel stom, ja. Ik was het al een beetje als kind, maar toen viel het nog wel mee, ik voerde gewoon snoepjes aan de hond van vrienden, no problemo. Dat zou ik nu niet meer durven. Ik weet niet zo goed waar het mis is gegaan, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met mijn hardlooppraktijken, waarbij ik in zes jaar tijd bijna nooit, maar soms toch wel eens, achterna ben gerend door een hond. Eén keer was uitgesproken eng, toen een grote herdershond van een behoorlijke afstand op me af snelde en vervolgens blaffend rondjes om me heen ging lopen. Zijn baas riep hem terug, de hond rende weer weg, ik liep langzaam verder, kwam die hond weer! Nou, echt, ik heb hierna maanden niet meer hardgelopen, zo geschrokken was ik (ik was toen ook pas 18 dus mijn zelfdiscipline was ook nog niet zo je van het).

Maar goed, uiteindelijk is er niets gebeurd. Er heeft nog nooit een hond z’n tanden in mijn vel gezet, dus waarom klopt mijn hart dan met een triljoen slagen per minuut als ik een onaangelijnd mopshondje passeer? Waarom moest ik mezelf echt dwingen om door een mooi natuurgebied te rennen in plaats van door een lelijke woonwijk? Waarom vind ik het zo vervelend om in een park op de grond te gaan zitten? Ik snap best hoe irreëel deze angst is – vooral omdat ik heb gemerkt dat-ie vooral opspeelt als honden niet aangelijnd zijn. Dat eerder genoemde mopshondje dat los rondloopt voelt voor mij veel bedreigender dan een reusachtige rotweiller die aan een dun touwtje wordt vastgehouden door een kind van zeven (ja nu hoeven jullie niet massaal te zeggen dat rottweilers eigenlijk heel liehief zijn, feit is en blijft dat die je toch makkelijker kunnen verscheuren dan mopshonden, mochten ze daar zin in hebben).

Maar goed, hoor ik jullie denken, wat heeft dat nou te maken met dat hele vegetariër-zijn? Nou, leuk dat jullie het je afvragen, het zit namelijk zo: sinds ik negen maanden geleden ben geëvolueerd van vegetariër naar veganist, ben ik anders naar dieren gaan kijken. Simpel gezegd: ik vind alle dieren ineens Heel Erg Schattig. Jullie mogen nu lachen hoor, want het is ook best wel raar. Waar ik eerst nog vrij rationeel naar die wezens keek, wil ik ze nu het liefst allemaal adopteren (kijk! Babyvleermuizen in dekentjes! Kijk! Een panter die een man kusjes geeft!). Ik weet niet zo goed wat er allemaal in die hummus van mij zit, maar ik verkeer tegenwoordig continu in staat van vertedering omdat mijn vriend me weer eens een foto heeft gestuurd van een koe die op een bank zit.

En die staat van vertedering bereik ik nu ook door honden. Ik vind ze zo lief en schattig dat ik er bijna eentje in huis zou nemen, ware het niet dat ik dat niet durf. (De enige hond waar ik niet bang voor ben is het hondje van Babet, maar dat komt denk ik doordat dat hondje zo groot is als een konijn en bovendien bang is voor mensen – dat schept toch een band.) Als ik een puppy op internet zie, vind ik ‘m de liefste ooit, maar als er eentje langs me loopt, denk ik dat mijn laatste uur geslagen heeft. Ik zit gevangen in een spagaat tussen vrees en liefde. Een niemandsland tussen Team Hond en Team Hondenhater. Het is een rare plek.

En dan durven ze nog te beweren dat het veganisme niet zwaar is.

bang voor honden

Ja sorry, ik heb geen foto’s van honden dus hier een plaatje van een ander schattig dier

 

P.S. Hebben jullie mijn gastblog op Annemerel.com over dingen die je kunt doen in Parijs al gelezen?

8 Comments

Filed under de ongemakken des levens

Tagged as , , , ,

by | March 7, 2016 · 18:10

vegan zijn is…

photo vegan boodschappen.jpg

Inmiddels eet ik alweer een paar maanden volledig plantaardig (uitgezonderd van die ene keer dat ik zonder het door te hebben in roomboter gedrenkt pitabrood naar binnen schrokte, oeps) en het bevalt me heel goed. Het levert af en toe wat ongemakkelijke situaties op, maar hee, het zorgt ook voor minstens evenveel prachtige gebeurtenissen. Speciaal voor jullie heb ik al deze momenten op een rijtje gezet.

