Het ene moment nam ik nog dramatisch afscheid van alles en iedereen, het volgende moment was ik alweer gewend aan mijn Amsterdamse flat, mijn Amsterdamse bus en mijn Amsterdamse hardlooproute. Ik vind het hier zo leuk (en heb het zo druk met het regelen van allerlei après-uitwisselingszaken) dat ik Parijs niet heel erg mis.
Maar wel een beetje, natuurlijk. Ik mis mijn straten, ik mis mijn vrienden, ik mis mijn Monoprix. Maar wat ik misschien wel het meest van alles mis, realiseerde ik me pas vandaag, toen ik reageerde op een Facebookberichtje van een van die vrienden. Hoe het met me ging. Ça va bien, zei ik, en nog wat dingen, gewoon door een beetje Franse woorden tikken, zal wel voor de helft fout zijn maar weet ik veel, en voila, je hebt een conversatie.
En dat mis ik. Ik mis het Frans lullen met andere buitenlanders. Niemand sprak het perfect, maar we déden het gewoon, zelfs al was het voor velen van ons veel minder natuurlijk dan Engels. En dat was ook meteen het mooie eraan: voor iedereen (behalve voor één Duitse vriendin die soms in het Nederlands op mijn blog comment, hoe awesome is dat trouwens) was het praten van Engels veel makkelijker. En dan toch gewoon een onbeschaamd Frans praten. Verhalen vertellen met de raarste zinsconstructies, de mooie fantasiewoorden en allerlei grammaticale drama’s (je n’ai pas vu rien!). Ze begrepen het toch wel. Meestal.
(Met die grammaticale drama’s heb ik het overigens vooral over mezelf, de meeste van mijn vrienden praatten iets minder messed up. En ik heb veel geleerd, moet ik zeggen)
Jammer dat het onbeschaamde niet altijd gold – in het klaslokaal durfde ik nauwelijks mijn mond open te doen, uit angst dat mijn leraren en klasgenoten zouden denken dat ik achterlijk was, of nog erger, dat ze me niet zouden verstaan. Dus daar zat ik maar in dat klaslokaal, te luisteren naar dat grammaticaal correcte Franse geratel, en het was, nou ja, best wel grappig. Om daar gewoon te zitten. En te luisteren. Naar dat Frans. En daarna aan je vrienden te vertellen hoe moeilijk het was. In het Frans.
Nederlands is zo veel minder vermoeiend, en als ik het spreek voel ik me een stuk minder dom, en ja ik bén blij dat ik mijn colleges eindelijk volledig kan volgen, maar toch. Het had wel wat, die troep.
Nou speciaal voor jou een blogje met een Franse titel.
Ik ben het met je eens dat het leuk is om een vreemde taal te spreken, ook al kun je het nog niet perfect. Dat je nog iets kunt leren maakt het juist interessant 🙂
Grappig dat je vooral het frans praten mist en niet de stad zelf. Ik zou denk ik vooral Parijs missen..
Was je ook al een beetje in het Frans gaan denken?
Sterker nog: ik doe het nog steeds regelmatig 🙂
“En daarna aan je vrienden te vertellen hoe moeilijk het was. In het Frans” = heerlijk! Kan ik mij helemaal in vinden! : )
Hihi, dat onbeschaamd Frans praten zal ook wel tot veel melige momenten hebben geleid zeker? Ik kan me best voorstellen dat je het dan mist.
Haha, eigenlijk best grappig dat je dat het meeste mist… alhoewel, ik denk dat ik het ook wel zou missen om gewoon de hele dag Engels te kunnen praten, zonder me druk te maken over grammatica 😉
Ik kan me voorstellen dat je het mist, natuurlijk!
Heel normaal dat je zoiets mist!
Liefs
Ik snap het wel.
Tja, zo ver zou ik niet eens komen met de Franse taal. 😉
Zo gaaf is dat he! Ik herken dit helemaal, maar dan met Italiaans 🙂
Haha, die laatste alinea is goeeed!
Ik heb het nog steeds hoor, dat ik twijfel aan mijn Engels. En dat terwijl sommige Engelsen zeggen dat ze eerst dachten dat ik Engels was als ik m’n bek open trek. Nederlands is en blijft toch het fijnst en meest vertrouwd! Bloggen in het Engels, ik moet er ook niet aan denken.
Tof dat je dat gewoon kan, beetje Frans lullen (duh tuurlijk kan je dat je was in Parijs, maar toch heel erg tof)