Weet je wat ik altijd zo irritant vind? Van die meisjes die 19 worden, of 21, of in ieder geval jonger dan ik, en die dan zeggen dat ze nu écht heel oud & bejaard & bijna 30 zijn. Ik zou het me eigenlijk niet aan moeten trekken, want dat soort dingen zei ik ook altijd toen ik zo jong was. Inmiddels ben ik echter oud en wijs genoeg om te begrijpen dat het echt superdom is om die dingen te horen van mensen met een leeftijd die jij al lang gepasseerd bent.
“Hoe oud ben je dan, Lisa?” 24. Vandaag geworden. Ik vind het een mooie leeftijd, wel lekker volwassen. Natuurlijk denk ik ieder jaar nog steeds wel dat ik nu ECHT oud ben (let wel: ik denk het alleen, ik roep het niet van de daken, ik hou me in, voor jullie), maar 24 heb ik altijd wel een bijzondere leeftijd gevonden. Ik weet niet wat het is, misschien omdat het 3×8 is, of 4×6, of 2×12. Of omdat er 24 uren in een dag zitten. Of omdat alle coole mensen áltijd 24 zijn (als ik ze leer kennen, wanneer zij verjaren blijven zijn supercool hoor).
En ik wil niet melodramatisch doen, maar op dit moment ben ik gewoon ook heel blij dat ik 24 kan zijn, iets dat vanzelfsprekend lijkt maar het niet is. Een paar jaar geleden vond ik het heel vervelend om ouder te worden, maar nu vind ik het vooral leuk. Misschien omdat ik er zoveel bezig mee ben geweest. Als je vaak stilstaat bij de tijd, gaat hij niet echt snel.
Dus laat mijn verjaardag maar lekker lang duren.
Ook 23 jaar terug was ik wel eens jarig (hier kreeg ik blokken van mijn oma ♥) (supergoede en duidelijke foto van een foto, ik weet het, ik ga alleen voor high quality content, nou ja weetje het is mijn verjaardag en we’re gonna party like it’s my birthday, en daar hoort prutsen met een toch al vernachelde telefoon niet bij)