Dus bij dezen: vegan zijn is…

  • verlangens loslaten en erachter komen dat dat helemaal nog niet zo moeilijk is als je jezelf altijd voorhield (een leven zonder kaas is nog steeds een leven, geloof me)
  • supersnel etiketten leren lezen (je bent binnen no time allergenenexpert)
  • stiekem balen omdat je nu eigenlijk niet meer met goed fatsoen naar Boer zoekt vrouw kunt kijken
  • eindelijk behoorlijk leren koken omdat je indruk wilt maken op je gasten (ze mogen immers niet denken dat het veganisme saai is)
  • bij iedere hint van verkoudheid toch stiekem bang zijn dat het door je eetpatroon komt
  • bij iedere hint van superieure gezondheid (lees: niet verkouden zijn) zeker weten dat het door je eetpatroon komt
  • niet meer het vanzelfsprekende gevoel hebben dat je altijd en overal maar in restaurants terecht kunt
  • supergelukkig zijn als een niet-vegan restaurant toch iets te vreten voor je in elkaar heeft geflanst (#dankbaar, of beter gezegd: #nederig)
  • altijd wel iets extra’s bij je hebben, voor het geval dat je belandt in een kantine met niets dan witte broodjes ham en witte broodjes kaas (a.k.a. de veganistenhel)
  • in restaurants totaal geen last hebt van keuzestress, maar thuis des te meer omdat er zo afschuwelijk veel recepten zijn waar je uit kunt kiezen
  • allemaal dingen kopen die je vroeger niets zeiden, zoals seitan, agar-agar en zwart zout, en een serieuze edelgistverslaving ontwikkelen
  • heel veel pure chocolade eten
  • nee maar echt
  • en iedereen maar denken dat je de hele dag megagezond eet omdat je enkel planten verorbert
  • telkens maar weer opnieuw moeten uitleggen dat je iets wel ‘mag’ eten, maar het niet ‘wilt’ eten
  • steeds het zinnetje “Ik vind het heel knap, maar ik zou het zelf niet kunnen” moeten aanhoren
  • na al die keren nog steeds niet weten hoe je daarop moet reageren
  • superontroerd raken door alle lieve mensen die gewoon veganistisch voor je koken, alsof het niks is
  • bananen. Heel veel bananen. Even serieus
  • en hummus, anyplace anywhere anytime
  • altijd weer van vleeseters moeten horen dat je ook kleding draagt die gemaakt is door kinderen in Bangladesh (hoe weet jij waar ik mijn kleren koop dan???)
  • niet zo goed weten wat je nou eigenlijk met je oude leren handschoenen moet doen
  • twijfelen of je er nu al iets van moet zeggen als mensen wilde plannen smeden om gezellig samen te komen met gegrilde vis of dat je je commentaar moet bewaren voor het moment waarop de plannen in een wat concreter stadium zijn
  • eigenlijk niet durven zeggen dat je alleen maar planten eten voor het geval dat je dan weer zo’n veganist lijkt die nergens anders over kan praten
  • je eigen eetpatroon zo chill en normaal vinden dat je soms even vergeet dat je ‘afwijkend’ leeft
  • niet snappen waarom je OOIT dacht dat je dit niet kon
  • heel erg blij zijn dat je ~*lifestyle*~ zo min mogelijk bijdraagt aan dierenleed.

Nog aanvullingen, anyone?

photo 20150906_150057 2.jpg

Ik zei het toch, bananen

Nooit meer een blogpost missen? Volg Vijf Koffie Graag op Facebook!

31 Comments

Filed under vegashizzle

Tagged as ,

by | December 14, 2015 · 19:19

een vervelende rotblog (over varkens)

Laat ik deze blog maar eens beginnen met het aanbieden van mijn excuses, niet voor de radiostilte, maar voor het feit dat ik zo’n vervelend rotmens ben. Zo, hebben we dat ook weer gehad. “Waarom ben jij zo’n vervelend rotmens, Lisa?” Nou, omdat ik nou nooit meer eens een lekker gezellige blog schrijf waarin ik mezelf belachelijk maak, maar het in plaats daarvan alleen nog maar heb over dode dieren. Om gek van te worden, joh.

Ik wil er eigenlijk ook niet over schrijven, maar soms moet je nu eenmaal doen wat je moet doen.

