we gingen dus naar wheatus

Spoiler: na het concert gingen we met de zanger op de foto

Kennen jullie het nummer Teenage Dirtbag van Wheatus nog? Kwam uit toen ik een jaar of tien was. Het was mijn eerste lievelingsnummer ooit dat geen kinderliedje was. Op mijn vijftiende kocht de enige Wheatus-cd die in de Mediamarkt stond, en af en toe stuurde Nicole me een nummer via MSN. (Dat waren nog eens tijden).

Nou, die band speelde gisteren dus in de Melkweg. In de eerste instantie wist ik niet of ik er wel echt heen wilde – niet omdat ik ze niet nog steeds regelmatig luister, maar omdat ik bang was voor een nagenoeg lege zaal met alleen maar mensen die schreeuwden om Teenage Dirtbag. Erg veel hits hebben ze in ons land namelijk niet meer gescoord sinds dat nummer (geen, eigenlijk). Maar toen zei Nicole een week terug dat ze wel heel graag wilde. En wie ben ik om haar wensen te negeren?

We kunnen wel zeggen dat het een… heftige ervaring was.

Er gebeurden gewoon ALLEMAAL dingen! Zo stonden we rustig te praten in afwachting van het voorprogramma, kwam ineens Brendan B. Brown (de zanger) de zaal in om met mensen te praten. Dat heb ik nog nooit gezien, een muzikant die vóór een optreden al gezellig komt doen. Nicole en ik raakten hier zo door van slag dat we er niet eens naar durfden te kijken. Toen we ons door twee voorprogramma’s hadden geworsteld (grapje, die waren best goed) begonnen ze, en het was ZO LEUK. Ze speelden zonder setlist, het publiek mocht roepen wat er gespeeld moest worden (en oké, soms negeerden de band dat en deden ze gewoon waar ze zelf zin in hadden). Het was een zeer interactieve ervaring. Heel erg gezellig, vooral.

Trouwens, een tijdje geleden had ik iemand zien lopen met een tasje waar Teenage Dirtbag op stond. Mijn hart sloeg over van geluk (ze bestaan nog, Wheatus-fans van dertien!) maar al snel kwam ik erachter dat One Direction dit nummer regelmatig speelt tijdens concerten. Heel even werd ik hier heel blij van – maar dat was wel over toen ik hun versie luisterde. Die is echt om te janken zo zoutloos.

Maar Wheatus vindt het wel leuk, vertelde de zanger tijdens het concert, want de cover zou een positief effect hebben op de inkomsten van Wheatus (die sinds een ruzietje met Sony – iets met weigeren te playbacken bij Top of the pops – alles in eigen beheer uitbrengen). Hij zei ook dat ze als dank een tijdje You don’t know you’re beautiful speelden tijdens concerten, tot een of andere oude man met een groene hanenkam het niet meer trok en het podium opklom om hem aan te vallen.

Ik was een beetje teleurgesteld dat ze het nu niet toch even speelden (er was geen groene hanenkam te zien!), maar ja, je kunt niet alles hebben.

Het was echt een heel goed concert, live klonk alles beter dan ik ooit had durven hopen. Maar het was ook raar. Voornamelijk omdat Nicole en ik er echt nooit aan gedacht hadden dat dit zou gebeuren. De laatste keer dat Wheatus in Amsterdam speelde, was zo’n vijftien jaar terug. En dan zie je ze ineens toch. Dan sta je daar, tevreden dat je een goeie plek hebt, dat het publiek allemaal verschillende nummers wil horen, dat je zelf bijna alles kent, en na afloop komt Brendan B. Brown je bedanken voor je komst (natuurlijk bedank je terug, en oh ja, ga je meteen maar met ‘m op de foto).

En toen het uiteindelijk toch “Teenage Dirtbag time” werd, zoals de band het noemde, zongen we eerst het ‘meisjesstukje’ uit het nummer (I’ve got two tickets to Iron Maiden baby, come with me Friday don’t say maybe, I’m just a teenage dirtbag baby, like you), en daarna zong de zanger dat stuk nog eens in z’n eentje.

Hij zong het net zo hoog als in het origineel.