Oh jongens, oh jongens, vergeet ik bijna mijn boekverslagen van de zomervakantie in te leveren! En dat terwijl ik in augustus juist heerlijk op een handdoekje heb liggen lezen, met mijn vriend en een zak zure snoepjes binnen handbereik. Hierbij alsnog mijn gelezen boeken van vorige maand:
Alleen maar nette mensen – Robert Vuijsje
Omdat ik het hoog tijd vond worden om over Alleen maar nette mensen mee te kunnen praten, heb ik dit boek eindelijk eens op mijn e-reader gezet. En ik vond het eh… best wel ingewikkeld. Niet om te volgen, maar om een mening over te vormen. Deze roman, die gaat over een jongen die zoekt naar een ‘intellectuele negerin’, staat namelijk vol met racistische beweringen, en ik weet wel dat die van de hoofdpersoon zijn (dat is ook een beetje een kansloos type) en dat je daar de schrijver niet verantwoordelijk voor mag houden, maar dat is bij dit boek best moeilijk van elkaar los te zien. Erg verwarrend allemaal. Wel goed geschreven, en (ik waarschuw alvast, ik ga dit woord vaker gebruiken in deze blog): erg onderhoudend.
Godin van de jacht – Heleen van Royen
Ook aan dit boek begon ik voornamelijk om erover mee te kunnen praten. Hoewel ik inmiddels alles weet over haar liefdesleven, selfieobsessie en vriendschap met Marlies Dekkers, had ik nog nooit een roman van Heleen van Royen opengeslagen. Ik besloot meteen goed te beginnen met Godin van de jacht, over een vrouw met drie mannen die plotseling zwanger raakt. Ik verwachtte er eigenlijk niet veel van, maar toen! Toen ging ik het lezen en vond ik het al vanaf de eerste bladzijde zowaar goed! Het boek bevat leuke grapjes, een onderhoudend verhaal en een verassend sympathiek hoofdpersonage. (Niet dat promiscue vrouwen niet sympathiek kunnen zijn, maar of andere reden had ik toch een zelfverzekerde bitch als hoofdpersoon verwacht, géén idee waar dat nou vandaan komt.)
Zomerhuis met zwembad – Herman Koch
Ik weet niet waar er meer van zijn – Koch-haters of Koch-lovers. Ik zelf behoor tot de laatste categorie. Hoewel er wel wat aan te merken valt op de ontelbare plottwists die er aan het einde werden opgevoerd, is het al met al een zeer onderhoudend en grappig boek dat me niet geheel onberoerd achterliet. Over een dokter die voornamelijk opereert – ha ha, woordgrapje – in een stomvervelend artistiek milieu, en over hoe zijn gezin plotseling in gevaar komt.
Het spiegelbeeld van de maaier en andere verhalen – Stephen King
Laten we voorop stellen dat ik Stephen King graag leuk wil vinden. Als kind was ik verslingerd aan de boeken aan R.L. Stine en ik dacht altijd dat King een soort Stine voor volwassenen was – net zo Amerikaans, slecht vertaald en gedateerd als Stines tienerboeken, maar ook net zo spannend. Jaren geleden las ik Carrie, en hoewel dat niet helemaal aan mijn verwachtingen voldeed, had ik toch nog genoeg moed en goede wil om te beginnen in de bundel Het spiegelbeeld van de maaier.
Zoals jullie misschien al aan de toon van de vorige alinea kunnen aflezen; ik vond er niets aan. Hij was flauw jongens, flauw.
Ik hou best wel van pulp, zij het op een smakelijke manier opgediend (ik ben immers ook groot fan van Gossip Girl), maar dit was echt niet lekker. Er waren slechts een paar verhalen die enigszins tot de verbeelding spraken, zoals eentje over een vrouw die onmogelijk korte routes reed en over een griezelige teleporteermachine, maar de meeste gingen echt nergens over. Ik verdenk King ervan dat hij maar wat voor zich uit heeft lopen typen zonder te weten waar die verhaaltjes naartoe gingen, want het was een hoop gelul over niet eens iets engs, al werd er af en toe iemand verslonden door een olievlek oid (?).
Tuer le père – Amélie Nothhomb
Zo tegen het einde van de vakantie wilde ik een Frans boek lezen. Mijn vriend (fantastische vent) deed me hierop een aantal Franse tijdschriften en het boek Tuer le père van Amélie Nothomb cadeau. Ik had al veel over, maar nooit iets van Nothomb gelezen. Dat werd dus ook wel eens tijd.
Tuer le père gaat over een puberende goochelaar die in de leer gaat bij de beroemdste goochelaar ter wereld. Dat is leuk een aardig, maar ondertussen valt de puberende goochelaar als een blok voor de vriendin van de beroemde goochelaar. Heel erg oedipaal, inderdaad.
Ik verwachtte dat ik best wel lang met dit boek bezig zou zijn: hoewel het vrij dun was, was het ook vrij Frans. Maar dat had ik dus mis. Je vliegt er zo doorheen. Het verhaal is heel eenvoudig opgetekend, er zitten niet echt veel uitgebreid beschreven gedachten of ingewikkelde tijdsprongen in. Aanrader dus voor als je je Frans een beetje wilt oefenen.