Afgelopen weekend was ik met mijn familie in een huisje op de Veluwe. Het was hartstikke leuk. Op zaterdag gingen we naar Elburg. Buiten de poort zagen we sportvissers en deed ik mijn best om ze niet in het water te duwen (ik ben zo’n militante heks) (dit was dus een grapje hè) (je weet maar nooit). Binnen de poort zagen we een varken aan het spit dacht ik even dat hij van plastic was, want ja, een varken zo open en bloot dood, dat kan toch niet? We weten inmiddels allemaal dat varkens zeer lieve en intelligente beesten zijn (vele malen intelligenter dan honden en katten) en kijken naar zo’n lijk moet iets te veel gewetenswroeging oproepen bij winkelend publiek. “Dit eten jullie dus,” riep ik naar mijn gezelschap, expres veel te hard, want ik ben dus zo’n irritante betweter die graag onschuldige burgers confronteert met wat ze niet willen horen.

Flash forward naar maandagochtend. Ik lees in De Tweeling (ja, ik moest dat boek toch ooit lezen, nee, het is niet per se een aanrader, maar ook niet echt heel slecht of zo) over opstandelingen die in de Tweede Wereldoorlog in nazi-Duitsland aan vleeshaken werden gehangen. Alsof het dieren waren. Ik moet denken aan biologische boeren die zeggen dat ze houden van hun vee. Om een of andere reden kan ik dat niet vereenzelvigen met vleeshaken. Worden in Saw niet ook mensen aan vleeshaken opgehangen?

Nu weet ik dat wat er gebeurt in Saw weinig te maken heeft met de realiteit maar het gaat om het beeld – vleeshaken, geslacht worden, een leven dat niets waard is behalve een beetje plezier voor diegene die de macht heeft (= de vleeseter/Jigsaw).

Goed, het is nog steeds maandagochtend, en ik leer voor een aankomend tentamen maar ja ik ben al lang bezig en ik heb al een heel weekend niet naar het nieuws gekeken. Op AT5 lees ik een artikel over een hipstertent die doodsbedreigingen kreeg vanwege een varken dat aan een spit hing (…….). Ik ben een beetje late for the party want de commotie is al lang voorbij het vlees is reeds op, maar ik klik toch op de Facebookpagina van het event en word misselijk van de manier waarop het dode varken wordt goedgepraat:

Eens in de zoveel tijd is het weer tijd om met je neus op de feiten te worden gedrukt. Dit is niet de vleeswaren-afdeling van de Albert Heijn. This is real f*cking life. Zo echt dat we een echt varken aan een echt spit rijgen boven een echt vuur. Dit doen wij niet uit disrespect. Wij houden oprecht van dit varken.

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Hoe kun je in godsnaam zeggen dat je oprecht van iets houdt dat je doodmaakt en wiens lijk je tentoonstelt? Waar zit hier de liefde? Liefde heeft niets te maken met je geliefden ombrengen en ze opeten. Anders kun je je poes (of je moeder) ook wel ff boven een vuurtje roosteren. Ze heeft toch een goed, liefdevol leven gehad? Echt veel beter dan de dieren die bij de AH in de schappen liggen hoor. Kijken naar dat ronddraaiende vlees van poekie en het op internet zetten is echt niet disrespectvol hoor. Da’s liefde.

En “This is real f*cking life?” What does that even mean? Is het echte leven dat je naar dode dieren moet kijken? Zijn kikkererwtenburgers alleen te vinden in The Matrix? Ik weet wel dat dit bericht voornamelijk is gericht aan mensen die kiloknallers kopen en toch boos worden vanwege een varken aan een spit, en dat is ook best dom, waarschijnlijk is dit varken minder slecht af dan de meeste dieren die voor consumptie worden gedood. Dit betekent echter niet dat dit varken niet slecht af is. Het gaat niet goed met dit varken. Kijk dan naar ‘m. Is hij lekker door de modder aan het rollen? Nee, dat is hem ontnomen omdat mensen meer waarde hechten aan hun smaakpapillen dan aan zijn leven.

(En er is een reden waarom mensen niet willen weten waar hun vlees vandaan komt en die reden is dat het walgelijk is en tegen de menselijke natuur in gaat. Daarom kijken mensen weg. Omdat ze diep in hun hart wel weten dat het niet oké is.)

Wij hopen vanuit het diepst van onze ziel dat ook hij gelukkig is geweest in deze rollercoaster called life. Wij zien het dan ook als een eer dat wij hem mogen consumeren en zullen door de manier van bereiden extra stilstaan bij hetgeen dat vlees echt is: een ooit levend organisme. 

