“Ga lekker sporten,” zei mijn fysiotherapeut. “Zorg dat je lekker in beweging blijft. Als het maar geen hardlopen is.”
“Ja,” zei ik, maar eigenlijk bedoelde ik ‘nee’. Want voor mij bestaat er geen enkele andere sport dan hardlopen. Ik zou echt niet weten wat ik anders moet doen. Mijn sportschoolabonnement heb ik opgezegd (gelukkig), pilates durf ik niet aan met mijn knie, ik heb GEZWOREN om nooit meer aan yoga te doen, fietsen is saai en van zwemmen krijg je zo’n droge huid. Voor een teamsport kun je je moeilijk aan gaan melden als je de intentie hebt om binnen een paar maanden weer te verdwijnen, met de noorderzon mee op je hardloopschoenen.
Want ja, ik heb na bijna twee jaar nog steeds last van mijn #verrotteknieën, en nee, ik heb het nog steeds niet opgegeven dat ik ooit gewoon weer een marathon kan lopen (10 kilometer is ook goed hoor). OOIT zal ik weer rennen en dan ga ik iedereen uitlachen die me vertelde dat mijn lichaam hier misschien eventueel wellicht niet voor gemaakt is. Ik kan dit gewoon. Ik kon het altijd. Maar ondertussen had ik al mooi drie maanden helemaal niets aan sport gedaan. En dat moest eigenlijk wel. Anders zou naast mijn knieën ook nog eens de rest van mijn lichaam verrotten.
Ik bedoel, niet dat ik helemaal geen lichaamsbeweging krijg – ik fiets namelijk vijf keer per week naar mijn werk. Ik zet plusminus 39 koppen thee per dag en loop ongeveer net zo vaak naar de wc. Ik laat regelmatig mijn fietssleutel binnen liggen, waardoor ik weer de trap op moet rennen. Ik doe vaker boodschappen dan dat me lief is. Maar goed, dat zijn allemaal geen sporten. Als je er geen verhoogde hartslag van krijgt, telt het niet (oké, als je het zo bekijkt doe ik eigenlijk wel één sport: fietssleuteltje vergeten).
Dus toen de fysio voor de 93ste keer had gezegd dat ik toch écht moest gaan sporten om fit te blijven, koos ik maar voor de minst verschrikkelijke van alle kwaden: zwemmen. Want, afgezien van het feit dat mijn huid daarna jeukt alsof ik onder de vlooien zit, is zwemmen eigenlijk best leuk. En heel goed voor mensen met blessures, althans, dat zeggen ze altijd. Omdat de druk zo goed over verschillende spieren verdeeld wordt, bladieblie, bladiebla. Perfect voor zo’n zielig iemand als ik.
Dus ging ik afgelopen zaterdag zwemmen in het buitenbad vlakbij mijn huis. Het was een mooie ochtend, de zon scheen, het was niet zo heel druk, en het water was niet eens zo heel koud. Ik gleed zo het water in en zwom, in hetzelfde ritme als de sportievelingen met wie ik het bad deelde, en de vogeltjes floten, en het zwemmen ging vanzelf, en het leek net alsof ik op vakantie was, en ik dacht even dat alles klopte, dat dit misschien het nieuwe hardlopen kon worden, dat ik vanaf nu iedere zaterdag in het buitenzwembad zou liggen, ook als de herfstblaadjes in het water vielen, ook als het sneeuwde – omdat ik eraan zou wennen. Omdat dit nu eenmaal mijn sport was. Omdat het leven uit meer bestond dan alleen uit hardlopen en het luisteren naar het nieuwe album van Lorde.
Maar al na een paar baantjes schoolslag werden mijn groteske sportfantasieën vernietigd door het gevoel alsof iemand een kettingslot op mijn knie zette – en het fietssleuteltje reeds had ingeslikt. Ik probeerde de borstcrawl, maar dat voelde niet veel beter, en op zich had ik geen duikbril dus het was een middelgrote ramp. En nee, ik kwam het bad ook niet door door alleen met mijn armen te zwemmen.
Bewijs nummer #82 waarom mijn lichaam toch gewoon moet hardlopen.
Ik heb nog steeds goede hoop.
Ik heb altijd goede hoop.
