Oh, Nieuwjaar. Ik ben dol op dat nieuwe begin, zo fris en schoon. Nou ja, figuurlijk gesproken dan – ik weet best dat het buiten nog steeds allemaal rotjes liggen en dat het concept van een nieuw jaar ook maar is ingebeeld, maar als je ervan profiteert, waarom zou je er dan cynisch over doen?
Ieder jaar heb ik er weer zoveel zin in. Begin dagen van tevoren alweer meer energie te krijgen, het gevoel dat ik alles beter kan en ga doen. Ik moest me dit jaar beheersen om niet alvast mijn kledingkast uit te mesten om me nu écht te ontdoen van al mijn troep, want dat zou het idee van goede voornemens voor in het nieuwe jaar wel verpesten.
Maar als je ergens van profiteert, waarom zou je het dan laten? Die kast was voor het nieuwe jaar al lekker leeg. Allemaal kleren in een zak voor het Leger des Heils, zalig. Niets Marktplaats, niets aan anderen vragen of zij interesse hebben, gewoon WEG voor eens en voor altijd. Wat betreft mijn schoenen was ik iets minder sterk, omdat die toch wat waardevoller zijn. Zo had ik suède overdeknielaarzen met een hak van twaalf centimeter. Ik heb die dingen drie jaar geleden voor 140 euro gekocht. De laatste twee jaar vroeg ik me echter regelmatig af of ik tijdens het kopen soms onder invloed was, want ze zitten superlomp om mijn benen. En ze zijn te groot. Maar toch kon ik ze niet wegdoen, want ze waren, nou ja, duur. En ze op Marktplaats zetten wilde ik niet, want ja, gedoe. Dadelijk kocht iemand ze en zei dan dat ze niet goed genoeg onderhouden waren. Rommelmarkt kon ook, maar ik had verder niets om te verkopen. Ik kon ze nog wel aan het Leger des Heils doneren, maar wie zat daar nou te wachten op schoenen met van die idiote hakken? Kon ik ze aan een ander goed doel geven?
Ondertussen bleven die schoenen maar plaats in mijn kast innemen. Overdeknielaarzen bestaan uit wel veel stof.
Toen werd het ineens 1 januari. En toen gebeurde er, dankzij al mijn ingebeelde gevoelens over een schone lei en het gevoel dat ik beter ben dan in 2013, iets goeds: ik besloot dat ik deze schoenen niet langer in mijn kast tolereerde en dat ik ze lekker wél aan het Leger des Heils ging doneren. Misschien zat daar wel iemand met een grote schoenmaat 38 die behoefte heeft aan een paar flinke hakken. En anders zou ik er nooit achter komen.
Dus ik gooide mijn laarzen, samen met een heleboel andere dingen, in de kledingbak. En dat voelde goeoeoed. Alleen al omdat ik nu NOOIT MEER hoef te bedenken wat ik in godsnaam met die schoenen moet doen, want ik HEB ze gewoon niet meer.
Dus hier een nieuwjaarsboodschap. Gooi dingen weg. Echt. Het is zo zalig. Bovendien zul je blij zijn zodra je gaat verhuizen (niet dat ik dat van plan ben, maar ik heb mezelf de afgelopen jaren maar wat vervloekt om die ongebruikte dingen die ik van nieuw huis naar nieuw huis meenam). Kom op, het is nog maar net 2014, dus je kunt je nog steeds inbeelden dat dit een nieuw begin is. Als ik het kan, kun jij het ook.