??????????????????????????????????????????????????????????????????????????

Newsflash: je hoeft geen vlees te eten! Je kunt het ook gewoon niet doen! Het is geen eer om vlees te mogen eten, vlees kopen maakt je direct verantwoordelijk voor dood en pijn (en voor het slopen van het milieu, was ik bijna vergeten). Leuk dat je hierbij stil wilt staan, maar sta dan ook meteen even stil bij het feit dat je ook andere dingen had kunnen doen met je zondagmiddag dan lijken consumeren: een boswandeling maken, naar een museum, tempeh marineren, dat soort dingen.

Niet voor de lol een wezen eten dat niets liever wilde dan verder leven.

 

 

“If we are not given the option to live without violence, we are given the choice to center our meals around harvest or slaughter, husbandry or war. We have chosen slaughter. We have chosen war. That’s the truest version of our story of eating animals.

Can we tell a new story?”

― Jonathan Safran Foer, Eating Animals

24 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , ,

by | November 8, 2015 · 12:45

veganistische praktijken (ja ik ben dus om)

Welkom allemaal en excuses voor de radiostilte. Ik had het druk met van alles en nog wat, waaronder mijn schreeuwende geweten. Ja, mijn geweten schreeuwde. En niet eens zachtjes hè, nee gewoon keihard. Ik heb er nog steeds hoofdpijn van.

Het zit zo: ergens in een aprilnacht van dit jaar lag ik wakker. Ik lag wakker en ik maakte me zorgen over het feit dat er nog steeds mensen zijn die vrijwillig dode dieren eten. Ik snapte er niks van. De vee-industrie is ontzettend gruwelijk en wreed en verwoest de aarde. Ik at zelf al negen jaar geen vlees en vis meer, maar ondanks mijn goede voorbeeld bleef iedereen om me heen gewoon kipschnitzels kopen, alsof ze van honger zouden sterven wanneer ze kozen voor een plantaardig alternatief. Er ging iets grondig mis, maar wat dat precies was, wist ik niet.

En toen kreeg ik een gek ideetje. Voordat ik ga vertellen wat, moet ik eerst iets bekennen: ik ben niet heilig. Daar zijn heel veel redenen voor (heeel veel) (nee maar echt), waaronder dat ik nog steeds zuivel en eieren at, terwijl deze industrie ook zorgt voor pijn en dood. Haantjes worden levend door de versnipperaar gegooid, kalfjes en hun moeders worden genadeloos uit elkaar gehaald, dieren die niet genoeg eieren of melk produceren worden ook gewoon doodgemaakt. Veganist worden was echter nooit een optie voor me, omdat ik dacht dat het dramatisch moeilijk zou zijn.

Maar die nacht dacht ik: misschien moet ik het gewoon doen. Misschien moet ik niet zoveel kritiek hebben op anderen en zelf gewoon handelen naar wat ik weet dat juist is. Misschien moet ik gewoon fulltime herbivoor worden. De volgende dag las ik (toevallig, echt!) een blogpost van Fleur over dit onderwerp. Het was een beetje alsof het universum dit expres had gedaan.

Yup, zo was ik

Yup, zo was ik (bron)

Sindsdien is mijn leven een tikkeltje veranderd. Ik koop geen kaasblokjes meer, maar kikkererwten. Geen gewone yoghurt, maar sojayoghurt. Geen stroopwafels, maar punseliekoekjes. Het is niet moeilijk, maar soms wel wat gedoe, vooral in het begin. Inmiddels loop ik mijn rondje door de supermarkt gelukkig alweer met mijn ogen dicht en de snelheid van het licht. Buiten de deur is het minder makkelijk: de opties zijn beperkter en ik wilde het anderen niet lastiger maken door te zeggen dat ik iets niet kon eten. Dan stopte ik dus maar weer een stuk taart in mijn mond, gewoon, omdat het makkelijker was dan om het niet doen.

Vaak dacht ik: ik kap ermee, ik word veganist. En dan duwde iemand ineens weer een broodje kaas onder m’n neus en at ik het toch maar op. Dan dacht ik weer: ik kap ermee, ik word veganist. En dan was ik ineens in een restaurant zonder vegan toetjes. Het was een leerproces, laten we maar zeggen, en mijn grens verschoof niet zo snel, maar hij verschoof wel.  Want na een paar maanden begon ik mensen ineens in te lichten over mijn lastige eetgedrag en restaurants te bellen met de vraag of bepaalde dingen op de kaart helemaal plantaardig waren of niet. En toen dacht ik ineens: hee, volgens mij ben ik een soort van veganist geworden!

