Aan het begin van dit jaar blogde ik redelijk vaak over mijn verrotte knie die eigenlijk dus niet verrot is (sowieso slaat het woord ‘verrot’ in deze context nergens op, ik ben niet aan het ontbinden, maar goed). De laatste tijd heb ik echter niet meer zo veel over dit onderwerp geschreven. Niet omdat ik geen last van mijn knieën meer heb, maar omdat het een beetje een saai verhaal aan het worden is. Ieder persoon dat in meerdere of mindere mate iets mankeert, weet: na drie keer vertellen dat er geen verbetering heeft plaatsgevonden, haken mensen af.
Inmiddels heb ik er al een tijdje braaf mijn mond over gehouden, dus ik mag er wel weer eens iets over zeggen: ik heb nog steeds last van allebei mijn knieën, niet zodanig dat ik echt veel pijn lijd, maar wel zodanig dat ik denk: hmm, ik moet maar even rust nemen, want anders gaat het dadelijk écht zeer doen. Dus ik lijd wel degelijk, maar vooral geestelijk.
Het meest lijd ik dan nog wel onder het feit dat ik niet kan hardlopen. Dat vind ik heel erg, en echt niet alleen omdat ik een hekel heb aan krachttraining. Ik mis het rennen ontzettend. Vorige week ging ik voor het eerst sinds heel lang weer eens vijf minuten rennen op de loopband (zo kort kan wel), en ik vond het zo fijn om gewoon mijn benen te bewegen en te gáán. Gewoon, hup, been voor been, blik op oneindig en dan vooruit. Hoewel het niet zo leuk was als buiten rennen, was het toch het leukste dat ik ooit in die sportschool gedaan had.
Nu het weer steeds mooier wordt, wordt het steeds lastiger om niet hard te lopen. Vorige week zat ik even in de zon te eten, maar ik dacht alleen maar: ik wil door de zon rennen. Als ik langs de Amstel fiets, denk ik alleen maar: ik wil langs de Amstel rennen. Als ik door het park loop, denk ik alleen maar: ik wil door dit park rennen. Als ik binnen zit te werken en de lucht buiten is stralend blauw, fantaseer ik niet over terrasjes, maar over hardlopen.
(En ja: iedere hardloper die ik zie, wil ik uit jaloezie tackelen. Niet erg sympathiek, maar dit schijnt natuurlijk te zijn voor geblesseerde hardlopers.)
Ik ben ervan bewust dat deze onmogelijke liefde alleen maar pijnlijker wordt doordat ze onmogelijk is, want toen ik het nog wel kon, had ik echt niet iedere dag superveel zin om mijn hardloopschoenen aan te trekken, ik moest mezelf heel vaak de deur uitslepen. En heus, ik weet ook wel dat dit niet het einde van de wereld is en dat er genoeg mensen zijn die met mij zouden willen ruilen (verder werkt mijn lichaam namelijk top) (oké ik heb ook last van hooikoorts maar ach wie niet).
Dus ja, zielig ben ik heus niet. Vooral ook omdat ik weet dat ik best nog wel een tandje bij kan zetten bij mijn fysio-oefeningen (ik doe ze wel braaf hoor, maar het kan altijd beter). Dat ga ik maar meteen even doen, zodat ik de volgende keer dat ik jullie verveel met verhalen over mijn knie tenminste goed nieuws te melden heb. Is ook voor jullie minder saai, dus uiteindelijk worden we er allemaal beter van.