BronnnnBron: vegansidekick.com

Het duurde even, maar dan heb je ook wat, laten we maar zeggen. Mijn beren op de weg waren als volgt:

  1. Zoals ik al zei: ik wilde anderen niet lastigvallen. Samen met een veganist eten is best wel veel lastiger dan samen met een vegetariër eten. Maar wat is nou belangrijker, makkelijk zijn of leven naar je principes? Ik eet niet plantaardig om mijn eigen geweten te sussen, ik wil dat de wereld verandert, ik wil dat er een einde komt aan de wanstaltige praktijken die er nu met dieren worden uitgevoerd. Dan heeft het geen zin om braaf te knikken en te lachen en doen alsof je het prima vindt om de producten uit deze industrie te consumeren. Bovendien: alleen mijn vriend eet vaak met mij samen, andere mensen merken zeer weinig van mijn eetgewoonten.
  2. Ik was stiekem toch wel bang dat het ongezond zou zijn. Er is zo’n vrouw die de hele tijd boeken schrijft over dat veganisme haar rug heeft verwoest enzo, huilie huilie paleo. Best wel eng, toch? Je hoort wel vaker zulke verhalen – maar tegelijkertijd hoor ik ook veel verhalen van mensen die al decennialang veganist zijn en nooit griep krijgen. Daar ga ik liever op af. Vooral ook omdat die vrouw met die zielige rug als veganist al direct klachten kreeg. Hallo, misschien moet je dan even je bloed laten prikken of zo. Het was niet zo alsof ze dacht dat ze geweldig gezond was en dat die rug toen ineens in elkaar stortte. Ik voel me prima, en ik hou panisch in de gaten of ik me prima blijf voelen.
  3. Ik vreesde dat mijn levensgeluk erop achteruit zou gaan. Ik had geen idee hoe ik moest leven zonder M&M’s. Er is weinig waar ik zoveel van hou als van M&M’s, zelfs al is mijn telefoon een keer gestolen in de M&M’s World Store. Ik vond het niet eerlijk om mezelf zulke lekkere dingen te ontzeggen, terwijl iedereen om me heen het wel gewoon mocht eten.
    Maar goed, in de afgelopen maanden ben ik erachter gekomen dat ik de tijd mee heb. Er komen steeds meer plantaardige producten op de markt, steeds meer restaurants hebben vegan opties op het menu (er is in Amsterdam zelf een pizzeria waar je ook kunt kiezen voor vegan kaas!), en het internet staat vol met recepten voor hoe je zelf dingen vegan kan maken – van fancy chocoladerepen tot een tofu-omelet dat echt naar ei smaakt. Ik doe dat soort dingen nooit, maar het idee dat het kan, is geruststellend genoeg om de dierlijke producten te laten staan.

Hoe meer ik erover las en hoe meer ik nadacht, hoe meer mijn eigen tegenargumenten van tafel werden geveegd. Ik kan nu alleen nog maar doen wat logisch is, en wat ondertussen al gewoon best wel normaal aan het worden is – als ik kijk op Facebook en Instagram zijn er ZOVEEL mensen die veganistisch leven! Dat doet me goed. Het wordt mainstream. Ik bedoel, we hebben tegenwoordige vegan restaurants, de blog van De Groene Meisjes is superpopulair, en bij de Jumbo verkopen ze nepkaas van Willemsburger. Het is een goede tijd om veganist te zijn. Sterker nog: ik heb geen excuus meer om het niet te doen.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik er nog over wilde vertellen – over wat ik allemaal wel eet (spoiler: heel veel), over leer, over make-up, over handzeep, over nee zeggen en nog veel meer, maar ik bewaar dit voor andere keren, want ik moet nu even varkens knuffelen (grapje ik ga gewoon studeren). Voor wie er nu al verder over dit onderwerp na wil denken raad ik deze Facebookpagina aan – de stripjes zijn wel heel negatief tegenover vleeseters (de meeste mensen in mijn omgeving reageren gelukkig wel wat chiller) maar ze zijn wel  zeer treffend (en grappig). Oh, en de documentaire Cowspiracy (staat gewoon op Netflix), waarin duidelijk wordt gemaakt hoe de vee-industrie onze planeet verwoest, en waarom hier niet meer tegen wordt gedaan.

35 Comments

Filed under rare wereld, vegashizzle

Tagged as , , , ,